Afgelopen week waren we op Schiermonnikoog en hebben we pap
nog even dag gezegd. In 2010 waren we daar met
de hele familie om de as van onze vader te verstrooien. Het eiland heeft
sindsdien voor ons een extra warm plekje. Omdat pap, behalve in onze geest en
onze genen, daar is. Eén met de door hem zo geliefde natuur op dat eiland.
Zonder steen of ander fysiek teken. Hebben wij niet nodig. En ja, ik weet dat het officieel verboden is,
maar ik heb het mensen al vaak zien doen, ook hier in de Schipbeek en toevallige voorbijgangers houden in en tonen
dan respect en mededogen.
Het was een prachtige dag, met zon en wind, zoals het hoort
op een eiland. Schier was paps eiland. Jaarlijks bracht hij daar één of twee
lange weekends door, eerst met mama, daarna met Gees. Weer en wind, zee en duinen, de leegte van
het wad: hij was er dol op.
Zijn asbus zat in een fietstas en wij fietsten met ons allen
naar de Kobbeduinen. In een andere fietstas zaten witte ballonnen en een tank
helium. Gees wilde graag dat we die ballonnen zouden oplaten, voor de kinderen
maakte dat het gebeuren natuurlijk wel extra spannend. We zetten de fietsen
neer en liepen met pap en de andere spullen een eind bij de andere bezoekers
vandaan. We vonden een mooi plekje en bliezen de ballonnen op.
Toen we er
allemaal eentje hadden lieten we ze gaan en keken we ze na. Daarna begonnen we op volgorde van leeftijd met het uitstrooien
van de as. Iedereen een beetje, iedereen zei iets, zong wat, soms gleed er een
traan over een wang.
De parnassia’s bloeiden, het hoge gras wuifde pap na. Voor
de laatste keer uitgewaaid op Schier.
