zondag 26 januari 2020

Nieuw jaar




We keren na zeven weken NL terug in La Noblet. De hele weg hebben we zon tegen en we komen nog nét bij licht aan. In de keuken hebben muizen huis gehouden, B(r)oer heeft er wel enkele gevangen maar een pittige graver heeft een iets diervriendelijker weg uit de keuken proberen te vinden. In D’s bureau zijn wat papieren aangevreten, waaronder eentje met precies op het knaagincident een belangrijke inlogcode. Maar goed, het kan veel erger, alle voorraden zijn, in hun veilige plastic containers, onaangetast.

Het is weer even wennen, die stilte. Heel veel veranderd is er niet, of het moest het gras zijn, dat flink gegroeid is. Ook hier is er nauwelijks sprake van winter, ‘s nachts zweeft de temperatuur rond het vriespunt. De andijvie-achtige plantjes die ik al in oktober gepoot heb zien er nu uit als echte andijvie, alleen wat klein. Er lijken ook een paar kroppen echt helemaal afgeknabbeld te zijn door konijnen of reeën? Maar goed, een stamppotje rauwe andijvie is er wel van te maken.



 


De volgende dagen is het druilerig en mistig. Het nodigt niet uit tot veel activiteit buitenshuis, hetgeen niet echt erg is want ik kan nu gestaag doorwerken aan P&M. We slaan de markt op dinsdag over, het regent. Woensdagavond zijn we uitgenodigd bij Mathilde, waar we samen met Nadine en Roger een maaltijd gaan opeten die het resultaat is van een kookles bij een chef in Argentan. Het ziet er allemaal prachtig uit en het voorgerecht smaakt navenant. Er wordt een heerlijke wijn uit de cave van Mathilde bij geserveerd. De dames staan beide over de pannen gebogen en nu vang ik zo nu en dan het woord ‘andouille’ *op. Ik besluit ter plekke nergens moeilijk over te doen, maar het gerecht gewoon op te eten en er niet aan te denken wat ik doorslik. Maar, tot mijn verbazing is het eigenlijk best lekker. Als iets met zoveel aandacht en liefde wordt klaargemaakt, moet je het wel lusten. Het toetje dat ik had meegenomen valt gelukkig ook in de smaak (perentaart met frangipane) dus deze avond kan weer in het rugzakje, zou Els wel zeggen.

We hebben aan twee kanten van het huis vetbollen en aanverwant lekkers voor de vogels opgehangen maar het kost dagen voordat ze het ontdekken en dan nog weer veel moed om er ook aan te beginnen. Maar gaandeweg wint de honger het van de angst en komen er meer vogels een kijkje en een hapje nemen. Veel variatie zien we nog niet, maar wie weet.


Inmiddels heeft Ronja na haar gebroken poot de werkzaamheden met betrekking tot de muizeneliminatie hervat. Dat graven gaat als vanouds goed, al blijft ze nog steeds kreupel lopen. Als op zaterdag de lucht opeens opklaart en je voorjaar in de lucht ruikt zijn de dames weer uren vertrokken. Tijd ook om het huis eens een flinke beurt te geven. Daarbij stuit ik op honderden leeg geknaagde lindeboom-zaadjes achter een gat in het kozijn van de voordeur. Wat is hier gebeurd? Een muizenorgie?  Ook heeft een muis voor de tweede keer de bureaulade gevonden en papier in kleine stukjes geknaagd. Ik vind wel een muis in de val in een kast, de komende dagen zal blijken of dat dezelfde is geweest.

Aan het eind van de middag wandel ik mijn HeenenWeertje naar de ‘doorgaande’ weg. De lucht is fris en helder, de ondergaande zon kleurt de akkers, tussen de hagen kruipt de nevel tevoorschijn. Het was even wennen, maar nu weet ik het weer.

Andouille is van oorsprong orgaanvlees van varkens. Bij verschillende variëteiten worden delen van het maagdarmsysteem van het varken (maag, dunne darm en dikke darm) gebruikt, wat het gerecht  een typerende smaak geeft die niet door iedereen als aangenaam wordt ervaren. De worst heet andouillette, die is eveneens van ingewanden gemaakt. (met dank aan Wikipedia, ook de zeer beschaafde omschrijving van de ‘typerende smaak’).