Ook al ben je al jaren in Frankrijk, je blijft je verbazen over zaken die je als
praktisch ingestelde Hollander heel anders aan zou pakken. Waarbij opgemerkt
moet worden dat als je afleert je er druk over te maken, het in de meeste
gevallen wel went.
Er is weer een bakker in het dichtstbijzijnde (6 km) dorp V.
Er was al lange tijd sprake van, hij zou eerst op 1 september opengaan, toen 1
oktober en uiteindelijk is dat dan 2 januari geworden. Leek mij een verkeerde
tijd, zo vlak ná de feestdagen maar ik was even vergeten dat die nog niet voorbij
zijn: rond Driekoningen eet men ‘la galette des rois’, een soort zoete
pastei van bladerdeeg, gevuld met verschillende ingrediënten zoals appels of frangipane, een soort amandelspijs. In de
taart verborgen zit een ‘fève’, vroeger een boon, inmiddels een porseleinen
poppetje uit de kerststal of een andere figuur. De fèves zijn een
verzamelobject geworden. Als je het treft dat de fève in jouw taartpunt zit ben
je de koning en mag je de rest van de dag de gouden kroon, die wordt
meegeleverd met de taart, op je hoofd zetten. En een wens doen natuurlijk.
Ik bestelde zaterdag zo’n taartje (voor 8 personen, 23 euro)
en ik was bepaald niet de enige, het liep storm bij de bakker. Ik nam gelijk
een stokbroodje mee, de maat der dingen. We vonden ‘m een beetje compact, maar
hij had wel een bite.
De commune had erg veel behoefte aan een bakker en daarom
ondersteunt de gemeenschap zo’n ondernemer financieel. De bakker en zijn gezin
woonden al een paar maanden in het pand, maar de bakkerij zelf verkeerde nog in
dezelfde staat als waarin hij ongeveer een jaar geleden verlaten was. Tikje
verveloos, dezelfde stickers op de etalageruit, dezelfde naam op het mooie
uithangbord, hetzelfde lijstje met openingstijden. Eind december hing er een
klein roze briefje op de deur waarop stond dat ze op 2 januari weer open
gingen. Het is een heel klein winkeltje en nu met de Covid mogen er maximaal
twee personen binnen zijn, maar veel meer past eigenlijk ook niet. Nieuw is het
sandwichbord buiten met daarop vermeld dat je er ambachtelijk ijs kunt kopen. Ook
in januari.
Zondagochtend waren we laat op, maar ik toog toch vol goede
moed naar de bakker om z’n pains-au- chocolat te testen en m’n galette
op te halen. Ik moest buiten aansluiten in de rij. Eenmaal binnen waren de
pains-au-chocolat op en bleek je niet met je bankpas te kunnen betalen. De
moeder van de bakkersvrouw was overduidelijk gestrest door het feit dat er van
alles op was en ging informeren hoe het met de pains was. Dat ging nog
een kwartier duren en aangezien een kwartier gemakkelijk uitloopt tot een half uur zag ik
ervan af. De kleine meid van de bakkersvrouw vond het allemaal maar niks dat ze
haar maman met klanten moest delen en simuleerde hevige buikpijn. Ze liet zich
uiteindelijk onder luid gejammer van de werkvloer af duwen, haar handje
omklemde nog even de deurpost, maar dat zag maman gelukkig. Ik heb zelf ook een
winkel aan huis gehad dus ik ervoer een soort déja vu. Ik had ook geen cheque
of voldoende cash bij me om de galette kunnen betalen, dus ik kon met
lege handen naar huis.
Een uur later was ik weer terug, met cheque. Ik vroeg nog
even voor de zekerheid naar de openingstijden en die waren, zoals al verwacht,
anders dan op het bord voor het raam. Je zal toch op woensdagochtend tevergeefs voor de
deur staan voor een ontbijtje terwijl er staat dat de winkel open is. Ook de naam van de bakkerij was veranderd: op de
cheque mocht ik ‘Aux saveurs de V.’ invullen. Prachtig. De galette was
heerlijk en smaakt naar meer.
Nu nog even een ander uithangbord, nieuwe stickers op de
ramen, de kozijnen in de verf en een pinapparaat, de juiste openingstijden op
de deur en dan kan de zaak open.
O, o nee, dat waren ze al.
