In Nederland rammel je je bestelling in je laptop of
telefoon, besteld voor 21.00 uur, morgen
geleverd. Soms moet je even achter de bezorger aanrennen omdat je niet echt
op de mat op je 15 kg hondenvoer lag wachten en tijd geld is voor deze gasten.
Zo kan het zijn dat je een niet-thuis briefje in de bus vindt terwijl je nét
even zat te plassen, maar dan kun je het pakket doorgaans bij Buurvrouw
ophalen. Allemaal best wel goed geregeld eigenlijk. En steeds beter als je het
vergelijkt met hoe dat hier op het Franse platteland toegaat.
Er zijn webwinkels genoeg, het hele bestelproces is doorgans
best eenvoudig te doorlopen, ze accepteren alle kaarten en paypal: maar dan. Je
moet natuurlijk je adres invullen. En daar begint het probleem: wij weten niet
wat ons adres is. Vorig jaar hebben we een straatnaam en een huisnummer gekregen.
350. Nadere uitleg was nodig om te begrijpen dat dit nummer ons was toegekend,
niet omdat ze nog 349 andere huisnummers verwachtten uit te geven, maar omdat
onze brievenbus 350 m van de openbare weg af staat. Plausibel. Maar nu. Die
bedrijven kennen ons nieuwe adres niet. En soms moet je een telefoonnummer
invullen en dan zijn er te weinig vakjes om je hele nummer inclusief landennummer
in te voegen. Ik dacht dat eenvoudig op te lossen door de aanschaf van een
extra simkaart, mijn Samsung is daarvoor toegerust. Maar daarvoor moest je een
telefoonnummer invullen en ik was net moed aan het verzamelen om dan maar een
middagje voor de Orangewinkel in Bernay te reserveren, toen ik op een forum las
over een andere provider waarbij je een simkaart met een een nieuw nummer kunt
opvragen en daar ben ik geslaagd: dat wil zeggen, in het bestellen van die
kaart, want dat zal nu alweer een dag of tien geleden zijn en ik heb nog geen
simkaart in onze brievenbus aangetroffen.
Stofzuigerzakken had ik besteld en een filter voor in de
stofzuiger. Die bleek op waterzuigstand te staan. Vandaar dat hij bij elke zuigbeurt
het fijnstof weer met geweld naar buiten blies. Ik hoest al weken. Donderdag
besteld, maandagochtend kreeg ik bericht dat ik het pakketje kon ophalen in
Broglie. Dat had ik nl zo geregeld: behalve dat het 5,80 verzendkosten scheelt
om iets op pick up point te laten bezorgen, is dat kans dat
je je bestelde goederen ook daadwerkelijk ontvangt groter.
In januari had ik bijvoorbeeld iets besteld dat via de DPD geleverd zou worden: ik kreeg bericht dat het pakket thuis bij me afgeleverd was. Ik wist daar niks van. Keek nog eens extra in de brievenbus, ook geen briefje ‘wij troffen u niet thuis.’ Via de DPD site kwam ik erachter dat mijn bestelling in Montreuil l’Argillé was, aan de rue Grande nr 30. Ik reed naar Montreuil, op dat adres zat een pizzeria maar die bleek gesloten. Er brandde licht dus ik ging toch naar binnen. Een moeder zat met haar kind huiswerk te maken. Ze was geen depot van de DPD. Misschien het Café Tabac, vijf huizen verderop? En inderdaad, daar was een afhaalpunt (daar was overigens verder niets van te zien) en op mijn vraag waarom ik geen bericht had gekregen dat mijn pakje hier was kreeg ik een kribbig antwoord dat ik niet verstond. Misschien maar beter.
Maar goed, die stofzuigerzakken. Via de dinsdagmarkt in L’Aigle
reden we terug over Broglie om ze op te halen, een omweg van zo’n 20 km maar
dat moet dan maar. De zaak zou om 12.30
uur sluiten. Wij waren er om 12.15 en waar ik al bang voor was: de deur was op
slot. Er lag wel een hele grote plastic zak vol pakketten achter de deur. Maar
wij gingen eerst maar eens naar huis.
De volgende dag verzon ik iets om te kopen in de Brico bij
Bernay en dan kon ik onderweg mooi die zakken oppikken. Ik was nu keurig rond
half elf bij de winkel. De uitbaatster, als een soort mummy gewikkeld in
talloze sjaals, wuifde met in één hand haar afleesapparaat dat ik maar eens
tussen de pakjes die her en der in haar winkel opgestapeld stonden moest gaan
zoeken. Het mijne was er niet bij. Mijn
naam stond wel in het apparaat.
‘O, dan komt
het morgen,’ zei mevrouw.
‘Maar ik
kreeg maandag al bericht dat ik het op kon halen..’ Meewarig keek ze me aan. ‘Die
berichten sturen ze altijd dágen voordat ze komen leveren,’ zei ze. Dat dan wel
op zo’n manier dat je terwijl je onverrichter zake terugloopt naar de auto denkt,
ach ja, waar maakt een mens zich druk om.
Vandaag wilde ik een pakketzegel afdrukken om een ‘Natuurlijk
Normandië’ te versturen, La Poste heeft een gelikte website. Hierbij moest ik natuurlijk éérst m’n eigen adres
invullen en toen dat van de geadresseerde. Je begrijpt het al, daar ben ik niet
in geslaagd. Uiteindelijk wel in het invoeren van m’n eigen adres, want dat
bleek dankzij de behulpzame Isabelle van de chat alleen mogelijk als ik een
account aanmaakte. Ik heb het erg simpel gehouden, die straatnaam en die 350
nog maar niet vermeld. Maar het adres waar het naartoe moet: steeds maar rode
balkjes. Morgen ga ik naar het postkantoor om dit te regelen. En wie weet rij
ik dan ook wel even door naar Broglie, voor die stofzuigerzakken. En dat filter.
En dan wip ik op de terugweg ook nog even aan bij B(r)oer om de post op te
halen die bij hem bezorgd is, kennelijk omdat onze vaste factrice misschien een griepje heeft én je van zo’n invaller niet
kunt verwachten dat zij de bordjes, die aan weerszijden van ons weggetje staan
te wegwijzen, kan lezen. En verder hoop ik er maar het beste van. Pas als het
écht niet anders kan, bestel ik via Internet. Dat is voor de winkels ook wel
net zo leuk.
