Mutuelle
Een van de onaangename taken in het leven is het afsluiten van verzekeringen. Op zoek naar een voordelige aanbieder raak je verstrikt in het enorme en onoverzichtelijke aanbod.
Ons Franse huis was al verzekerd bij Parapluie toen wij het
kochten. Ik belde met Parapluie en de dame die ik aan de telefoon kreeg zou wel
even langskomen. Aldus gebeurde. Een voluptueus type van onbestemde
leeftijd met perfect gelakte nagels en een iets te kleine en te korte rok
stapte uit een naar mijn smaak te dure auto. Ze wiebelde op haar naaldhakken
door het grind. Madame Charlier en ik hadden een langdurig gesprek waarin ze
een voordeliger variant van de verzekering voorstelde en ondertussen onze
gegevens allemaal probeerde in te voeren op een gammele laptop (‘Volgende week
krijg ik een nieuwe’). Ze kirde en babbelde ondertussen door. Zo begon ze over D, dat leek haar een handige
man, een ‘vrai bricoleur.’ Volgens mij had ze hem drie tellen gezien, buiten. Daar had zij dé perfecte verzekering voor, voor
stel, hij viel van de ladder of zaagde in zijn been. Een verzekering, speciaal
voor handige senioren. Slechts 63 euro per maand. Ik sputterde nog wat maar ze
zette door. Onmisbaar. Onverantwoordelijk zoiets niet te doen. Ze vertrok, met
de belofte terug te keren als D. zijn Carte Vitale had. In Frankrijk dekt zo’n
kaart veel, maar niet alles en daarvoor sluit je dan een aanvullende verzekering
af, de zg. mutuelle. Ik kreeg het er al warm van als ik alleen maar dat woord
las in de talloze Frankrijkgroepen die FB rijk is. Er zijn er misschien wel
honderd mutuelles. En vind daar dan maar eens de juiste tussen. Dus dacht ik,
laat Parapluie het maar voor ons uitzoeken.
Madame Charlier belde me op om te vragen of de Carte Vitale
inmiddels aangekomen was en op mijn bevestigend antwoord liet ze weten de
volgende dag om 1700 uur langs te komen. Inmiddels had ik de ‘accidents de la
vie’ verzekering weer opgezegd, dat kan binnen veertien dagen na afsluiting. We
begonnen dus al op een licht onprettige basis, want ze vond onze beslissing
uiterst onverstandig. Dit liet ze herhaaldelijk weten, ‘c’est très malavisé’
terwijl ze een mutuelle voor Monsieur samenstelde. Ze bleef maar tikken op haar
laptop en maakte het allemaal erg spannend. Haar stemming werd er niet beter op
toen ze een mutuelle voorstelde van 113 euro per maand en wij dat veel te duur
vonden. Uiteindelijk kreeg ze ons zover dat we voor een lager bedrag instapten,
al had die verzekering een ‘zeer onvolledige dekking.’ Toen bleek dat ze met
haar nog steeds oude laptop niet op onze Wifi kon, en er vervolgens een
probleem ontstond met het invoeren van betalingsgegevens, omdat ze niets
begreep van IBAN, kirde ze niet meer. Ze vertrok met volle zeilen met de
belofte morgen terug te komen met een andere laptop. Gelukkig kwam ze niet maar stuurde een week
later een contract dat wij niet tekenden. Maar ondertussen had D. nog steeds
geen mutuelle.
Ik vulde wat gegevens in op een vergelijkingssite en binnen
het uur werd ik gebeld. Ik was net druk bezig met de voorbereidingen voor het bakken van een appeltaart.
Een goedlachse jongeman ging in sneltreinvaart van start
met zijn onovertroffen aanbod voor een op het lijf geschreven mutuelle. Het
duurde even voor hij begreep dat ik een Nederlandse was en dat het even wat
langzamer moest. Hierop begon hij een heel verhaal over hoeveel hij van
Nederland hield waarna hij voor mij onbegrijpelijke redenen in Barcelona
belandde. Pas toen ik het bevrijdende ‘Van Basten’ hoorde begreep ik dat hij
over voetbal had. Nu vroeg hij of ik niet liever met een Engels sprekende
collega door wilde. Licht beledigd, want we waren al voorbij de geboortedatum
en andere essentialia, gaf ik toe. In hoog tempo loodste Marjorie me opnieuw door het
fantastische aanbod. Je zou bijna willen dat je ziek werd, zo geweldig waren de
dekkingen en de voorwaarden. Het probleem was alleen dat dit het aanbod was van
Parapluie, hoewel wel 40 euro minder dan Madame Charlier ons had willen laten
betalen. Ik legde haar uit dat ik dat dus niet kon doen, ik vreesde die
knalrode nagels en naaldhakken als zij er achter zou komen. Schaterlachend legde
zij uit dat dat echt niets uitmaakte. Zij waren nu de tussenpersoon. Maar
gelukkig vond ze toch nog zomaar een maatschappij die misschien nog wel een
beter aanbod had dan Parapluie! Na anderhalf uur praten was ik om en de appeltaart gaar. Vanaf 1
januari heeft D. een mutuelle die alles dekt, brillen, tanden, de hele mikmak.
Zegt Marjorie. We gaan het zien. We kunnen nog terug, maar waarheen? We
beschouwen ook deze hobbel als weer genomen.
Namen zijn veranderd!
