Mutuelle

Een van de onaangename taken in het leven is het afsluiten van verzekeringen. Op zoek naar een voordelige aanbieder raak je verstrikt in het enorme en onoverzichtelijke aanbod.

Ons Franse huis was al verzekerd bij Parapluie toen wij het kochten. Ik belde met Parapluie en de dame die ik aan de telefoon kreeg zou wel even langskomen. Aldus gebeurde. Een voluptueus type van  onbestemde leeftijd met perfect gelakte nagels en een iets te kleine en te korte rok stapte uit een naar mijn smaak te dure auto. Ze wiebelde op haar naaldhakken door het grind. Madame Charlier en ik hadden een langdurig gesprek waarin ze een voordeliger variant van de verzekering voorstelde en ondertussen onze gegevens allemaal probeerde in te voeren op een gammele laptop (‘Volgende week krijg ik een nieuwe’). Ze kirde en babbelde ondertussen door.  Zo begon ze over D, dat leek haar een handige man, een ‘vrai bricoleur.’ Volgens mij had ze hem drie tellen gezien, buiten. Daar had zij dé perfecte verzekering voor, voor stel, hij viel van de ladder of zaagde in zijn been. Een verzekering, speciaal voor handige senioren. Slechts 63 euro per maand. Ik sputterde nog wat maar ze zette door. Onmisbaar. Onverantwoordelijk zoiets niet te doen. Ze vertrok, met de belofte terug te keren als D. zijn Carte Vitale had. In Frankrijk dekt zo’n kaart veel, maar niet alles en daarvoor sluit je dan een aanvullende verzekering af, de zg. mutuelle. Ik kreeg het er al warm van als ik alleen maar dat woord las in de talloze Frankrijkgroepen die FB rijk is. Er zijn er misschien wel honderd mutuelles. En vind daar dan maar eens de juiste tussen. Dus dacht ik, laat Parapluie het maar voor ons uitzoeken.

Madame Charlier belde me op om te vragen of de Carte Vitale inmiddels aangekomen was en op mijn bevestigend antwoord liet ze weten de volgende dag om 1700 uur langs te komen. Inmiddels had ik de ‘accidents de la vie’ verzekering weer opgezegd, dat kan binnen veertien dagen na afsluiting. We begonnen dus al op een licht onprettige basis, want ze vond onze beslissing uiterst onverstandig. Dit liet ze herhaaldelijk weten, ‘c’est très malavisé’ terwijl ze een mutuelle voor Monsieur samenstelde. Ze bleef maar tikken op haar laptop en maakte het allemaal erg spannend. Haar stemming werd er niet beter op toen ze een mutuelle voorstelde van 113 euro per maand en wij dat veel te duur vonden. Uiteindelijk kreeg ze ons zover dat we voor een lager bedrag instapten, al had die verzekering een ‘zeer onvolledige dekking.’ Toen bleek dat ze met haar nog steeds oude laptop niet op onze Wifi kon, en er vervolgens een probleem ontstond met het invoeren van betalingsgegevens, omdat ze niets begreep van IBAN, kirde ze niet meer. Ze vertrok met volle zeilen met de belofte morgen terug te komen met een andere laptop.  Gelukkig kwam ze niet maar stuurde een week later een contract dat wij niet tekenden. Maar ondertussen had D. nog steeds geen mutuelle.

Ik vulde wat gegevens in op een vergelijkingssite en binnen het uur werd ik gebeld. Ik was net druk bezig met de voorbereidingen voor het bakken van een appeltaart.

Een goedlachse jongeman ging in sneltreinvaart van start met zijn onovertroffen aanbod voor een op het lijf geschreven mutuelle. Het duurde even voor hij begreep dat ik een Nederlandse was en dat het even wat langzamer moest. Hierop begon hij een heel verhaal over hoeveel hij van Nederland hield waarna hij voor mij onbegrijpelijke redenen in Barcelona belandde. Pas toen ik het bevrijdende ‘Van Basten’ hoorde begreep ik dat hij over voetbal had. Nu vroeg hij of ik niet liever met een Engels sprekende collega door wilde. Licht beledigd, want we waren al voorbij de geboortedatum en andere essentialia, gaf ik toe. In hoog tempo  loodste Marjorie me opnieuw door het fantastische aanbod. Je zou bijna willen dat je ziek werd, zo geweldig waren de dekkingen en de voorwaarden. Het probleem was alleen dat dit het aanbod was van Parapluie, hoewel wel 40 euro minder dan Madame Charlier ons had willen laten betalen. Ik legde haar uit dat ik dat dus niet kon doen, ik vreesde die knalrode nagels en naaldhakken als zij er achter zou komen. Schaterlachend legde zij uit dat dat echt niets uitmaakte. Zij waren nu de tussenpersoon. Maar gelukkig vond ze toch nog zomaar een maatschappij die misschien nog wel een beter aanbod had dan Parapluie! Na anderhalf uur praten was ik om en de appeltaart gaar. Vanaf 1 januari heeft D. een mutuelle die alles dekt, brillen, tanden, de hele mikmak. Zegt Marjorie. We gaan het zien. We kunnen nog terug, maar waarheen? We beschouwen ook deze hobbel als weer genomen. 

Namen zijn veranderd!