Nieuwe bakker

 

Ook al ben je al jaren in Frankrijk,  je blijft je verbazen over zaken die je als praktisch ingestelde Hollander heel anders aan zou pakken. Waarbij opgemerkt moet worden dat als je afleert je er druk over te maken, het in de meeste gevallen wel went.

Er is weer een bakker in het dichtstbijzijnde (6 km) dorp V. Er was al lange tijd sprake van, hij zou eerst op 1 september opengaan, toen 1 oktober en uiteindelijk is dat dan 2 januari geworden. Leek mij een verkeerde tijd, zo vlak ná de feestdagen maar ik was even vergeten dat die nog niet voorbij zijn: rond Driekoningen eet men ‘la galette des rois’, een soort zoete pastei van bladerdeeg, gevuld met verschillende ingrediënten zoals appels  of frangipane, een soort amandelspijs. In de taart verborgen zit een ‘fève’, vroeger een boon, inmiddels een porseleinen poppetje uit de kerststal of een andere figuur. De fèves zijn  een verzamelobject geworden. Als je het treft dat de fève in jouw taartpunt zit ben je de koning en mag je de rest van de dag de gouden kroon, die wordt meegeleverd met de taart, op je hoofd zetten. En een wens doen natuurlijk.

Ik bestelde zaterdag zo’n taartje (voor 8 personen, 23 euro) en ik was bepaald niet de enige, het liep storm bij de bakker. Ik nam gelijk een stokbroodje mee, de maat der dingen. We vonden ‘m een beetje compact, maar hij had wel een bite.

De commune had erg veel behoefte aan een bakker en daarom ondersteunt de gemeenschap zo’n ondernemer financieel. De bakker en zijn gezin woonden al een paar maanden in het pand, maar de bakkerij zelf verkeerde nog in dezelfde staat als waarin hij ongeveer een jaar geleden verlaten was. Tikje verveloos, dezelfde stickers op de etalageruit, dezelfde naam op het mooie uithangbord, hetzelfde lijstje met openingstijden. Eind december hing er een klein roze briefje op de deur waarop stond dat ze op 2 januari weer open gingen. Het is een heel klein winkeltje en nu met de Covid mogen er maximaal twee personen binnen zijn, maar veel meer past eigenlijk ook niet. Nieuw is het sandwichbord buiten met daarop vermeld dat je er ambachtelijk ijs kunt kopen. Ook in januari.

Zondagochtend waren we laat op, maar ik toog toch vol goede moed naar de bakker om z’n pains-au- chocolat te testen en m’n galette op te halen. Ik moest buiten aansluiten in de rij. Eenmaal binnen waren de pains-au-chocolat op en bleek je niet met je bankpas te kunnen betalen. De moeder van de bakkersvrouw was overduidelijk gestrest door het feit dat er van alles op was en ging informeren hoe het met de pains was. Dat ging nog een kwartier duren en aangezien een kwartier gemakkelijk uitloopt tot een half uur zag ik ervan af. De kleine meid van de bakkersvrouw vond het allemaal maar niks dat ze haar maman met klanten moest delen en simuleerde hevige buikpijn. Ze liet zich uiteindelijk onder luid gejammer van de werkvloer af duwen, haar handje omklemde nog even de deurpost, maar dat zag maman gelukkig. Ik heb zelf ook een winkel aan huis gehad dus ik ervoer een soort déja vu. Ik had ook geen cheque of voldoende cash bij me om de galette kunnen betalen, dus ik kon met lege handen naar huis.

Een uur later was ik weer terug, met cheque. Ik vroeg nog even voor de zekerheid naar de openingstijden en die waren, zoals al verwacht, anders dan op het bord voor het raam. Je zal toch op woensdagochtend tevergeefs voor de deur staan voor een ontbijtje terwijl er staat dat de winkel open is. Ook de naam van de bakkerij was veranderd: op de cheque mocht ik ‘Aux saveurs de V.’ invullen. Prachtig. De galette was heerlijk en smaakt naar meer.

Nu nog even een ander uithangbord, nieuwe stickers op de ramen, de kozijnen in de verf en een pinapparaat, de juiste openingstijden op de deur en dan kan de zaak open.

O, o nee, dat waren ze al.