Blauwe regen

 

 Hsiao Aristides on Unsplash

In het eerste jaar van ons verblijf in La Noblet kochten we een Blauwe Regenstruik. De Wisteria, in het Frans heet hij Glycine, vind ik echt horen bij een Frans huis. De Blauwe Regen klimt langs de gevel omhoog (ook wel geholpen met draad) en kan enorm groot worden. Daar was het eerste jaar natuurlijk weinig van te zien. De plant moest haar weg vinden en dat duurt wel even. Het tweede jaar schoot het al wel iets op, maar bloemen, ho maar. In het derde jaar bereikten de ranken de ramen op de 1^e etage en nu kon ik haar ook vanuit mijn slaapkamerraam in toom houden. Maar ja, kennelijk hadden we door een verblijf in NL de bloei net gemist want ik zag bij terugkomst wel een stuk of vijf uitgebloeide trosjes. Maar hij schoot wel lekker op nu! In jaar vier zou het helemaal goed komen.

Deze winter kregen we het lumineuze idee een aanbouwtje aan de voorzijde van het huis te maken, zodat we meer ruimte voor jassen en schoeisel hebben én er aangenaam kunnen zitten in het vroege voorjaar. Nu hebben we een architect nicht in de familie en haar zetten we aan het werk zo’n erker te tekenen. Pas toen realiseerden we ons dat de Wisteria voor de uitbreiding zou moeten wijken. Dat was een beetje een domper. We tekenden de serre af op de muur en toen bleek dat we de struik naar links op konden schuiven. Daarvoor moesten we wel een hele partij narcisbollen uitgraven en mijn kruidentuintje opofferen maar dat zou toch moeten. Het was een zonnige, maar ijskoude zaterdagmiddag en de zon was nét weg daar waar wij bezig gingen, dus gelukkig kregen we het wel warm van het werk. Graven in Normandische klei is geen sinecure, er zitten ongeveer evenveel keien als klei in de grond en daarbij moet je dan ook nog de wortels van de struik ontzien dus met de houweel kun je niks beginnen. De Wisteria had goed haar best gedaan zich in de afgelopen droge zomers zo diep mogelijk te wortelen. Ik zal het geraas en getier bij het uitgraven laten voor wat het was, op enig moment opperde ik dat we ook voor 20 euro een nieuwe konden kopen, maar toen was het leed al bijna geleden en kon, door met een laatste schier bovenmenselijke krachtsinspanning de diepste wortel los te trekken, het hele zaakje 30 cm opzij gezet worden. Vervolgens nog even de rolsteiger in elkaar zetten om de plant in te korten zodat ze haar energie in nieuwe wortels kan steken en toen was het klaar.

Inmiddels had ik er een paar zaaddozen afgeknipt en die meegenomen naar binnen. Met geen mogelijkheid waren ze open te krijgen. Ik zat te lezen toen ik plotseling een soort pistoolschot hoorde en ik iets met hoge snelheid voorbij zag vliegen. Het duurde even voordat ik vond waar het vandaan kwam. Tot mijn stomme verbazing was er zo’n peul uit elkaar geknald waardoor de zaden met kracht door de keuken geslingerd waren. Gelukkig vonden we ze wel terug. Twee. We hebben nog twee van die tijdbommen op tafel liggen.

Ik heb ze in een bekertje water gedaan om sneller te ontkiemen en vandaag in een potje aarde in de kas gezet. Ik las dat het wel tien jaar kan duren voor zo’n uit zaad gewonnen plant wil bloeien. Voor deze moederstruik hopen we vooral dat zij het overleeft en ons toch binnen enkele jaren zal verrassen met overvloedige bloemtrossen. Voor haar eventuele dochters weet ik wel een paar bestemmingen.

Nu nog even goedkeuring krijgen van de gemeente van onze negentien pagina’s tellende bouwaanvraag voor 6m2 extra ruimte. Aangezien de kadastertekening van geen kanten klopt en er een nieuwe wet is die bepaalt dat iedere woning op 400 m afstand van een brandkraan óf waterbuffer moet staan kan dat nog wel eens een probleem geven, maar over een maand! weten we meer. In elk geval weten we dan wel of onze Wisteria het overleefd heeft en we ooit een vergelijkbaar plaatje kunnen zien….

Beth Macdonald on Unsplash