Boodschappen

 

Niet mijn hobby, boodschappen doen, zeker niet nu met mr P als gezelschap. Een beetje boodschappen wil wel lukken, maar een hele band vol en die artikelen dan ook nog pijlsnel in je kar te moeten plaatsen is geen pretje. Ondertussen je klantenkaart op je telefoon opzoeken en vervolgens weer je pas om te betalen (ik weet dat dat ook met je mobiel kan maar ik wil na al dat getreuzel met die boodschappen nu ook niet nog eens gaan klungelen met die ING app. 

Ik ben dus een voorstander van de zelfscan, want dan is alles al geregeld als je bij de kassa komt. Helaas doen ze daar in Frankrijk nauwelijks aan. Of dat uit solidariteit met het personeel of wantrouwen in de klant is, daar heb ik wel een idee over. Feit is dat er in de meeste grote supers misschien net een hoekje voor vier scanners is ingericht maar daar staat zo’n strenge meneer of mevrouw bij dat dat niet echt stimulerend werkt. Dus bij meer dan twaalf artikelen op het boodschappenlijstje gaat Dirk mee. Want het wordt altijd meer.

Nu had ik afgelopen week niet heel veel nodig en ik had gewoon zin in m’n eentje op stap te gaan dus ik reed om te beginnen naar Bernay. Ik wilde naar een paar truien kijken. Ging allemaal prima, het riedeltje Kiabi, Action (aanmaakblokjes kachel weer duurder geworden) even langs de Aldi (op zoek naar een elektrisch espressopotje) en toen stond daar een meneer mensen plastic zakjes in hun handen de duwen om de minder bedeelde medemens te helpen. Natuurlijk pakte ik zo’n tasje aan maar het espressopotje hadden ze niet. Dus toen moest ik boodschappen voor een ander doen. Ik had gelezen dat iedereen altijd pasta en rode saus geeft maar dat er behoefte is aan luiers en maandverband en wc papier en afwasmachinetabletten (ik zal eerlijk zijn, dit laatste zorgde toch voor licht opgetrokken wenkbrauwen) dus ik rende in die winkel heen en weer voor dat maandverband (tampons en extra absorberende), babydoekjes en om in stijl te blijven, een pak toiletpapier. 

Toen vond ik het toch een beetje ongezellig en deed er nog een grootverpakking roomboterkoekjes bij. Omdat ik alleen maar even was komen kijken naar  een elektrisch espressopotje liep ik nu met mijn plastic tasje te vol met boodschappen die ik niet nodig had en waar een pakje maandverband af gleed wat ik niet kon oprapen en een behulpzame meneer me aankeek van ‘wat moet jij met dit spul’  en het vervolgens in het tasje stopte.  Op de kassaband  moest het er allemaal weer uit en toen moest ik haast maken om alles weer in dat tasje te proppen. En toen deed m’n pasje het pas na drie keer proberen. Inmiddels had ik het best warm gekregen en ik was blij mijn tasje aan de meneer, die zich nu zo voor de buitendeur geposteerd had dat je niet langs hem heen kon, kon overhandigen. Eenmaal terug bij de auto had ik het pak WC papier nog onder m’n arm. Wel sneu voor die mensen. Tenslotte kan iedereen dat gebruiken. Ook als je geen afwasmachine hebt.

Nattigheid

 

Ik ben aan het stofzuigen op de slaapkamer als me opvalt dat er een zwart randje langs de plint loopt. Ik trek de kast waarin de CV ketel hangt open en zie dan dat de bodem van de kast kletsnat is. Er staat gelukkig niet heel  veel in die kast, maar dit hoort natuurlijk niet. Het blijkt ook al door de vloer gelekt te zijn langs de keukenmuur beneden. Mijn  Dirk heeft waterleiding aangelegd en buitenkranen gemonteerd,  maar aan zoiets delicaats als een CV ketel van 20 jaar oud gaat hij zich niet wagen. Dus nadat hij zonder resultaat aan wat kraantjes gedraaid heeft besluit hij dat hier een vakman naar moet kijken. Dat betekent dus bellen en omdat ik zo goed in het Frans kan telefoneren is dat mijn taakje. Het aantal loodgieters in de omgeving is aanzienlijk, maar na het eerste telefoontje weet ik al: dit gaat ‘m niet worden, ik kom terecht in een soort pool en er is niemand bij die in de buurt woont terwijl ik wel door allerlei mensen gebeld wordt die ik helemaal niet wil spreken.

We hebben een jaar of vijf geleden eens een lokale vakman gehad die het expansievat vervangen heeft, maar hoe heet die man nou toch ook weer….Ondertussen is Dirk naar een bevriende gepensioneerde loodgieter geweest die heeft gezegd dat het gewoon een kwestie is van de juiste kraantjes in de juiste volgorde dicht draaien. Inmiddels heb ik via B(r)oer de juiste loodgieter gevonden maar die heeft z’n antwoordapparaat aan. B(r)oer komt langs om zich ermee te bemoeien en juist dan belt de loodgieter en kan ik de telefoon aan B(r)oer overhandigen. Er ontspint zich een levendig gesprek over lekkage en kraantjes. De loodgieter zal even opzoeken hoe dat met de volgorde bij dit type ketel zit en dan terugbellen. B(r)oer is alweer aan het werk als de loodgieter terugbelt. ‘Dommage’ (jammer) mompelt hij, nu moet hij het met mij doen. Dat dat ‘m niet gaat worden heeft hij snel in de gaten en hij belooft vanavond nog langs te komen, om 19 00 uur. Okay, het wordt uiteindelijk 19 45 maar dan staat er ook een stralende loodgieter voor de deur die eruit ziet alsof hij zich niets leukers kan wensen dan op vrijdagavond bij een stel Hollanders wat kraantjes open en dicht te draaien. Zonder ook maar een seconde gas terug te nemen legt hij bij de ketel aangekomen uit hoe je dat moet doen. Als alles weer goed vast zit en er geen druppel water meer te zien is,  wil hij alleen een tientje voor de brandstof en vertrekt hij.

Hij staat nu in m’n bellijst, onder ‘plombier.’ Want dan weten we wie we moeten bellen als er weer eens een kraantje los zit.