Zondagmiddag waren we naar de nieuwjaarsreceptie in V. We
zijn eigenlijk geen inwoners van dit 327 mensen tellende dorp, maar de
burgemeester die wij al jaren kennen als een van de beste vrienden van B(r)oer, had ons ’s ochtends op
de markt uitgenodigd om ook te komen. Aangezien we meestal in Nederland zijn in
januari, hadden we zo’n bijeenkomst nog nooit mee gemaakt en die in onze eigen
gemeente waren we vergeten. Bovendien speelt zich wat wij aan sociaal leven
hebben grotendeels in V. af, dus namen we zijn uitnodiging graag aan.
Er was best al een flinke menigte toen wij tegen 14.45
arriveerden. We wensten iedereen gelukkig nieuwjaar, er werd opvallend weinig
gekust en dat vind ik niet erg. Tegen 15.00 uur schoven we aan in de feestzaal.
De lange tafels waren gedekt voor het nuttigen van de galette des rois, de driekoningenwafel die gemaakt wordt van bladerdeeg
gevuld met frangipane (een soort amandelspijs) of appel. Natuurlijk stonden er
bescheiden glaasjes klaar voor een vloeibare versnapering. Er moesten zelfs nog
twee tafels en zestien stoelen bij geplaatst worden, zó druk was het!
De burgemeester betrad met zijn helpers het podium en gaf
een korte terugblik op het afgelopen jaar. Ik kreeg er niet alles van mee, maar
er was vooral veel goeds te melden én voor het eerst sinds jaren was het
geboortecijfer hoger dan het sterftecijfer! Dit vroeg om luid applaus.
Vervolgens kwam de toekomst aan de beurt. Er was het afgelopen jaar een stuk
grond bouwrijp gemaakt, maar ik begreep dat daarvoor de animo nog niet groot
was, net zomin als voor het verbouwen van de oude school tot appartementen.
Hierna werden de nieuwe inwoners voorgesteld. Twee jonge
stellen met allebei één peuter hetgeen onder de ouders van de
basisschoolkinderen voor enthousiasme zorgde: dat was goed voor de school! Ook
was per eind januari de slagerij weer verhuurd en degenen die hem gingen
uitbaten vertelden over de plannen en hoopten ons allemaal te mogen verwelkomen
in hun winkel! Hierna kwamen de flessen op tafel en werden de stukken galette
verdeeld. In de galette zat vroeger een boon en zit er nu een klein
beeldje in verstopt. Wie dat aantreft in zijn baksel is een koning en mag de hele
dag een kroon dragen. De lokale bakker, die uiteraard deze wafels gebakken had,
deed er ook nog een taartschep en een tasje voor de gelukkige winnaars bij.
Onder het gejoel, geren, gegil en gehuil van de generatie die V. op de kaart
moet houden aten we van de heerlijke wafel en proostten op het nieuwe jaar.
Het vertrek van wellicht de oudste aanwezigen, een stel van
respectievelijk 97 en 93 jaar oud, luidde het einde van de bijeenkomst in. Tafelgenote
L. vond het leuk dat wij nu weer kennis hadden gemaakt met een echt Franse
plattelandstraditie. Daar waren wij het mee eens. Ook dat je in plaats van met
een vorkje zo’n punt taart met een lepeltje te lijf moet gaan. Het was er niet
minder lekker om, natuurlijk!
