Marktdag

 

Op de markt waar we ongeveer eens per maand komen staat een voor ons nieuwe kraam met olijven en ander lekkers. Er staan geen prijzen bij de koopwaar, maar daar heb ik wel enig idee van. De uitbater is uiterst voorkomend een schept een plastic zakje vol knoflookolijven met peterselie. Dat mag wel iets minder, dus schudt hij er weer een paar uit. We willen ook nog een flinke handvol zwarte Griekse olijven en dat is het dan. Weten we zeker dat we geen zongedroogde tomaten willen? Zó lekker! Vooruit dan maar, zo’n aardige man gun je wel wat. Bij het afwegen zie ik de ingetikte  kiloprijs: 49,90. 49,90 voor een kilo gedroogde tomaten?! Behulpzaam stopt hij alles in onze boodschappentas en nu gaan we afrekenen: € 35,68. Ik zeg: Pardon? 35 euro voor een paar olijven en tomaten? Hij kijkt me onschuldig aan, ja, dat kost het nou eenmaal. Ik ga er absoluut niet mee akkoord, dit is pure oplichting!  D. vist de zakjes weer uit de tas en wil ze teruggeven maar dat pikt hij niet: ze zijn al afgewogen en kunnen niet teruggegeven worden. ‘Moet jij eens opletten,’ zegt D., legt de zakjes op de kraam en loopt weg. Uiteraard ga ik achter hem aan. We zijn nog niet bekomen van de schrik of er staat opeens een politieagent naast ons. Wat is er precies gebeurd bij die kraam? Wij leggen het uit. Hij zegt een heleboel wat we niet 100% verstaan maar tenslotte neerkomt op de vraag of er sprake was van fysiek geweld. Nee hoor, er is verder niets gebeurd, we hebben de koopwaar achtergelaten en daarmee is ook voor hem de kous af.

We gaan door naar een andere kraam waar we wel vaker olijven halen, alles geprijsd is en rekenen voor ongeveer dezelfde hoeveelheid € 11, 40 af. En daar zit nog een onsje kokosblokjes bij.

We nemen wel een andere weg terug, door de arcade. Al zal hij ons vast niet bekogelen met zijn dure tomaten, je kunt beter maar voorzichtig zijn.

Boodschappen

 

Niet mijn hobby, boodschappen doen, zeker niet nu met mr P als gezelschap. Een beetje boodschappen wil wel lukken, maar een hele band vol en die artikelen dan ook nog pijlsnel in je kar te moeten plaatsen is geen pretje. Ondertussen je klantenkaart op je telefoon opzoeken en vervolgens weer je pas om te betalen (ik weet dat dat ook met je mobiel kan maar ik wil na al dat getreuzel met die boodschappen nu ook niet nog eens gaan klungelen met die ING app. 

Ik ben dus een voorstander van de zelfscan, want dan is alles al geregeld als je bij de kassa komt. Helaas doen ze daar in Frankrijk nauwelijks aan. Of dat uit solidariteit met het personeel of wantrouwen in de klant is, daar heb ik wel een idee over. Feit is dat er in de meeste grote supers misschien net een hoekje voor vier scanners is ingericht maar daar staat zo’n strenge meneer of mevrouw bij dat dat niet echt stimulerend werkt. Dus bij meer dan twaalf artikelen op het boodschappenlijstje gaat Dirk mee. Want het wordt altijd meer.

Nu had ik afgelopen week niet heel veel nodig en ik had gewoon zin in m’n eentje op stap te gaan dus ik reed om te beginnen naar Bernay. Ik wilde naar een paar truien kijken. Ging allemaal prima, het riedeltje Kiabi, Action (aanmaakblokjes kachel weer duurder geworden) even langs de Aldi (op zoek naar een elektrisch espressopotje) en toen stond daar een meneer mensen plastic zakjes in hun handen de duwen om de minder bedeelde medemens te helpen. Natuurlijk pakte ik zo’n tasje aan maar het espressopotje hadden ze niet. Dus toen moest ik boodschappen voor een ander doen. Ik had gelezen dat iedereen altijd pasta en rode saus geeft maar dat er behoefte is aan luiers en maandverband en wc papier en afwasmachinetabletten (ik zal eerlijk zijn, dit laatste zorgde toch voor licht opgetrokken wenkbrauwen) dus ik rende in die winkel heen en weer voor dat maandverband (tampons en extra absorberende), babydoekjes en om in stijl te blijven, een pak toiletpapier. 

Toen vond ik het toch een beetje ongezellig en deed er nog een grootverpakking roomboterkoekjes bij. Omdat ik alleen maar even was komen kijken naar  een elektrisch espressopotje liep ik nu met mijn plastic tasje te vol met boodschappen die ik niet nodig had en waar een pakje maandverband af gleed wat ik niet kon oprapen en een behulpzame meneer me aankeek van ‘wat moet jij met dit spul’  en het vervolgens in het tasje stopte.  Op de kassaband  moest het er allemaal weer uit en toen moest ik haast maken om alles weer in dat tasje te proppen. En toen deed m’n pasje het pas na drie keer proberen. Inmiddels had ik het best warm gekregen en ik was blij mijn tasje aan de meneer, die zich nu zo voor de buitendeur geposteerd had dat je niet langs hem heen kon, kon overhandigen. Eenmaal terug bij de auto had ik het pak WC papier nog onder m’n arm. Wel sneu voor die mensen. Tenslotte kan iedereen dat gebruiken. Ook als je geen afwasmachine hebt.

Nattigheid

 

Ik ben aan het stofzuigen op de slaapkamer als me opvalt dat er een zwart randje langs de plint loopt. Ik trek de kast waarin de CV ketel hangt open en zie dan dat de bodem van de kast kletsnat is. Er staat gelukkig niet heel  veel in die kast, maar dit hoort natuurlijk niet. Het blijkt ook al door de vloer gelekt te zijn langs de keukenmuur beneden. Mijn  Dirk heeft waterleiding aangelegd en buitenkranen gemonteerd,  maar aan zoiets delicaats als een CV ketel van 20 jaar oud gaat hij zich niet wagen. Dus nadat hij zonder resultaat aan wat kraantjes gedraaid heeft besluit hij dat hier een vakman naar moet kijken. Dat betekent dus bellen en omdat ik zo goed in het Frans kan telefoneren is dat mijn taakje. Het aantal loodgieters in de omgeving is aanzienlijk, maar na het eerste telefoontje weet ik al: dit gaat ‘m niet worden, ik kom terecht in een soort pool en er is niemand bij die in de buurt woont terwijl ik wel door allerlei mensen gebeld wordt die ik helemaal niet wil spreken.

We hebben een jaar of vijf geleden eens een lokale vakman gehad die het expansievat vervangen heeft, maar hoe heet die man nou toch ook weer….Ondertussen is Dirk naar een bevriende gepensioneerde loodgieter geweest die heeft gezegd dat het gewoon een kwestie is van de juiste kraantjes in de juiste volgorde dicht draaien. Inmiddels heb ik via B(r)oer de juiste loodgieter gevonden maar die heeft z’n antwoordapparaat aan. B(r)oer komt langs om zich ermee te bemoeien en juist dan belt de loodgieter en kan ik de telefoon aan B(r)oer overhandigen. Er ontspint zich een levendig gesprek over lekkage en kraantjes. De loodgieter zal even opzoeken hoe dat met de volgorde bij dit type ketel zit en dan terugbellen. B(r)oer is alweer aan het werk als de loodgieter terugbelt. ‘Dommage’ (jammer) mompelt hij, nu moet hij het met mij doen. Dat dat ‘m niet gaat worden heeft hij snel in de gaten en hij belooft vanavond nog langs te komen, om 19 00 uur. Okay, het wordt uiteindelijk 19 45 maar dan staat er ook een stralende loodgieter voor de deur die eruit ziet alsof hij zich niets leukers kan wensen dan op vrijdagavond bij een stel Hollanders wat kraantjes open en dicht te draaien. Zonder ook maar een seconde gas terug te nemen legt hij bij de ketel aangekomen uit hoe je dat moet doen. Als alles weer goed vast zit en er geen druppel water meer te zien is,  wil hij alleen een tientje voor de brandstof en vertrekt hij.

Hij staat nu in m’n bellijst, onder ‘plombier.’ Want dan weten we wie we moeten bellen als er weer eens een kraantje los zit.

Storing

Het is alweer weken aan de gang, de interrupties of langdurige storingen bij onze internetprovider Orange. Omdat we nu ook een 4g box hebben met 200 Gig van Red-by-SFR kunnen we de noodzaak contact met de Orange storingslijn te zoeken dagelijks voor ons uitschuiven. Totdat blijkt dat die 200 G niet voldoende is. Ik moet veel fotomateriaal in- en versturen voor mijn werk en dat gaat ook allemaal niet zo vlot en opeens is het op en zijn we weer aangewezen op de haperende lijn van Orange. Nu speelt dit al zo’n 2,5 jaar, nadat de kabel er een keer is afgereden door een te hoog geladen landbouwvoertuig. Alles wordt weer een beetje aan elkaar geknoopt en dat gebeurt zo eens in de twee, drie maanden. De laatste keer hebben we ook een nieuwe livebox ontvangen en ging het een tijdje best goed. Maar nu, bij wat wind en wapperende kabel, weg signaal. Dus ik bereid me voor op een nieuw gesprek.

Gelukkig kan ik tegenwoordig aardig omgaan met het storingsnummer 3900 maar dan is het altijd even afwachten wie je aan de lijn krijgt. De kans op een ratelende Française met een zwaar accent is ongeveer 80%, dus ik was nu al blij dat ik iemand trof die ik redelijk kon verstaan, maar toen was de kwaliteit van de lijn weer beneden peil….dus hoe dan ook, ze ging me doorverbinden met een technicien. Die staan doorgaans in zo’n bakkie aan een bovengrondse lijn te werken, waarbij de wind tijdens zo’n gesprek ook steeds een duit in het zakje doet. Maar uiteindelijk begreep ik van de man dat het probleem in de (nagenoeg spiksplinternieuwe) livebox moest zitten. Hoezeer ik hem dat ook probeerde uit het hoofd te praten, hij hield halsstarrig vol dat ik naar de boutique Orange (minstens 28 km hier vandaan) moest gaan zodat ze hem dáár konden testen. Op mijn suggestie dat hij zelf even kwam om de box te testen waarna hij dan gelijk de kapotte lijn kon repareren, gaf hij geen sjoege. Tot dan toe had ik me beleefd een keurig gedragen, maar nu werd ik boos en vroeg de man wie dat ging betalen, die kilometers, en dat dit de 35^e keer was dat ik met Orange contact had over storingen en dat ik er SCHOON genoeg van had (J’en ai marre, als je ’t wilt weten en verder nog zo wat) en zonder netjes af te sluiten beëindigde ik het gesprek. Een tijdje liep ik stampvoetend door de kamer. Wat dachten ze wel, maar weer even naar zo’n Boutique rijden om daar te horen dat er met die box niks aan de hand was.

Dus dat was precies wat ik deed en wat er gebeurde, na een paar dagen. Na enig aandringen van mijn kant wilde de medewerker in de Boutique wel een afspraak met me maken voor het langskomen van een technicien. En wel meteen al morgenochtend! Ja, vast. Ik kreeg een airbox mee (voor twee maanden) en de ‘oude’ livebox. Die wilden we thuis weer aansluiten toen ik een sms kreeg dat dat weer kon. Ik plugde de boel in en kreeg weer een bericht: het vorige bericht (verzonden 13h01 was te laat geopend 13h03) dus nu moest de box eerst aan een computer worden aangesloten met een kabel

en dan moest ik naar een website en dan…..ammehoela. Er zou toch een technicien komen, die kon dat regelen!

Ik kreeg weer een sms met een foto van de technicien en ook dat hij tussen 8 en 13 uur zou arriveren. Vroeg op dus! Om 10 uur kreeg ik bericht dat hij er tussen 10.45 u en 11.00 zou zijn. Om 10.59 kreeg ik een telefoontje dat de lijn gerepareerd was en alles in orde. Ik riep nog wat over een niet aangesloten livebox maar dat heeft hij niet meer gehoord.

Bij nadere inspectie van de SMS zag ik dat je een bericht kon sturen! Heerlijk, schriftelijk! Dus dat deed ik. Ik werd gebeld door hetzelfde meisje. Dat ik een nieuwe livebox moest halen. Daarvoor ontving ik een code die ik niet zo snel kon opschrijven als zij die uitsprak, wat voor enige kriegel bij ons allebei zorgde. En wanneer ze terug kon bellen of hij geïnstalleerd was. Maandag?

Inmiddels is de airbox geïnstalleerd en werkt alles als een zonnetje. Dus die livebox? Die stel ik nog maar even uit.

 

Dag Suus

 

                       

Ruim 13 jaar geleden haalden we Suus op uit Leeuwarden. Ze kwam uit een nest van vijf pups en fokster Suzanne Zaal had haar voor ons uitgekozen en zodoende kozen wij haar naam voor onze tweede Smous. Een paar maanden daarvoor was onze herplaatser Noa praktisch voor de deur doodgereden en dat was een schok die we nog maar nauwelijks te boven waren.

Zo brachten we haar thuis, bij de oude mopperpot Jack the Russell die al heel snel duidelijk maakte dat dat puppengedoe helemaal niks voor hem was. Vanaf dag 1 had Suus een erg enthousiaste manier van begroeten, ze begon dan te juichen, sprong tegen mensen op, moest iets in de bek nemen anders vergreep ze zich uit puur enthousiasme aan loshangende jaspanden of zijden sjaals. We hebben haar dat niet echt af kunnen leren. Het duurde ook nooit zo lang, daarna zocht ze haar plek weer op en had je geen kind aan haar. Dan haar neiging schoenen, sokken, pantoffels, alles wat  ze op de grond aantrof in uitzinnige vreugde bij je te brengen of ergens binnen of buiten achter te laten. Hoe vaak we haar niet verwenst hebben als we al haast hadden en er miste de helft van ons schoeisel!

Toen ze, héél schoorvoetend, een nieuwe huisgenoot, de kitten Spookje, had leren accepteren bleek dat laagje beschaving maar heel dun.  Een jaar later kreeg Spookje vier kittens. Terwijl ik even wegliep van de doos waarin ze geboren waren miste er bij terugkeer één, de enige rode van het stel. Suus werd uitvoerig ondervraagd maar wist van niks. Tot Suus’ vriend Spike een week later op kraamvisite kwam. Daar was Suus opeens met iets rossigs waar een staartje aan zat in de bek. Ze liet dat dingetje aan Spike zien en echt, ze was er gewoon trots op.

Suus kreeg op 22 november 2013 een nest met vijf pups. Eentje hielden we er, dat werd roversdochter Ronja. Ronja was heel anders dan haar moeder, geen gejuich, geen gesleep met schoeisel, geen kapsones waar te plassen en te poepen. Wel net zo’n goede muizen-, ratten- en mollenjager als haar moeder, zo niet beter. Samen hadden ze daar een hele strategie voor ontwikkeld. Ze konden ook soms opeens geweldig vechten en dan was het een hele toer ze uit elkaar te krijgen.

En opeens was Suus 13 en was er iets mis. Ze ging heel vaak zitten persen en dan kwam er niks. Bezoeken aan verschillende dierenartsen gaven geen uitsluitsel, tot de laatste. Die constateerde een gezwel ter grootte van een golfbal in haar buik tussen haar baarmoeder, blaas en endeldarm in. Er werden diverse opties aangedragen, scannen, operatie met onzekere afloop, mogelijke beschadiging van essentiële zenuwen. En toen we dat allemaal niet wilden voor Suus, restte er uiteraard maar één ding. We gingen naar huis met prednison en een middel om haar gemakkelijker te laten poepen.

De prednison zorgde voor een enorme opleving. We hadden onze Suus terug! Ze ging op jacht met haar dochter, ik wandelde alle weggetjes die we ooit samen hadden gelopen, ze was bijna net als voorheen. Maar dat ze om de 100 meter ging zitten persen door de druk van de tumor veranderde niet echt. We besloten het van dag tot dag te bekijken. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Maar langzamerhand ging ze achteruit. Ze moest ’s nachts een paar keer uit de bench om te plassen, ze trilde, het plassen en persen werd steeds frequenter.

En zo kwam de dag na een nacht waarin ze er vijf keer uit moest dat we besloten dat het moment daar was. De dierenarts die ons had bijgestaan heeft haar ook geëuthanaseerd. Ronja probeerde haar nog in beweging te krijgen en keek me niet-begrijpend aan.

We hebben haar in een warm dekentje gewikkeld en begraven op haar favoriete plek achter de kachel aan de buitenkant van het huis.

Dag Suus, dag liefste Suus.

 

 

Boleten eten

 

Het paddenstoelenseizoen is volop aan de gang. Soms kom je tijdens een wandeling mensen tegen met aan hun arm een mandje waar zorgvuldig een schone theedoek overheen is gedrapeerd. Ze kijken meestal nét de andere kant uit om een begroeting te vermijden en haasten zich steels verder. We hebben het al vaker gemerkt: je paddenstoelenvindplaats deel je niet. Die houd je voor jezelf en je naasten. Jaren geleden, toen ik bij een etentje, naïef als ik was, trots vertelde dat de parasolzwammen in het gerecht gewoon bij ons langs de weg groeiden, legde men de wijsvinger tegen de lippen en siste Mathilde dat je nooit, maar dan ook nooit je vindplaats onthult. Je eigen paddenstoelenplek moet je koesteren. Dus voortaan zwegen wij en lieten de parasolzwam voor wat hij was, zo lekker was hij nu ook weer niet.

We eten wel eens een kip uit de oven bij B(r)oer en ik trof daar in de saus zwarte sliertjes. Wat was dat voor griezeligs? Moest je die opeten? Er werd licht meewarig geglimlacht. Het betrof hier één van de smakelijkste paddenstoelen van Frankrijk, de chanterelle. Niet te verwarren met onze cantharel, want die is helemaal goudgeel en heet hier Girolle. De Chanterelle heet in het Nederlands ‘Hoorn van overvloed.’ Of misschien ook niet, in de paddenstoelennaamgeving is de laatste jaren veel gewijzigd.  Desalniettemin, prachtige naam. Toen ik er voorzichtig van proefde moest ik toegeven: zeer smakelijk. De daaropvolgende uren hield ik nauwlettend de situatie in mijn ingewanden in de gaten maar behalve misschien wat extra boertjes gebeurde er niets alarmerends. En de volgende ochtend werd ik ook net als altijd weer wakker.

We waren dan ook zeer vereerd toen we door nicht R. en haar vriend P. werden uitgenodigd op een zondagmorgen paddenstoelen te gaan plukken op de Geheime Plek van P. Compleet met mandje (te klein, vond P. maar je wilt ook niet gulzig overkomen, natuurlijk), speciaal paddenstoelenmesje, laarzen en regenkleding gingen we op pad. Het was uitstekend paddenstoelenweer, zacht, stormachtig en het regende pijpenstelen. Heerlijk zo, struinen door het bos! We reden eerst tijd met de auto door het woud en plotseling stonden we stil. We waren er. Na een korte instructie werden we erop uit gestuurd Chanterelles te vinden. De te kleine lieten we staan. We ontwikkelden al snel het juiste oog voor deze toch vrij onopvallende paddenstoeltjes en de mandjes vulden zich. We zagen ook wel andere paddenstoelensoorten maar we hielden ons bij de veilige chanterelles. In onze jacht drongen we steeds dieper het woud in. Het had iets oerwoudachtigs, oud, niet onderhouden, een rijke vegetatie, prachtig.

Na een uur hadden we genoeg, en passant vonden we ook nog wat eekhoorntjesbrood en vervolgens gingen we weer naar huis. Een deel van de oogst aten we met de familie direct op, gebakken met stukjes kalkoenfilet, flink wat knoflook en zure room. Er werden grote plakken gebakken aardappel bij geserveerd. Zó lekker! De avond daarop maakte ik er een overheerlijke omelet mee en de rest is gedroogd in de dehydrator.

Vandaag dronk ik koffie bij Mathilde. Ze vertelde dat ze gisteren in het bos geweest was, met zoon en schoondochter en een vriend uit het dorp. Ze hadden bijna niks gevonden. ‘Waar?’ vroeg ik achteloos. Ze vertelde het me. Het woud is groot, maar ik wist waar ze had gezocht. De werkster die even was aangeschoven voor een bakje koffie was ook wezen zoeken. ‘Niks, drie kleine cèpes.’ Even streden de waarheid en ‘m verzwijgen om het hardst. Toen zei ik dat wij er met P. waren geweest. Oh, P! Die had zoveel verstand van paddenstoelen! Hij ging ook altijd diep het bos in, vond Mathilde. Zij zocht dichter bij de weg, lees: ze speurden al rijdend  in hun auto vanuit het open raampje de bosrand af. Mijn romantische idee van ‘iedere Fransman zijn eigen plukplek’ verdampte daar in het stralende herfstzonlicht. 

Het is jammer, maar niet anders: met zoveel kapers op de kust en maar een beperkt aantal bossen is dat dus eigenlijk gewoon gezwam.

Taart

 

Frankrijk kent een rijke patisseriegeschiedenis en het maken van gebak en taartjes is een kunst waar je je echt aan kunt vergapen. De gebakjes hebben de prachtigste namen zoals Millefeuilles, Amandine en Paris-Brest en er zijn allerlei tartes met fruit en natuurlijk de flans en éclairs. Al dit lekkers wil graag opgegeten worden.

De vraag is alleen wanneer.  ‘s Ochtends bij de koffie is het eten van gebak hoogst ongebruikelijk en taartjes bij de goutter (het vieruurtje) eten is ook niet de gewoonte, behalve misschien met een verjaardag of iets anders feestelijks. Dus wordt een taartje vaak als dessert gegeten, wat ik persoonlijk jammer vindt want dan heb je doorgaans niet zo’n trek meer. Wij houden onder ons dus het Hollandse tijdstip theetijd aan.

Het aanschaffen van een gebakje in een boulangerie/patisserie is niet zomaar even wat. Je wijst aan wat je wilt hebben en afhankelijk van de hoeveelheid taartjes én de behendigheid van de bakkersmedewerkster worden  ze dan op een kartonnetje of in een doosje geschoven. Een enkele keer is het doosje te klein en moet alles weer omzichtig omgepakt worden, we gaan niet proppen.  Om het kartonnetje heen wordt een mooi papiertje gevouwen dat aan de onderkant wordt vastgeplakt met enkele flinke stukken plakband. Dan wordt er bovenop een mooi puntje in het papier gedraaid, daaromheen gaat vaak een bijpassend lintje dat nog eens weer omhoog gehaald wordt in een mooie strik die dan met een sticker van de winkel wordt vastgezet. Je kunt het geheel dan dus dragend aan die punt vervoeren. Gaat het gebak in een doos, dan wordt ook altijd het deksel met een stuk tape aan de onderkant vastgemaakt, soms aan drie kanten. Allemaal met aandacht gedaan en heel stevig, maar zie jij bij thuiskomst er maar eens in te slagen je taartjes heel uit de verpakking te krijgen. 

Vooral die eerste versie is echt werk voor twee personen, de één houdt het pakketje aan de punt in de lucht, de tweede doet haar best het plakband zo door te snijden dat niet al het lekkers zo op de vloer ploft. Ook met de doos gevuld met taart is het even goed opletten de boel horizontaal te houden. Het is misschien een beetje gezeur op niks af, maar ik geef het je te doen, zo’n prachtig opgemaakt Frans gebakje ongeschonden op een bordje te krijgen.

En als je het dan in Frans gezelschap gaat opeten kijkt men verbaasd naar het vorkje dat je bij het gebakje geserveerd hebt. Want zij eten het met de koffielepel. Ook de Millefeuilles.

Zo zitten er ook in een gebakje toch zomaar weer een paar cultuurverschillen!