Encombrant

 

Hoe we het doen, geen idee, maar toch slagen we erin afval of ongewenste spullen op zodanige wijze te verzamelen, dat we toch zeker twee keer per maand op een onderwegje naar de déchetterie/afvalstraat in Broglie moeten. Voorheen ging D. meestal alleen, want hij moet toch naar de muziekschool in Bernay en komt er dan langs. Ik krijg sterk de indruk dat het ook een soort uitje voor hem is, nu de oorspronkelijk beheerder is vervangen door iemand van een heel ander kaliber.

Van de eerste, laten we hem Paul noemen, werd je spontaan verdrietig. Hij keek altijd of hij ieder moment in tranen uit kon barsten, verplaatste zich met slepende tred en wees ongeïnteresseerd naar de verschillende containers zodat je eigenlijk nog niet wist waar je met de zooi heen moest. Paul nodigde niet echt uit je afval bij hem te brengen. We lieten het vaak dan ook best wel een beetje oplopen, voor we genoeg moed verzameld hadden er weer eens langs te gaan.

Tot op een dag D. opgetogen thuiskwam met een lege auto en een grote glimlach. Er was iets gebeurd bij de déchetterie. Er was een nieuwe beheerder, wat zeg ik, gastheer. Hij was klein, mager, uitermate goedlachs en had oranje haar. Niet een béétje oranje, nee, echt knal. Handenschuddend draafde hij tussen de aanwezigen door, keek in de auto wat er waar moest, hielp zelf mee het eruit te tillen en riep bij alles waarvan we niet wisten of het ijzer, kunststof of hout was: ‘Encombrant’ Dat is nl wat encombrant is, grofvuil waar je niks mee kunt. Sindsdien ga ik ook weer mee. Laatst mocht ik zomaar een ‘Dame Jeanne’ (10 l stopfles om drankjes in te maken) die naast de glasbak stond, meenemen. Hij kneep omzichtig gebarend een oogje toe. Je mag nl niks mee terugnemen van de déchetterie, ook al is het nog best goed. Inmiddels is zijn oranje haar uitgegroeid maar zijn enthousiaste manier van doen is nog onverminderd groot. Bijna dansend beweegt hij zich tussen het groenafval en de gipscontainer. Met een ferme zwaai verdwijnt een kapotte kampeerstoel in de encombrant. Hij reikt breed lachend een bezem uit naar degene die heeft lopen morsen met z’n bouwafval en hij heeft het de hele dag druk want ik heb de indruk dat men van heinde en verre zijn afval komt brengen. Hij is er nl oprecht blij mee. Hij vindt het heerlijk dat je komt. D. merkte op dat zijn werkgever bedacht had dat het na Paul anders moest. Dat er misschien gerekruteerd moest worden op de toneelschool. Naar iemand met uitstraling. Dat is gelukt.

Vanmorgen bezochten we de déchetterie. Ik liep vragend kijkend met een fles afgewerkte frituurolie rond en de beheerder kwam op zijn eigen kittige wijze aan gelopen. Hij nam met oprechte vreugde mijn fles in ontvangst en werd daarna opeens gewichtig. ‘Ik moet u iets vertellen. Het is vandaag mijn laatste werkdag,’ sprak hij. ‘Ik ga met pensioen. Ik ben blij dat ik nog even afscheid van jullie kan nemen, want het is nu echt klaar.’ ‘Wat jammer, ‘ zei ik, ‘maar fijn voor u natuurlijk. Maar we gaan u missen!’ D. was er inmiddels bij komen staan en werd ook ingelicht. We schudden handen en zwaaiden.

We waren er verbouwereerd van. ‘We gaan wat lekkers voor ‘m kopen, toch?’ We deden boodschappen in Broglie en kochten een doos Ferrero Rochers. ‘Merci’ hadden ze niet.

Tot tranen toe geroerd was hij. We omhelsden elkaar nu. Het was een waardig afscheid. Er liep een forse vrouw rond die ik ervan verdacht zijn opvolger te zijn.  Ze maakte niet diezelfde bevlogen indruk als onze vuilnisman. Gelukkig zijn we inmiddels aardig door onze troep heen en moeten we haar het voordeel van de twijfel gunnen.. Maar we missen ‘m nu al, zeker weten.

 

 

La galette des rois

 

Zondagmiddag waren we naar de nieuwjaarsreceptie in V. We zijn eigenlijk geen inwoners van dit 327 mensen tellende dorp, maar de burgemeester die wij al jaren kennen als een van de beste  vrienden van B(r)oer, had ons ’s ochtends op de markt uitgenodigd om ook te komen. Aangezien we meestal in Nederland zijn in januari, hadden we zo’n bijeenkomst nog nooit mee gemaakt en die in onze eigen gemeente waren we vergeten. Bovendien speelt zich wat wij aan sociaal leven hebben grotendeels in V. af, dus namen we zijn uitnodiging graag aan.

Er was best al een flinke menigte toen wij tegen 14.45 arriveerden. We wensten iedereen gelukkig nieuwjaar, er werd opvallend weinig gekust en dat vind ik niet erg. Tegen 15.00 uur schoven we aan in de feestzaal. De lange tafels waren gedekt voor het nuttigen van de  galette des rois,  de driekoningenwafel die gemaakt wordt van bladerdeeg gevuld met frangipane (een soort amandelspijs) of appel. Natuurlijk stonden er bescheiden glaasjes klaar voor een vloeibare versnapering. Er moesten zelfs nog twee tafels en zestien stoelen bij geplaatst worden, zó druk was het!

De burgemeester betrad met zijn helpers het podium en gaf een korte terugblik op het afgelopen jaar. Ik kreeg er niet alles van mee, maar er was vooral veel goeds te melden én voor het eerst sinds jaren was het geboortecijfer hoger dan het sterftecijfer! Dit vroeg om luid applaus. Vervolgens kwam de toekomst aan de beurt. Er was het afgelopen jaar een stuk grond bouwrijp gemaakt, maar ik begreep dat daarvoor de animo nog niet groot was, net zomin als voor het verbouwen van de oude school tot appartementen.

Hierna werden de nieuwe inwoners voorgesteld. Twee jonge stellen met allebei één peuter hetgeen onder de ouders van de basisschoolkinderen voor enthousiasme zorgde: dat was goed voor de school! Ook was per eind januari de slagerij weer verhuurd en degenen die hem gingen uitbaten vertelden over de plannen en hoopten ons allemaal te mogen verwelkomen in hun winkel! Hierna kwamen de flessen op tafel en werden de stukken galette verdeeld. In de galette zat vroeger een boon en zit er nu een klein beeldje in verstopt. Wie dat aantreft in zijn baksel is een koning en mag de hele dag een kroon dragen. De lokale bakker, die uiteraard deze wafels gebakken had, deed er ook nog een taartschep en een tasje voor de gelukkige winnaars bij. Onder het gejoel, geren, gegil en gehuil van de generatie die V. op de kaart moet houden aten we van de heerlijke wafel en proostten op het nieuwe jaar.

Het vertrek van wellicht de oudste aanwezigen, een stel van respectievelijk 97 en 93 jaar oud, luidde het einde van de bijeenkomst in. Tafelgenote L. vond het leuk dat wij nu weer kennis hadden gemaakt met een echt Franse plattelandstraditie. Daar waren wij het mee eens. Ook dat je in plaats van met een vorkje zo’n punt taart met een lepeltje te lijf moet gaan. Het was er niet minder lekker om, natuurlijk!

 

 

 

 

Photo libre de droit de Galette Des Rois Épiphanie Gâteau Et Couronne banque d'images et plus d'images libres de droit de Galette des Rois - Galette des Rois, Galette, Couronne - Couvre-chef - iStock

Bon appetit

We gaan uit eten met de ouderen van ons dorp. Dit jaarlijkse repas des Anciens wordt ons aangeboden door de burgemeester en is bedoeld voor 65 plussers: de jongere partner mag mee maar moet wel 49 euro betalen. Veel dorpen in Frankrijk hebben deze traditie en sinds een paar jaar worden wij ook uitgenodigd en we maken er dan graag gebruik van. We eten altijd in een luxe restaurant waar we met z’n tweeën niet zo snel zouden aanschuiven. Deze keer wordt het feestmaal gehouden in het gerenommeerde etablissement, laat ik het de Appel noemen, in de buurt van Bernay. Vanaf 12 00 uur druppelen de gasten binnen, uiteindelijk zullen er zo’n 44 eters aanschuiven. We schudden handen en ik word ‘herkend’ als de zus van mijn broer, die ze allemaal kennen. Hij is nog te jong voor het repas.  Er zijn voor ons twee lange tafels gedekt en op iedere servet ligt een met huisvlijt versierd bierviltje met onze naam erop. We zijn schuin tegenover elkaar ingedeeld naast mensen die we niet kennen. Dat is niet zo raar, want we kennen eigenlijk nagenoeg niemand in het dorp, we wonen er drie km vandaan en er wordt nooit iets georganiseerd waardoor je mensen zou kunnen leren kennen.

We nemen onze plaatsen in en net als we goed en wel zitten valt de stroom uit. De plafondspots knipperen nog een paar keer en dan is het licht uit. Vervolgens gebeurt er ongeveer een half uur niks, behalve dat één van de drie aanwezige personeelsleden zich bezig houdt met het op met precisie uitgevoerde vouwen van de damasten servetten. Er liggen een paar stapels schone en hoewel wij allemaal al een servet hebben, lijkt het op dit moment het uitgelezen moment om die servetten na gevouwen te zijn in een mandje te leggen en ze dan naar een andere ruimte te brengen.

 

Tegen 12.45 uur arriveert ook de burgemeester, die joviaal de tafels af gaat, de dames zoent en de heren de hand schudt. De man naast me vindt dat het inmiddels wel eens tijd wordt voor het apéro en als ook de burgemeester zit komen er twee obers met kannen de champagneglazen vullen met een overheerlijke cocktail. Aangezien iedereen waarschijnlijk met een lege maag zit, komt de conversatie nu goed op gang en ben ik al vrij snel gewikkeld in een gesprek met buurvrouw C. Zij is een goedlachse dame die in rap tempo vertelt waar ze woont, wat haar hobby’s zijn (porselein schilderen) en foto’s van haar St Bernard en nog een andere enorme hond laat zien. 

De man tegenover mij is duidelijk jonger dan 65 dus ik begrijp eigenlijk niet wat hij hier doet (hij heeft geen vrouw of man bij zich) en lijkt niet helemaal tevreden met de gang van zaken. Nog steeds is het licht uit en het personeel lijkt zich daar niet echt over op te winden. Er volgt een tweede ronde apéro en dan komen er opeens waxinelichten op tafel waarvan niemand begrijpt waarom, het is een zonnige dag. Eindelijk, kort na 14 00 uur, komt het voorgerecht, een schoteltje met mooi opgemaakte hapjes. Volgens het menu had dit tegelijk met het drankje geserveerd moeten worden, maar met twee obers waarvan er één steeds servetten staat te vouwen is dat natuurlijk lastig. We waarschuwen elkaar vooral lang van het hapje te genieten, want het kan nog wel even duren voor we weer een gang krijgen. Er wordt nu witte wijn ingeschonken en inmiddels ben ik met mijn buurman ter rechterzijde in gesprek. Hij was vrachtwagenchauffeur bij Vos en reed veel op Groningen. Hij vat zijn ervaring met Nederland samen met: ‘Kopje koffie?’. Ja, dat krijg je in Frankrijk niet zomaar overal.

De ober met het knotje vouwt een nieuwe stapel servetten. De andere begint de tafels af te ruimen en maakt plaats voor het volgende gerecht, een soort gebakje en ook zoet. Als garnering zit er een minuscuul dobbelsteentje foie gras op het taartje, dus ik neem maar aan dat het hartig moet lijken. Ze komen langs met rode wijn. Die laat ik maar aan mij voorbij gaan, eerst nog maar eens wat te eten. Er staat zelfs geen brood op tafel!

Ons bereikt het bericht dat de stroomstoring buiten is, er zitten dorpen zonder stroom. D. vindt dat je als restaurant eigenlijk wel een aggregaat moet hebben. De oudjes die naar de WC moeten, nemen iemand mee om de deur op een kier te houden want het is er stikdonker.

Aan tafel wordt er gepraat over mensen die er niet zijn. Er is ook een Italiaanse met haar man en zo komt het gesprek al snel op eten, wat in Frankrijk  niet ongebruikelijk is en zeker niet als je scheurt van de trek. We krijgen nu een sorbet: een borrelglaasje met een hapje frisse frambozenlikeur ‘begoten met crémant’. Deze ‘plaatsmaker’ wordt met licht sarcasme ontvangen. Nadat het servetten vouwen voorlopig klaar is, komt het hoofdgerecht op tafel. Je kunt kiezen tussen vis en vlees en in beide gevallen is de buitenkant lauw en de binnenkant koud.

Mijn disgenoot aan de overkant begint nu te mopperen dat hij geen 50 euro gaat betalen voor deze maaltijd. Hij heeft het gerecht ook in drie minuten naar binnen gewerkt.

Het mag duidelijk zijn dat er nog steeds niemand van het restaurant is opgestaan om te vertellen wat er nu precies aan de hand is en op wat voor manier excuses worden aangeboden. Nee, ze kunnen er niets aan doen, maar toch! Men had de eigenares wel even verwacht.

Na het toetje (het is inmiddels 16 30 uur) staan er mensen op om te vertrekken. Bij ons aan tafel wordt nog op koffie gewacht, maar dan realiseert men zich dat dat er natuurlijk ook niet is, koffie. Wij gaan ook, maar niet voordat ik telefoonnummers heb uitgewisseld met mijn buurvrouw. Op haar verzoek, dat is dan wel weer leuk.

De burgemeester biedt bij het afscheid wel zijn excuses aan, maar hij kan er natuurlijk niks aan doen.

Het schemert. Maar goed dat het repas overdag was. Met die twaalf waxinelichtjes had je op de tast moeten eten en veel warmte komt er ook al niet af. In het dorp waar we doorheen rijden brandt gewoon overal licht. Misschien is het probleem inmiddels opgelost. Maar ik verwacht niet dat we hier volgend jaar weer gaan eten.

 

 

Marktdag

 

Op de markt waar we ongeveer eens per maand komen staat een voor ons nieuwe kraam met olijven en ander lekkers. Er staan geen prijzen bij de koopwaar, maar daar heb ik wel enig idee van. De uitbater is uiterst voorkomend een schept een plastic zakje vol knoflookolijven met peterselie. Dat mag wel iets minder, dus schudt hij er weer een paar uit. We willen ook nog een flinke handvol zwarte Griekse olijven en dat is het dan. Weten we zeker dat we geen zongedroogde tomaten willen? Zó lekker! Vooruit dan maar, zo’n aardige man gun je wel wat. Bij het afwegen zie ik de ingetikte  kiloprijs: 49,90. 49,90 voor een kilo gedroogde tomaten?! Behulpzaam stopt hij alles in onze boodschappentas en nu gaan we afrekenen: € 35,68. Ik zeg: Pardon? 35 euro voor een paar olijven en tomaten? Hij kijkt me onschuldig aan, ja, dat kost het nou eenmaal. Ik ga er absoluut niet mee akkoord, dit is pure oplichting!  D. vist de zakjes weer uit de tas en wil ze teruggeven maar dat pikt hij niet: ze zijn al afgewogen en kunnen niet teruggegeven worden. ‘Moet jij eens opletten,’ zegt D., legt de zakjes op de kraam en loopt weg. Uiteraard ga ik achter hem aan. We zijn nog niet bekomen van de schrik of er staat opeens een politieagent naast ons. Wat is er precies gebeurd bij die kraam? Wij leggen het uit. Hij zegt een heleboel wat we niet 100% verstaan maar tenslotte neerkomt op de vraag of er sprake was van fysiek geweld. Nee hoor, er is verder niets gebeurd, we hebben de koopwaar achtergelaten en daarmee is ook voor hem de kous af.

We gaan door naar een andere kraam waar we wel vaker olijven halen, alles geprijsd is en rekenen voor ongeveer dezelfde hoeveelheid € 11, 40 af. En daar zit nog een onsje kokosblokjes bij.

We nemen wel een andere weg terug, door de arcade. Al zal hij ons vast niet bekogelen met zijn dure tomaten, je kunt beter maar voorzichtig zijn.

Boodschappen

 

Niet mijn hobby, boodschappen doen, zeker niet nu met mr P als gezelschap. Een beetje boodschappen wil wel lukken, maar een hele band vol en die artikelen dan ook nog pijlsnel in je kar te moeten plaatsen is geen pretje. Ondertussen je klantenkaart op je telefoon opzoeken en vervolgens weer je pas om te betalen (ik weet dat dat ook met je mobiel kan maar ik wil na al dat getreuzel met die boodschappen nu ook niet nog eens gaan klungelen met die ING app. 

Ik ben dus een voorstander van de zelfscan, want dan is alles al geregeld als je bij de kassa komt. Helaas doen ze daar in Frankrijk nauwelijks aan. Of dat uit solidariteit met het personeel of wantrouwen in de klant is, daar heb ik wel een idee over. Feit is dat er in de meeste grote supers misschien net een hoekje voor vier scanners is ingericht maar daar staat zo’n strenge meneer of mevrouw bij dat dat niet echt stimulerend werkt. Dus bij meer dan twaalf artikelen op het boodschappenlijstje gaat Dirk mee. Want het wordt altijd meer.

Nu had ik afgelopen week niet heel veel nodig en ik had gewoon zin in m’n eentje op stap te gaan dus ik reed om te beginnen naar Bernay. Ik wilde naar een paar truien kijken. Ging allemaal prima, het riedeltje Kiabi, Action (aanmaakblokjes kachel weer duurder geworden) even langs de Aldi (op zoek naar een elektrisch espressopotje) en toen stond daar een meneer mensen plastic zakjes in hun handen de duwen om de minder bedeelde medemens te helpen. Natuurlijk pakte ik zo’n tasje aan maar het espressopotje hadden ze niet. Dus toen moest ik boodschappen voor een ander doen. Ik had gelezen dat iedereen altijd pasta en rode saus geeft maar dat er behoefte is aan luiers en maandverband en wc papier en afwasmachinetabletten (ik zal eerlijk zijn, dit laatste zorgde toch voor licht opgetrokken wenkbrauwen) dus ik rende in die winkel heen en weer voor dat maandverband (tampons en extra absorberende), babydoekjes en om in stijl te blijven, een pak toiletpapier. 

Toen vond ik het toch een beetje ongezellig en deed er nog een grootverpakking roomboterkoekjes bij. Omdat ik alleen maar even was komen kijken naar  een elektrisch espressopotje liep ik nu met mijn plastic tasje te vol met boodschappen die ik niet nodig had en waar een pakje maandverband af gleed wat ik niet kon oprapen en een behulpzame meneer me aankeek van ‘wat moet jij met dit spul’  en het vervolgens in het tasje stopte.  Op de kassaband  moest het er allemaal weer uit en toen moest ik haast maken om alles weer in dat tasje te proppen. En toen deed m’n pasje het pas na drie keer proberen. Inmiddels had ik het best warm gekregen en ik was blij mijn tasje aan de meneer, die zich nu zo voor de buitendeur geposteerd had dat je niet langs hem heen kon, kon overhandigen. Eenmaal terug bij de auto had ik het pak WC papier nog onder m’n arm. Wel sneu voor die mensen. Tenslotte kan iedereen dat gebruiken. Ook als je geen afwasmachine hebt.

Nattigheid

 

Ik ben aan het stofzuigen op de slaapkamer als me opvalt dat er een zwart randje langs de plint loopt. Ik trek de kast waarin de CV ketel hangt open en zie dan dat de bodem van de kast kletsnat is. Er staat gelukkig niet heel  veel in die kast, maar dit hoort natuurlijk niet. Het blijkt ook al door de vloer gelekt te zijn langs de keukenmuur beneden. Mijn  Dirk heeft waterleiding aangelegd en buitenkranen gemonteerd,  maar aan zoiets delicaats als een CV ketel van 20 jaar oud gaat hij zich niet wagen. Dus nadat hij zonder resultaat aan wat kraantjes gedraaid heeft besluit hij dat hier een vakman naar moet kijken. Dat betekent dus bellen en omdat ik zo goed in het Frans kan telefoneren is dat mijn taakje. Het aantal loodgieters in de omgeving is aanzienlijk, maar na het eerste telefoontje weet ik al: dit gaat ‘m niet worden, ik kom terecht in een soort pool en er is niemand bij die in de buurt woont terwijl ik wel door allerlei mensen gebeld wordt die ik helemaal niet wil spreken.

We hebben een jaar of vijf geleden eens een lokale vakman gehad die het expansievat vervangen heeft, maar hoe heet die man nou toch ook weer….Ondertussen is Dirk naar een bevriende gepensioneerde loodgieter geweest die heeft gezegd dat het gewoon een kwestie is van de juiste kraantjes in de juiste volgorde dicht draaien. Inmiddels heb ik via B(r)oer de juiste loodgieter gevonden maar die heeft z’n antwoordapparaat aan. B(r)oer komt langs om zich ermee te bemoeien en juist dan belt de loodgieter en kan ik de telefoon aan B(r)oer overhandigen. Er ontspint zich een levendig gesprek over lekkage en kraantjes. De loodgieter zal even opzoeken hoe dat met de volgorde bij dit type ketel zit en dan terugbellen. B(r)oer is alweer aan het werk als de loodgieter terugbelt. ‘Dommage’ (jammer) mompelt hij, nu moet hij het met mij doen. Dat dat ‘m niet gaat worden heeft hij snel in de gaten en hij belooft vanavond nog langs te komen, om 19 00 uur. Okay, het wordt uiteindelijk 19 45 maar dan staat er ook een stralende loodgieter voor de deur die eruit ziet alsof hij zich niets leukers kan wensen dan op vrijdagavond bij een stel Hollanders wat kraantjes open en dicht te draaien. Zonder ook maar een seconde gas terug te nemen legt hij bij de ketel aangekomen uit hoe je dat moet doen. Als alles weer goed vast zit en er geen druppel water meer te zien is,  wil hij alleen een tientje voor de brandstof en vertrekt hij.

Hij staat nu in m’n bellijst, onder ‘plombier.’ Want dan weten we wie we moeten bellen als er weer eens een kraantje los zit.

Storing

Het is alweer weken aan de gang, de interrupties of langdurige storingen bij onze internetprovider Orange. Omdat we nu ook een 4g box hebben met 200 Gig van Red-by-SFR kunnen we de noodzaak contact met de Orange storingslijn te zoeken dagelijks voor ons uitschuiven. Totdat blijkt dat die 200 G niet voldoende is. Ik moet veel fotomateriaal in- en versturen voor mijn werk en dat gaat ook allemaal niet zo vlot en opeens is het op en zijn we weer aangewezen op de haperende lijn van Orange. Nu speelt dit al zo’n 2,5 jaar, nadat de kabel er een keer is afgereden door een te hoog geladen landbouwvoertuig. Alles wordt weer een beetje aan elkaar geknoopt en dat gebeurt zo eens in de twee, drie maanden. De laatste keer hebben we ook een nieuwe livebox ontvangen en ging het een tijdje best goed. Maar nu, bij wat wind en wapperende kabel, weg signaal. Dus ik bereid me voor op een nieuw gesprek.

Gelukkig kan ik tegenwoordig aardig omgaan met het storingsnummer 3900 maar dan is het altijd even afwachten wie je aan de lijn krijgt. De kans op een ratelende Française met een zwaar accent is ongeveer 80%, dus ik was nu al blij dat ik iemand trof die ik redelijk kon verstaan, maar toen was de kwaliteit van de lijn weer beneden peil….dus hoe dan ook, ze ging me doorverbinden met een technicien. Die staan doorgaans in zo’n bakkie aan een bovengrondse lijn te werken, waarbij de wind tijdens zo’n gesprek ook steeds een duit in het zakje doet. Maar uiteindelijk begreep ik van de man dat het probleem in de (nagenoeg spiksplinternieuwe) livebox moest zitten. Hoezeer ik hem dat ook probeerde uit het hoofd te praten, hij hield halsstarrig vol dat ik naar de boutique Orange (minstens 28 km hier vandaan) moest gaan zodat ze hem dáár konden testen. Op mijn suggestie dat hij zelf even kwam om de box te testen waarna hij dan gelijk de kapotte lijn kon repareren, gaf hij geen sjoege. Tot dan toe had ik me beleefd een keurig gedragen, maar nu werd ik boos en vroeg de man wie dat ging betalen, die kilometers, en dat dit de 35^e keer was dat ik met Orange contact had over storingen en dat ik er SCHOON genoeg van had (J’en ai marre, als je ’t wilt weten en verder nog zo wat) en zonder netjes af te sluiten beëindigde ik het gesprek. Een tijdje liep ik stampvoetend door de kamer. Wat dachten ze wel, maar weer even naar zo’n Boutique rijden om daar te horen dat er met die box niks aan de hand was.

Dus dat was precies wat ik deed en wat er gebeurde, na een paar dagen. Na enig aandringen van mijn kant wilde de medewerker in de Boutique wel een afspraak met me maken voor het langskomen van een technicien. En wel meteen al morgenochtend! Ja, vast. Ik kreeg een airbox mee (voor twee maanden) en de ‘oude’ livebox. Die wilden we thuis weer aansluiten toen ik een sms kreeg dat dat weer kon. Ik plugde de boel in en kreeg weer een bericht: het vorige bericht (verzonden 13h01 was te laat geopend 13h03) dus nu moest de box eerst aan een computer worden aangesloten met een kabel

en dan moest ik naar een website en dan…..ammehoela. Er zou toch een technicien komen, die kon dat regelen!

Ik kreeg weer een sms met een foto van de technicien en ook dat hij tussen 8 en 13 uur zou arriveren. Vroeg op dus! Om 10 uur kreeg ik bericht dat hij er tussen 10.45 u en 11.00 zou zijn. Om 10.59 kreeg ik een telefoontje dat de lijn gerepareerd was en alles in orde. Ik riep nog wat over een niet aangesloten livebox maar dat heeft hij niet meer gehoord.

Bij nadere inspectie van de SMS zag ik dat je een bericht kon sturen! Heerlijk, schriftelijk! Dus dat deed ik. Ik werd gebeld door hetzelfde meisje. Dat ik een nieuwe livebox moest halen. Daarvoor ontving ik een code die ik niet zo snel kon opschrijven als zij die uitsprak, wat voor enige kriegel bij ons allebei zorgde. En wanneer ze terug kon bellen of hij geïnstalleerd was. Maandag?

Inmiddels is de airbox geïnstalleerd en werkt alles als een zonnetje. Dus die livebox? Die stel ik nog maar even uit.