Encombrant

 

Hoe we het doen, geen idee, maar toch slagen we erin afval of ongewenste spullen op zodanige wijze te verzamelen, dat we toch zeker twee keer per maand op een onderwegje naar de déchetterie/afvalstraat in Broglie moeten. Voorheen ging D. meestal alleen, want hij moet toch naar de muziekschool in Bernay en komt er dan langs. Ik krijg sterk de indruk dat het ook een soort uitje voor hem is, nu de oorspronkelijk beheerder is vervangen door iemand van een heel ander kaliber.

Van de eerste, laten we hem Paul noemen, werd je spontaan verdrietig. Hij keek altijd of hij ieder moment in tranen uit kon barsten, verplaatste zich met slepende tred en wees ongeïnteresseerd naar de verschillende containers zodat je eigenlijk nog niet wist waar je met de zooi heen moest. Paul nodigde niet echt uit je afval bij hem te brengen. We lieten het vaak dan ook best wel een beetje oplopen, voor we genoeg moed verzameld hadden er weer eens langs te gaan.

Tot op een dag D. opgetogen thuiskwam met een lege auto en een grote glimlach. Er was iets gebeurd bij de déchetterie. Er was een nieuwe beheerder, wat zeg ik, gastheer. Hij was klein, mager, uitermate goedlachs en had oranje haar. Niet een béétje oranje, nee, echt knal. Handenschuddend draafde hij tussen de aanwezigen door, keek in de auto wat er waar moest, hielp zelf mee het eruit te tillen en riep bij alles waarvan we niet wisten of het ijzer, kunststof of hout was: ‘Encombrant’ Dat is nl wat encombrant is, grofvuil waar je niks mee kunt. Sindsdien ga ik ook weer mee. Laatst mocht ik zomaar een ‘Dame Jeanne’ (10 l stopfles om drankjes in te maken) die naast de glasbak stond, meenemen. Hij kneep omzichtig gebarend een oogje toe. Je mag nl niks mee terugnemen van de déchetterie, ook al is het nog best goed. Inmiddels is zijn oranje haar uitgegroeid maar zijn enthousiaste manier van doen is nog onverminderd groot. Bijna dansend beweegt hij zich tussen het groenafval en de gipscontainer. Met een ferme zwaai verdwijnt een kapotte kampeerstoel in de encombrant. Hij reikt breed lachend een bezem uit naar degene die heeft lopen morsen met z’n bouwafval en hij heeft het de hele dag druk want ik heb de indruk dat men van heinde en verre zijn afval komt brengen. Hij is er nl oprecht blij mee. Hij vindt het heerlijk dat je komt. D. merkte op dat zijn werkgever bedacht had dat het na Paul anders moest. Dat er misschien gerekruteerd moest worden op de toneelschool. Naar iemand met uitstraling. Dat is gelukt.

Vanmorgen bezochten we de déchetterie. Ik liep vragend kijkend met een fles afgewerkte frituurolie rond en de beheerder kwam op zijn eigen kittige wijze aan gelopen. Hij nam met oprechte vreugde mijn fles in ontvangst en werd daarna opeens gewichtig. ‘Ik moet u iets vertellen. Het is vandaag mijn laatste werkdag,’ sprak hij. ‘Ik ga met pensioen. Ik ben blij dat ik nog even afscheid van jullie kan nemen, want het is nu echt klaar.’ ‘Wat jammer, ‘ zei ik, ‘maar fijn voor u natuurlijk. Maar we gaan u missen!’ D. was er inmiddels bij komen staan en werd ook ingelicht. We schudden handen en zwaaiden.

We waren er verbouwereerd van. ‘We gaan wat lekkers voor ‘m kopen, toch?’ We deden boodschappen in Broglie en kochten een doos Ferrero Rochers. ‘Merci’ hadden ze niet.

Tot tranen toe geroerd was hij. We omhelsden elkaar nu. Het was een waardig afscheid. Er liep een forse vrouw rond die ik ervan verdacht zijn opvolger te zijn.  Ze maakte niet diezelfde bevlogen indruk als onze vuilnisman. Gelukkig zijn we inmiddels aardig door onze troep heen en moeten we haar het voordeel van de twijfel gunnen.. Maar we missen ‘m nu al, zeker weten.