Sneeuwklokjes

Lenteboden, noemen we ze, sneeuwklokjes. Sneeuwklokjes bloeien vooral als het nog ijskoud is, dus ‘wintergezant’ klinkt toepasselijker. Er zijn een heleboel soorten en er worden  in het hele land sneeuwklokjesbeurzen georganiseerd, maar mij zult u daar niet zien. Want eigenlijk vind ik het een beetje verdrietige bloemetjes, sneeuwklokjes. Ze hangen zo met hun hoofdjes naar beneden nee te schudden in de wind en als je ze binnen in een klein vaasje probeert te zetten willen ze er altijd voorover uit vallen.

Winterakonietjes, met hun blije, open gele gezichtjes, bloeiend speenkruid, madeliefjes en natuurlijk bonte krokussen en bloeiende maagdenpalm, kijk daar kikkert een mens van op! Dat geeft een lentegevoel! Van sneeuwklokjes krijg ik het alleen maar koud. 

In Frankrijk trof ik tot mijn stomme verbazing hele mooie, vrolijke dikbloemige sneeuwklokjes aan. Die wou ik ook! We gingen een plantenschepje halen en zochten de berm waarin ik ze gezien had weer op.  Er toch niet helemaal van overtuigd of het wel mocht wat ik aan het doen was, probeerde ik het polletje iets te snel  uit te graven. Uiteindelijk had ik een hele hoop blad en de bloemetjes in handen maar zaten de bolletjes nog diep in de Normandische klei. Mission impossible.

In mijn tuin probeer ik de pollen sneeuwklokjes  al jaren wat te decimeren, maar op onverwachte plekken schieten ze toch opeens weer de grond uit. Als het geen sneeuwklokjes waren zou je ze misschien wel onkruid vinden. Ik ben er inmiddels grotendeels in geslaagd ze naar wat afgelegener stukken in mijn tuin te verbannen, zodat ik ze niet zie als ik naar buiten kijk. Die stukken waar we ook alle takkentroep en uitgebloeide pothyacinten en narcissen neergooien. En dan blijkt dat sneue plantje opeens een fiere overwinnaar die zich onder het gebladerte naar boven worstelt en in januari tussen de troep de kop opsteekt. Nog steeds bungelend, dat dan weer wel. 

Griepje

Vooropgesteld dat er natuurlijk héél veel ergere ziekten en nare dingen het leven behoorlijk in de war kunnen schoppen,zal toch iedereen die ooit eens een flinke griep gehad heeft niet ontkennen dat ook dat niet echt kattenpis is. Behalve de symtomen als veel snot, akelige hoestbuien, zere spieren en haarwortels, neemt het soort dromen dat met griep gepaard gaat ook nog eens buitencategorie vormen aan.

Niet alleen springen er voortdurend reeën over mijn Facebookpagina, op enig moment kijk ik ook omhoog langs een lang, bleekbloot been dat ergens in de wolken toebehoort aan een wit bebaarde man, die niet echt vriendelijk op mij neerkijkt. Hij wil echt niet dat ik naar boven klim.  Ik ben ook aldoor onderweg, door sneeuwstormen voortgestuwd op een bontgekleurd sleetje in Jacqueline Lawson winterlandschappen. Vooral midden op de dag een dutje doen nekt je: volkomen gedesoriënteerd word je wakker: je zat toch op Sicilië op dat fraaie terras aan de zee…?

En dan werk. Je slaagt er precies twee dagen in niet in te loggen op je werk en als je dat wel doet, tja, ondanks dat iedereen enorm meeleeft (‘Goed uitzieken hoor!’) wordt er toch even gevraagd om ‘een voorwoordje? Een tekstje? Een foto? Interviewtje?’ Nou ben ik ook de beroerdste niet (of eigenlijk wel) dus na een uurtje pittig doorwerken leg ik het moede hoofd weer in het kussen. Overvallen door een tot kotsens toe zware kriebelhoestbui sta ik even later in de badkamer met betraande ogen ijskoude slokjes water te drinken. Liever kijk ik niet in de spiegel, want dat enge, bleke mens met dat rare haar, haar ken ik niet.

Maar goed, de hele dag liggen en slapen is het ook niet, dus voor de verandering lees ik gewoon ALLE mail die mij toegestuurd wordt. Dat dat ook nog wel een profijtelijk kan zijn blijkt als ik lees dat we van onze ziektekostenverzekering 20% korting krijgen op een bril bij Specsavers. Laten we nu net een week geleden zo’n bril gehaald hebben! Hij kostte 119 euro, maar toen we reeds  bij aanschaf moesten afrekenen was dat opeens 304 euro. De brillenverkoper voelde het al aankomen, dus ging uit-ge-breid vertellen hoe het kan dat een complete, multifocale bril, waar een prijskaartje van 119 euro aan hangt, bij afrekenen 304 euro kost. Nee, mevrouw, dat heeft niets met zwendel en oplichting te maken maar laat mij u het duidelijk uitleggen: tien minuten later blijkt dat ik dankzij allerlei kortingen blij mag zijn dat we geen 518 euro voor diezelfde bril hebben moeten betalen. Maar dat van die korting van 20%, daar heeft hij met geen woord over gerept. En reken maar dat we dat nu tot de Bodem gaan uitzoeken. Een telefoontje naar de Deventer vestiging levert op dat ze ons een factuur sturen en dat we die moeten indienen bij de ziektekostenverzekering. Ehh…wat zal het me niet verbazen als dit bedragje straks nog van ons eigen risico van vorig jaar wordt afgetrokken? En zo zijn er nog wel meer van die ergernisjes! Het geblaat op FB, bijvoorbeeld. Iemand zegt: ‘zie ziekte als je vriend!’ Hallo! Mag ik een teiltje! Ik zeg haar dat ze dat op de tijdlijn van een ebola- of vlektyfuspatient moet schrijven. En even vertellen wat ik van Oscillococcinum vindt. En zo nu en dan knal ik er nog meer van die stekelige opmerkingen op. Heerlijk. Ik knap er enorm van op. Als ik nou straks beter ben, heb ik daar natuurlijk geen tijd meer voor. Dat is dan wel weer jammer.