Sneeuwklokjes

Lenteboden, noemen we ze, sneeuwklokjes. Sneeuwklokjes bloeien vooral als het nog ijskoud is, dus ‘wintergezant’ klinkt toepasselijker. Er zijn een heleboel soorten en er worden  in het hele land sneeuwklokjesbeurzen georganiseerd, maar mij zult u daar niet zien. Want eigenlijk vind ik het een beetje verdrietige bloemetjes, sneeuwklokjes. Ze hangen zo met hun hoofdjes naar beneden nee te schudden in de wind en als je ze binnen in een klein vaasje probeert te zetten willen ze er altijd voorover uit vallen.

Winterakonietjes, met hun blije, open gele gezichtjes, bloeiend speenkruid, madeliefjes en natuurlijk bonte krokussen en bloeiende maagdenpalm, kijk daar kikkert een mens van op! Dat geeft een lentegevoel! Van sneeuwklokjes krijg ik het alleen maar koud. 

In Frankrijk trof ik tot mijn stomme verbazing hele mooie, vrolijke dikbloemige sneeuwklokjes aan. Die wou ik ook! We gingen een plantenschepje halen en zochten de berm waarin ik ze gezien had weer op.  Er toch niet helemaal van overtuigd of het wel mocht wat ik aan het doen was, probeerde ik het polletje iets te snel  uit te graven. Uiteindelijk had ik een hele hoop blad en de bloemetjes in handen maar zaten de bolletjes nog diep in de Normandische klei. Mission impossible.

In mijn tuin probeer ik de pollen sneeuwklokjes  al jaren wat te decimeren, maar op onverwachte plekken schieten ze toch opeens weer de grond uit. Als het geen sneeuwklokjes waren zou je ze misschien wel onkruid vinden. Ik ben er inmiddels grotendeels in geslaagd ze naar wat afgelegener stukken in mijn tuin te verbannen, zodat ik ze niet zie als ik naar buiten kijk. Die stukken waar we ook alle takkentroep en uitgebloeide pothyacinten en narcissen neergooien. En dan blijkt dat sneue plantje opeens een fiere overwinnaar die zich onder het gebladerte naar boven worstelt en in januari tussen de troep de kop opsteekt. Nog steeds bungelend, dat dan weer wel.