Dertig gram verdriet

Hij is nauwelijks vertrokken om de honden uit te laten of hij is alweer binnen. In zijn rechterhand liggen twee stille vogeltjes. ‘Die lagen hier voor op het pad, naast elkaar.’ Ik neem ze over. ‘Ik denk niet dat ze dood zijn, ze zijn gewoon in shock,’ zegt hij dapper. En gaat weer naar buiten.

Vorig jaar raapte ik eens een winterkoninkje op dat tegen het raam vloog. Hij lag met een knikkend kopje voor dood in mijn hand maar opeens kwam er een schelle piep en een poepje en weg was hij.

Nu kijk ik naar de geloken oogjes en probeer de bottige lijfjes weer op te warmen met mijn handen. Maar er gebeurt niks. Hun bonte lentekleding lijkt van dichtbij met een fijn penseel geschilderd op de donzige veertjes. Zoveel kleuren! Zoveel plannen voor dit voorjaar. Niets zal ervan terecht komen. 

Straks, als hij thuiskomt, mag hij een gaatje graven om ze samen in te leggen. 

Twee dolverliefde blinde vinkjes.