‘Ou’bollig?

Al jaren heeft ze het erover, onze Franse vriendin Geneviève. Ze wil naar de ‘Kjukenoffe’. Ze is al in Amsterdam en Deventer geweest en heeft met ons Noord-Holland doorkruist op tijdstippen dat de Keukenhof dicht was. Vorig jaar kreeg ze een nieuwe knie. Die doet het nu dus dit voorjaar zal het ervan komen. Ze wil naar de bollen, die prachtige bollen, waar je sprakeloos geniet van de kleuren die je ziet.  Enige nadeel: wij moeten mee.

Ze arriveert in gezelschap van het echtpaar Jacques et Jacqueline, ze logeren bij ons. Ze zijn eerst een middagje naar Amsterdam geweest en stel je voor, vlak voor het station vonden ze zomaar een vrije parkeerplaats! Helemaal gratis! Oei, we kijken elkaar aan. Als dat maar goedkomt, met die enge Amsterdamse parkeerwachten en hun geheime camera’s. Wel naïef natuurlijk om te denken dat je in onze hoofdstad voor niks kunt parkeren, maar wie weet hebben ze geluk. Ze hebben er uren gestaan, een rondvaart gemaakt, de Wallen bezocht, nog wat gegeten en toen de GPS ingesteld richting Loo. En dat is ook allemaal gelukt, dus na een paar drankjes gaat iedereen heerlijk slapen.

De volgende ochtend vertrekken we ruim na de spits. Voor Fransen is zo’n ritje van 145 km vanaf hier naar Lisse een peulenschil.  Tegen half twaalf rijden we het enorme parkeerterrein van de Keukenhof op. Het is gigantisch druk. Ja, er zijn veel Chinezen, maar ook heel veel Fransen en Duitsers omdat het bij hen schoolvakantie is. En Amerikanen  en Scandinaviërs en ook nog een paar Nederlanders van alle leeftijden. Van mijn vooroordeel, dat het park bevolkt zou zijn met ouden van dagen blijft dus al direct niets  over. En dat is nog maar het begin. 

Mijn volgende idee, dat het truttig en stijf zou zijn, kan ook gelijk in de prullenbak. Adembenemend mooie kleurcomposities zijn een lust voor het oog. Al die kleuren, zelfs als ze willekeurig bij elkaar gezocht lijken, maken dat je zo nu en dan niet eens goed weet waar je kijken moet! Ik kan me voorstellen dat het scheelt wanneer je er bent, nu zijn er nog narcissen en hyacinten, dus nagenoeg alles bloeit. Weken later zal het er alweer heel anders uitzien. Dus neem van mij aan: als je wilt gaan - en wie wil dat nu niet - ga niet te laat, dan mis je een hoop.

De hele middag klatert de zon haar gouden stralen over al dit moois, dat hebben we dan toch maar mooi getroffen. Even na vieren zijn we er klaar mee. Dat de weg naar huis nu drie uur duurt zorgt voor plaatsvervangende schaamte. Dat zijn onze Fransen niet gewend en wij eigenlijk ook niet meer. Maar eenmaal thuis is dat snel vergeten. We hebben een prachtige dag gehad. En voortaan plant ik m’n bollen ook eens dicht naast elkaar in plaats van op zo’n duf, nikserig rijtje. En creëer m’n eigen Keukenhofje.