Klein moois

Vandaag gaat het er eindelijk van komen: ik ga fietsen naar Bernay, hier zo’n 25 kilometer vandaan waarvan de laatste veertien over een oude spoorbaan. Die is al járen geleden een fietspad geworden en als klein beetje treinengek heb ik daar hele romantische ideeën over, over dat fietsen over zo’n (nu geheel geasfalteerde) spoor. Er zijn er inmiddels nogal wat van die voies vertes in Frankrijk. Tot de 19^de eeuw werden spoorlijnen dan ook met grote voortvarendheid aangelegd langs de riviertjes die voor aandrijving van industrietjes zorgden. Een groot aantal spoorwegmaatschappijen exploiteerde de lijnen, maar veel ervan waren al voor de jaren dertig alweer opgeheven dankzij het toenemend wegverkeer.

Vanaf La Noblet ben ik naar Montreuil gefietst en daar heb ik in het zonnetje un petit noir gedronken alvorens door het dal van de Charentonne naar Broglie te fietsen. ‘Alles ziet er beter uit als de zon schijnt’ zong Rudi Carrell en het mag dan een dooddoener zijn, de wereld presenteert zich vandaag op zo’n weelderige wijze dat ik me bij tijd en wijle in veel zuidelijker streken dan Normandië waan. Alles bloeit en groeit en zingt en kwettert en hoe heerlijk is het te fietsen langs een weg waar maar heel sporadisch een auto passeert. Ik rijd Broglie in en sla af naar het beginpunt van het fietspad,  ‘La voie verte’ (het groene spoor). Groen is het zeker. Aan weerszijden groeien struiken zo hoog dat het lijkt of je door een tunnel fietst. Er zijn wat mensen op het pad,  wandelaars, oma’s met kleinkinderen in een buggy. Geen enkele keer kom ik een fietser tegen. Van het spoorwegverleden is nauwelijks iets waarneembaar, behalve een rangeerterrein waar overwoekerde auto’s staan en de spoorbruggen en stationnetjes die nu bewoond worden. En toch is alles van een ongekende, kleine schoonheid. De oude hekken langs het pad zijn er ooit door mensen die er nu niet meer zijn neergezet. Een ijzeren hek houdt ongewenste bezoekers buiten en gewenste binnen. Langs het pad groeien talloze kleine margrieten, hun stralende gezichtjes naar de zon gericht.  Hoe het precies werkt weet ik niet, maar het lijkt dat naarmate ik ouder word, het grootse en meeslepende leven me niet meer erg kan boeien en ik veel meer de schoonheid van wat dicht bij me is leer waarderen.

 

De route is ruim en vlak en voordat ik het weet ben ik in Bernay.  Ik schuif aan een tafeltje bij een crêperie en eet een hartige en een zoete crèpe.  Daarna fiets ik via een andere, iets hobbeliger route terug. In St. Pierre- les-Cernières houdt mijn accu het voor gezien en moet ik helemaal op eigen kracht uit het dal zien te komen. Ook met een stevige tegenwind lukt dat maar dan vind ik het wel mooi geweest. In jaren heb ik niet zo ver gefietst, ruim 50 km.  In Montreuil pikt hoofd Bezemwagen me weer op. Het was een prachtige dag. Die kan weer in je rugzakje, zou Els zeggen. En daar gaat hij ook in!