We hebben er al bijna tien uur rijden opzitten in de brandende hitte
(airco stuk, auto misschien wat onbetrouwbaar na een riskante reparatie en dan
toch de caravan mee maar niet sneller dan 90), als we in Brionne stoppen
voor de boodschappen. Het is rond half zeven, in de Carrefour is het druk. Ik
probeer het menu voor vanavond en morgen te bedenken hetgeen niet meevalt met
een hoofd vol licht gesmolten hersens. Uiteindelijk besluit ik voor vanavond
een verse pizza en voor morgen een pastasalade met verse groenten en gerookte
haring. Dan nog wat Leffe blond voor de chauffeur, een flesje rosé en prikwater
voor de bijrijdster en dan sta ik met weer veel te veel boodschappen in m’n
mandje voor de kassa. En moet dus een tasje kopen, terwijl er in de auto zeker drie
liggen.
Als ik aan de beurt ben blijkt dat ik de trostomaten had
moeten afwegen. Ik ben gewend dat dat aan de kassa gebeurt, leg ik de caissière
omstandig uit, maar goed, ik draaf toch tegen de stroom in naar de groenteafdeling
en bestudeer het bedieningspaneel van de weegschaal. Ik kan kiezen tussen
groenten en fruit, dat lukt nog. Hierna
raak ik het spoor bijster, het hele scherm vult zich met tomaten, gele,
donkerrode, pruimvormige, Coeur de boeuf, zwarte, snoeptomaten, saustomaten,
maar de trostomaten die ik heb zie ik niet. En ook niet hoe ik een volgende
pagina tevoorschijn kan krijgen. Dus ik leg mijn trostomaten terug in het vak
en haast mij naar de kassa, waar de rij wegens weinig open kassa’s behoorlijk gegroeid
is.
‘Ik heb ze teruggelegd, ik kon ze niet vinden op de
weegschaal,’ vertel ik de caissière licht hijgend. De mevrouw achter mij keurt
mijn oplossing niet goed en zegt: ‘Loopt u maar even mee, dan help ik u.’ Ik
probeer er nog onderuit te komen gezien de lengte van de rij maar ze is
onverbiddelijk. Ik zàl tomaten eten. Bij de groenteafdeling aangekomen pak ik
mijn zakje tomaten weer uit het vak en volg haar. Ze wijst me hoe de weegschaal
werkt, kiest groenten, vervolgens tomaten en valt dan stil. Ze ziet mijn
tomaten ook niet. Resoluut stapt ze op een medewerkster die meloenen staat aan
te vullen af en neemt haar mee om ons te vertellen welke tomaten wij hier nu in
handen hebben. Wat blijkt: het zijn tomates grappes. Op het plaatje zijn
die piepklein. De mijne zijn gewoon formaat tros. We wandelen terug naar de
kassa, waar iedereen rustig staat te wachten. De caissière kijkt zo blij als
mocht zij de tomaten zelf opeten, vanuit de rij zie ik ook alleen maar
vriendelijke gezichten. Ik pak m’n spullen in en roep nog eens stralend ‘merci’
naar de menigte. Wat is het toch een mooi land. En wat wonen er toch veel
aardige mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten