De hoogbejaarde eigenares van de authentieke koffietent waar
we zijn neergestreken, komt beverig de koffie die we binnen bij haar besteld
hebben brengen. Ze lacht haar op drie tanden na lege mond breed en groet ons.
Later, als ik ga afrekenen, legt ze een twee euromunt en een halve op haar
vlakke hand om mij uit te leggen wat ik haar schuldig ben. Ik geef haar drie
euro, dat is te veel en dat wil ze teruggeven, ik wuif dat het zo goed is, de
man aan de bar zegt iets tegen haar op een toon die doet vermoeden dat hij haar
zoon is en ze zwaait me uit, abrigado!
Memorabel, zo’n belevenisje in een verder voor een groot
deel volgebouwd en op toeristen ingestelde Algarve. We brengen er voor het
eerst een week door en genieten van de ongekende heerlijkheid van een zacht
klimaat en een schitterende zon na weken grauw en regen. We verblijven in de
luxe ‘Quinta Bela Vida’ in de buurt van Olhos d’ Água. De gastheer is chefkok
en maakt voor ons de heerlijkste gerechten, het huis is op een heuvel gelegen
en biedt rondom een prachtig uitzicht. Het is wel ongeveer het meest luxueuze
verblijf dat we ooit hebben meegemaakt. Olivier is gastheer tot in zijn
vingertoppen en heeft oog voor ieder detail zonder erg nadrukkelijk aanwezig te
zijn. Heel bijzonder.
Natuurlijk maken de Portugezen dankbaar gebruik van wat hun
zo in de schoot geworpen is: schitterende stranden, prachtige kliffen en leuke
haventjes. En de daarbij behorende relaxte sfeer. Je voelt je iedere dag wat
meer ontspannen. Hoewel nog net winter is het er gezellig druk, met vele
overwinteraars. Inmiddels heeft men ook begrepen dat hoogbouw minder fraai
staat en worden er lage appartementencomplexen gebouwd waar je voor Nederlandse
prijzen een condo kunt kopen. De camperplaatsen en de campings die we
onderweg zien staan grotendeels vol met mensen die op een andere manier
overwinteren. Mogelijkheden te over.
Tussen de middag schuiven we aan in de lokale visrestaurants
waar je vis eet die ’s ochtends nog in zee zwom. Zo ook in Fuzeta, een levendig
vissersplaatsje met een volle camping overwinteraars en vele smalle straten die
naar de kerk en het enorme kerkhof leiden. Een experimentje met inktvis is minder
geslaagd, hoewel vers gegrild is dit beest nog het best te vergelijken met een
stel in elkaar gedraaide postelastieken. Maar goed, meestal valt het mee.
Een reisje naar het einde van de wereld, de Kaap São Vicente,
is ook een hoogtepunt, het waait er zo hard dat je bijna opstijgt en de zee
beukt op de rotsen. Later belanden we in een visrestaurant boven de visafslag.
Het is er vol lokale bevolking en we eten er voortreffelijk.
De laatste dag luieren we wat rond de Quinta. Daartoe zijn
we nu in staat: go with the flow, die dit land zo onnadrukkelijk
uitstraalt. We lopen naar een molen door de sinaasappelboomgaarden, waar de bomen zowel bloeien als oogst dragen. Zoals het hoort na een mooie
vakantie willen we eigenlijk niet weg. Maar we hebben nu van Portugal geproefd
en er zijn vast nog meer smaken. Dus: adeus!
