Een week in de Algarve

De hoogbejaarde eigenares van de authentieke koffietent waar we zijn neergestreken, komt beverig de koffie die we binnen bij haar besteld hebben brengen. Ze lacht haar op drie tanden na lege mond breed en groet ons. Later, als ik ga afrekenen, legt ze een twee euromunt en een halve op haar vlakke hand om mij uit te leggen wat ik haar schuldig ben. Ik geef haar drie euro, dat is te veel en dat wil ze teruggeven, ik wuif dat het zo goed is, de man aan de bar zegt iets tegen haar op een toon die doet vermoeden dat hij haar zoon is en ze zwaait me uit, abrigado!

Memorabel, zo’n belevenisje in een verder voor een groot deel volgebouwd en op toeristen ingestelde Algarve. We brengen er voor het eerst een week door en genieten van de ongekende heerlijkheid van een zacht klimaat en een schitterende zon na weken grauw en regen. We verblijven in de luxe ‘Quinta Bela Vida’ in de buurt van Olhos d’ Água. De gastheer is chefkok en maakt voor ons de heerlijkste gerechten, het huis is op een heuvel gelegen en biedt rondom een prachtig uitzicht. Het is wel ongeveer het meest luxueuze verblijf dat we ooit hebben meegemaakt. Olivier is gastheer tot in zijn vingertoppen en heeft oog voor ieder detail zonder erg nadrukkelijk aanwezig te zijn. Heel bijzonder.

Natuurlijk maken de Portugezen dankbaar gebruik van wat hun zo in de schoot geworpen is: schitterende stranden, prachtige kliffen en leuke haventjes. En de daarbij behorende relaxte sfeer. Je voelt je iedere dag wat meer ontspannen. Hoewel nog net winter is het er gezellig druk, met vele overwinteraars. Inmiddels heeft men ook begrepen dat hoogbouw minder fraai staat en worden er lage appartementencomplexen gebouwd waar je voor Nederlandse prijzen een condo kunt kopen. De camperplaatsen en de campings die we onderweg zien staan grotendeels vol met mensen die op een andere manier overwinteren. Mogelijkheden te over.

Tussen de middag schuiven we aan in de lokale visrestaurants waar je vis eet die ’s ochtends nog in zee zwom. Zo ook in Fuzeta, een levendig vissersplaatsje met een volle camping overwinteraars en vele smalle straten die naar de kerk en het enorme kerkhof leiden. Een experimentje met inktvis is minder geslaagd, hoewel vers gegrild is dit beest nog het best te vergelijken met een stel in elkaar gedraaide postelastieken. Maar goed, meestal valt het mee.

Een reisje naar het einde van de wereld, de Kaap São Vicente, is ook een hoogtepunt, het waait er zo hard dat je bijna opstijgt en de zee beukt op de rotsen. Later belanden we in een visrestaurant boven de visafslag. Het is er vol lokale bevolking en we eten er voortreffelijk.

De laatste dag luieren we wat rond de Quinta. Daartoe zijn we nu in staat: go with the flow, die dit land zo onnadrukkelijk uitstraalt. We lopen naar een molen door de sinaasappelboomgaarden, waar de bomen zowel bloeien als oogst dragen.  Zoals het hoort na een mooie vakantie willen we eigenlijk niet weg. Maar we hebben nu van Portugal geproefd en er zijn vast nog meer smaken. Dus: adeus!