In het eerste jaar van ons verblijf in La Noblet kochten we
een Blauwe Regenstruik. De Wisteria, in het Frans heet hij Glycine, vind ik
echt horen bij een Frans huis. De Blauwe Regen klimt langs de gevel omhoog (ook
wel geholpen met draad) en kan enorm groot worden. Daar was het eerste jaar
natuurlijk weinig van te zien. De plant moest haar weg vinden en dat duurt wel
even. Het tweede jaar schoot het al wel iets op, maar bloemen, ho maar. In het
derde jaar bereikten de ranken de ramen op de 1e etage en nu kon ik
haar ook vanuit mijn slaapkamerraam in toom houden. Maar ja, kennelijk hadden
we door een verblijf in NL de bloei net gemist want ik zag bij terugkomst wel
een stuk of vijf uitgebloeide trosjes. Maar hij schoot wel lekker op nu! In
jaar vier zou het helemaal goed komen.
Deze winter kregen we het lumineuze idee een aanbouwtje aan
de voorzijde van het huis te maken, zodat we meer ruimte voor jassen en
schoeisel hebben én er aangenaam kunnen zitten in het vroege voorjaar. Nu
hebben we een architect nicht in de familie en haar zetten we aan het werk zo’n
erker te tekenen. Pas toen realiseerden we ons dat de Wisteria voor de
uitbreiding zou moeten wijken. Dat was een beetje een domper. We tekenden de
serre af op de muur en toen bleek dat we de struik naar links op konden schuiven.
Daarvoor moesten we wel een hele partij narcisbollen uitgraven en mijn
kruidentuintje opofferen maar dat zou toch moeten. Het was een zonnige, maar
ijskoude zaterdagmiddag en de zon was nét weg daar waar wij bezig gingen, dus
gelukkig kregen we het wel warm van het werk. Graven in Normandische klei is
geen sinecure, er zitten ongeveer evenveel keien als klei in de grond en
daarbij moet je dan ook nog de wortels van de struik ontzien dus met de houweel
kun je niks beginnen. De Wisteria had goed haar best gedaan zich in de
afgelopen droge zomers zo diep mogelijk te wortelen. Ik zal het geraas en
getier bij het uitgraven laten voor wat het was, op enig moment opperde ik dat
we ook voor 20 euro een nieuwe konden kopen, maar toen was het leed al bijna
geleden en kon, door met een laatste schier bovenmenselijke krachtsinspanning
de diepste wortel los te trekken, het hele zaakje 30 cm opzij gezet worden.
Vervolgens nog even de rolsteiger in elkaar zetten om de plant in te korten
zodat ze haar energie in nieuwe wortels kan steken en toen was het klaar.
Inmiddels had ik er een paar zaaddozen afgeknipt en die
meegenomen naar binnen. Met geen mogelijkheid waren ze open te krijgen. Ik zat
te lezen toen ik plotseling een soort pistoolschot hoorde en ik iets met hoge
snelheid voorbij zag vliegen. Het duurde even voordat ik vond waar het vandaan
kwam. Tot mijn stomme verbazing was er zo’n peul uit elkaar geknald waardoor de
zaden met kracht door de keuken geslingerd waren. Gelukkig vonden we ze wel
terug. Twee. We hebben nog twee van die tijdbommen op tafel liggen.
Ik heb ze in een bekertje water gedaan om sneller te
ontkiemen en vandaag in een potje aarde in de kas gezet. Ik las dat het wel
tien jaar kan duren voor zo’n uit zaad gewonnen plant wil bloeien. Voor deze
moederstruik hopen we vooral dat zij het overleeft en ons toch binnen enkele jaren zal
verrassen met overvloedige bloemtrossen. Voor haar eventuele dochters weet ik
wel een paar bestemmingen.
Nu nog even goedkeuring krijgen van de gemeente van onze negentien
pagina’s tellende bouwaanvraag voor 6m2 extra ruimte. Aangezien de
kadastertekening van geen kanten klopt en er een nieuwe wet is die bepaalt dat iedere woning op 400 m afstand van een brandkraan óf waterbuffer moet staan kan dat nog wel eens een probleem geven,
maar over een maand! weten we meer. In elk geval weten we dan wel of onze
Wisteria het overleefd heeft en we ooit een vergelijkbaar plaatje kunnen zien….
