Encombrant

 

Hoe we het doen, geen idee, maar toch slagen we erin afval of ongewenste spullen op zodanige wijze te verzamelen, dat we toch zeker twee keer per maand op een onderwegje naar de déchetterie/afvalstraat in Broglie moeten. Voorheen ging D. meestal alleen, want hij moet toch naar de muziekschool in Bernay en komt er dan langs. Ik krijg sterk de indruk dat het ook een soort uitje voor hem is, nu de oorspronkelijk beheerder is vervangen door iemand van een heel ander kaliber.

Van de eerste, laten we hem Paul noemen, werd je spontaan verdrietig. Hij keek altijd of hij ieder moment in tranen uit kon barsten, verplaatste zich met slepende tred en wees ongeïnteresseerd naar de verschillende containers zodat je eigenlijk nog niet wist waar je met de zooi heen moest. Paul nodigde niet echt uit je afval bij hem te brengen. We lieten het vaak dan ook best wel een beetje oplopen, voor we genoeg moed verzameld hadden er weer eens langs te gaan.

Tot op een dag D. opgetogen thuiskwam met een lege auto en een grote glimlach. Er was iets gebeurd bij de déchetterie. Er was een nieuwe beheerder, wat zeg ik, gastheer. Hij was klein, mager, uitermate goedlachs en had oranje haar. Niet een béétje oranje, nee, echt knal. Handenschuddend draafde hij tussen de aanwezigen door, keek in de auto wat er waar moest, hielp zelf mee het eruit te tillen en riep bij alles waarvan we niet wisten of het ijzer, kunststof of hout was: ‘Encombrant’ Dat is nl wat encombrant is, grofvuil waar je niks mee kunt. Sindsdien ga ik ook weer mee. Laatst mocht ik zomaar een ‘Dame Jeanne’ (10 l stopfles om drankjes in te maken) die naast de glasbak stond, meenemen. Hij kneep omzichtig gebarend een oogje toe. Je mag nl niks mee terugnemen van de déchetterie, ook al is het nog best goed. Inmiddels is zijn oranje haar uitgegroeid maar zijn enthousiaste manier van doen is nog onverminderd groot. Bijna dansend beweegt hij zich tussen het groenafval en de gipscontainer. Met een ferme zwaai verdwijnt een kapotte kampeerstoel in de encombrant. Hij reikt breed lachend een bezem uit naar degene die heeft lopen morsen met z’n bouwafval en hij heeft het de hele dag druk want ik heb de indruk dat men van heinde en verre zijn afval komt brengen. Hij is er nl oprecht blij mee. Hij vindt het heerlijk dat je komt. D. merkte op dat zijn werkgever bedacht had dat het na Paul anders moest. Dat er misschien gerekruteerd moest worden op de toneelschool. Naar iemand met uitstraling. Dat is gelukt.

Vanmorgen bezochten we de déchetterie. Ik liep vragend kijkend met een fles afgewerkte frituurolie rond en de beheerder kwam op zijn eigen kittige wijze aan gelopen. Hij nam met oprechte vreugde mijn fles in ontvangst en werd daarna opeens gewichtig. ‘Ik moet u iets vertellen. Het is vandaag mijn laatste werkdag,’ sprak hij. ‘Ik ga met pensioen. Ik ben blij dat ik nog even afscheid van jullie kan nemen, want het is nu echt klaar.’ ‘Wat jammer, ‘ zei ik, ‘maar fijn voor u natuurlijk. Maar we gaan u missen!’ D. was er inmiddels bij komen staan en werd ook ingelicht. We schudden handen en zwaaiden.

We waren er verbouwereerd van. ‘We gaan wat lekkers voor ‘m kopen, toch?’ We deden boodschappen in Broglie en kochten een doos Ferrero Rochers. ‘Merci’ hadden ze niet.

Tot tranen toe geroerd was hij. We omhelsden elkaar nu. Het was een waardig afscheid. Er liep een forse vrouw rond die ik ervan verdacht zijn opvolger te zijn.  Ze maakte niet diezelfde bevlogen indruk als onze vuilnisman. Gelukkig zijn we inmiddels aardig door onze troep heen en moeten we haar het voordeel van de twijfel gunnen.. Maar we missen ‘m nu al, zeker weten.

 

 

La galette des rois

 

Zondagmiddag waren we naar de nieuwjaarsreceptie in V. We zijn eigenlijk geen inwoners van dit 327 mensen tellende dorp, maar de burgemeester die wij al jaren kennen als een van de beste  vrienden van B(r)oer, had ons ’s ochtends op de markt uitgenodigd om ook te komen. Aangezien we meestal in Nederland zijn in januari, hadden we zo’n bijeenkomst nog nooit mee gemaakt en die in onze eigen gemeente waren we vergeten. Bovendien speelt zich wat wij aan sociaal leven hebben grotendeels in V. af, dus namen we zijn uitnodiging graag aan.

Er was best al een flinke menigte toen wij tegen 14.45 arriveerden. We wensten iedereen gelukkig nieuwjaar, er werd opvallend weinig gekust en dat vind ik niet erg. Tegen 15.00 uur schoven we aan in de feestzaal. De lange tafels waren gedekt voor het nuttigen van de  galette des rois,  de driekoningenwafel die gemaakt wordt van bladerdeeg gevuld met frangipane (een soort amandelspijs) of appel. Natuurlijk stonden er bescheiden glaasjes klaar voor een vloeibare versnapering. Er moesten zelfs nog twee tafels en zestien stoelen bij geplaatst worden, zó druk was het!

De burgemeester betrad met zijn helpers het podium en gaf een korte terugblik op het afgelopen jaar. Ik kreeg er niet alles van mee, maar er was vooral veel goeds te melden én voor het eerst sinds jaren was het geboortecijfer hoger dan het sterftecijfer! Dit vroeg om luid applaus. Vervolgens kwam de toekomst aan de beurt. Er was het afgelopen jaar een stuk grond bouwrijp gemaakt, maar ik begreep dat daarvoor de animo nog niet groot was, net zomin als voor het verbouwen van de oude school tot appartementen.

Hierna werden de nieuwe inwoners voorgesteld. Twee jonge stellen met allebei één peuter hetgeen onder de ouders van de basisschoolkinderen voor enthousiasme zorgde: dat was goed voor de school! Ook was per eind januari de slagerij weer verhuurd en degenen die hem gingen uitbaten vertelden over de plannen en hoopten ons allemaal te mogen verwelkomen in hun winkel! Hierna kwamen de flessen op tafel en werden de stukken galette verdeeld. In de galette zat vroeger een boon en zit er nu een klein beeldje in verstopt. Wie dat aantreft in zijn baksel is een koning en mag de hele dag een kroon dragen. De lokale bakker, die uiteraard deze wafels gebakken had, deed er ook nog een taartschep en een tasje voor de gelukkige winnaars bij. Onder het gejoel, geren, gegil en gehuil van de generatie die V. op de kaart moet houden aten we van de heerlijke wafel en proostten op het nieuwe jaar.

Het vertrek van wellicht de oudste aanwezigen, een stel van respectievelijk 97 en 93 jaar oud, luidde het einde van de bijeenkomst in. Tafelgenote L. vond het leuk dat wij nu weer kennis hadden gemaakt met een echt Franse plattelandstraditie. Daar waren wij het mee eens. Ook dat je in plaats van met een vorkje zo’n punt taart met een lepeltje te lijf moet gaan. Het was er niet minder lekker om, natuurlijk!

 

 

 

 

Photo libre de droit de Galette Des Rois Épiphanie Gâteau Et Couronne banque d'images et plus d'images libres de droit de Galette des Rois - Galette des Rois, Galette, Couronne - Couvre-chef - iStock