Vijftien jaar

geleden schaatste ik met mijn vader en Franse schoonzus op nieuwjaarsdag onder een strakblauwe hemel van Oosthuizen naar Middelie. Het was een tocht waar ik nog vaak aan terugdenk, de volstrekte rust, de geluiden van de ijzers over het zwarte ijs. Geluiden die de stilte maken. Drie dagen later was de Elfstedentocht die mijn vader niet zag omdat hij met Dirk de Franse familie naar huis bracht omdat ze allemaal ziek geworden waren. De bedoeling was ze halverwege te brengen en dan weer op tijd terug te zijn, maar zowel Sikko als Stéphanie waren te ziek. Bij aankomst troffen ze een totaal bevroren stal en loeiende koeien aan: de bedrijfshulp was ook ziek geworden. Midden in de nacht hebben ze de boel ontdooid en zijn toen samen in het enige logeerbed, een tweepersoons, gekropen, een herinnering die D. nog levendig voor de geest staat: de nacht dat ik met mijn schoonvader in één bed lag. Ze misten dus de Elfstedentocht en ik begrijp eigenlijk nu pas wat een opoffering dat eigenlijk geweest moet zijn voor mijn vader, hij was dol op schaatsen en altijd de eerste die op nog maar nauwelijks dragend ijs stond. Het was hetzelfde jaar dat mijn moeder overleed en mijn vader heeft ook nooit meer een Elfstedentocht kunnen meemaken. Dat gaat er dan allemaal door me heen, hoe jong ik toen nog was en hoe het leven voortschrijdt.

IJspret op poel Platvoet

Onder de sneeuw komt een mooi glad vloertje vandaan: de bladblazer helpt in een geheel nieuwe functie ook een handje mee!



Suus begrijpt niets van, hoe kan ze nou opeens zo hard?!

De mannen wagen zich ook op het ijs. Ik ook, maar dat is het eeuwige lot van de fotografe: je staat er zelf nooit op. Ik kreeg wonderlijk snel de slag weer te pakken, maar na twintig rondjes wil je toch liever rechtdoor schaatsen....

4 februari 2012

Zal de boeken in gaan als de dag dat een tientallen jaar oud koude record werd gebroken: -22,8 in de NOPolder. Bij ons was het - 17, maar door een stralend zonnetje en geen wind nauwelijks koud te noemen!



Nog een jaartje, dan liggen deze verkleumde stammetjes in de kachel te snorren!

Eigenlijk was ik hier alweer even te laat, na de koffie met Henk&Yvonne

Maar het blijven prachtige vormen, eerder vanochtend toen ik er met de honden langs liep leek het of ik ze kon horen tinkelen

En die spin had ook beter moeten weten....!

Winter in Loo

Het blijft toch een wonderlijk gebeuren: water dat zo hard wordt dat je er op kunt staan! Het ijs in de vijver is zeker 10 cm dik. Er zijn twee wakken door de luchtpompjes. Ik hak de gaten wel dagelijks iets groter.


Het vroor gisternacht 12 en vannacht 11 graden. Eergisteren was het vreselijk koud door de snijdende wind, nu voel je de kou niet echt. Het heeft wel een aantal praktische problemen: de paarden moeten om de 3 uur water omdat het onmiddellijk bevriest, de kippen ook een paar keer per dag. Maar daar heb ik wat op gevonden: een thermoskan met warm water: dan giet ik wat over hun waterbak waardoor de onderlaag smelt en dan kunnen ze weer even snel wat drinken. Ze leggen nog steeds stug door maar ik ga straks eens kijken hoe dat eruit ziet van binnen, een bevroren ei.

En de poel is ook beschaatsbaar. Al groeit er nogal wat gras en troep door. Ik heb al zes jaar niet meer geschaatst: weet niet of ik het nog durf?

Suus begrijpt er niets van en loopt eerst zenuwachtig langs de oever heen en weer. Maar het magische woord Koekje doet ook hier weer wonderen,

en ze komt er aan! Meteen is ze helemaal in haar sas op het ijs. Het opent natuurlijk tal van nieuwe perspectieven als je over water kunt lopen, dat heeft de geschiedenis wel bewezen.........Inmiddels is het begonnen te sneeuwen. En aangezien we nergens naartoe hoeven blijven we lekker thuis bij de kachels! En ga ik iets bijzonders in elkaar proberen te knutselen waar ik alle buitendebox mogelijkheden voor moet aanboren.....