En daar zit je dan, in de grote wijde wereld. Perfect passend in het landschap. Wat zou er dan in zo'n koppie omgaan. Dat vraag ik me vaak af.
Ook hoe het komt dat je geen twee keer met de voerbak hoeft te rammelen voordat ze weet dat er eten aankomt. Dat ze sowieso alles wat in haar voordeel is vrijwel direct leert maar alles wat in ons voordeel is gewoon lekker laat zitten. Plassen en poepen? 'Dat doe ik net zo lief binnen. Veel warmer. Bovendien, ik heb net lekker heerlijk drie kwartier buiten lopen rennen en spelen met mama, dan heb ik daar toch helemaal geen tijd voor!' 'Komen als ik geroepen word?' 'Nou, als ik zin heb....'
We hebben overigens wel geluk dat het lieve monster weinig eisen aan haar slaapplek stelt. 's Nachts gaat ze gewillig in de bench (hoewel ze 's ochtends wel luidkeels duidelijk maakt dat ze er nu wel uit wil), overdag ligt ze heerlijk in haar doos.
Waar overigens wel steeds minder van is, ik ben benieuwd wanneer hij helemaal verdwenen is.
Onder haar zwarte nestharen voelt de nieuwe vacht stevig aan. Ook de poten krijgen veel 'harder' haar. Wel een beetje jammer dat dat zwarte haar er nog af gaat. Ze lijkt nu best wel op een klein wolfje, behalve dan haar oren. Die lijken op een smous. En ze heeft een proportioneel veel te lange staart. Maar Hoofd Hondenkennis zegt dat die staart niet zo heel hard meer zal groeien. Wat ik niet geloof, maar als hij dat graag meent, laat ik hem gewoon in die waan.
En verder, ja, hebben we nog ons kleine Eefje in Amsterdam. Daar zal ik het beperkt over hebben. Ik herinner me toch nog vrij levendig van toen ik nog géén oma was dat andermans kleinkinderen mij maar matig tot niet interesseerden. Dus daar wil ik niemand mee vervelen! Tegelijkertijd is een blog ook voor mezelf, om nog eens na te slaan hoe alles ook weer ging. Zo lees ik nu de blogs over Suus toen we haar kregen in 2008.
En dan is Ronja als het derde kind, waar je mee overgooit. Terwijl het eerste als kristal kwetsbaar tinkelt en je niet ophoudt je te verbazen over alles wat ze doet en hoe ze eruit ziet en die kleine vingertjes en teentjes en elke grimas die ze maakt reden is om voor de eeuwigheid vast te leggen.
En dat je na het grootbrengen van vijf pups in een tijdsbestek van 20 jaar pas weet dat het allemaal niet zo verschrikkelijk veel uitmaakt wat je doet. Natuurlijk moeten er regels zijn, maar er zijn een heleboel dingen die uiteindelijk gewoon vanzelf gaan. Gezond verstand en geduld zijn de sleutelwoorden. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je in grote woede kunt ontsteken als je pup de mand met je haakwerk heeft weten om te keren en binnen het kwartier dat je de kamer verlaten had er één grote ravage van heeft weten te maken. Want natuurlijk is dat gewoon je eigen schuld. Zeggen de deskundigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten