Klaar!

Sinds mijn laatste bericht zijn de zaken wel wat in een stroomversnelling gekomen. Na urenlang speurwerk heb ik er op dit moment voor gekozen mijn boek 'Zeven dagen in juli' (dat wordt 'm dan)  uit te geven bij Bravenewbooks.  Vervolgens ben ik er uuuuuren mee bezig geweest er een gecorrigeerde PDF van te maken.

Over al die zelfwerkzaamheid moet ik natuurlijk niet zeuren, ik wilde het ook helemaal zelf doen. Morgen krijg ik het gedrukte Echte Boek, het proefexemplaar, in handen. En dat moet dan nog een keer door de molen. Inmiddels ken ik de tekst bijna uit mijn hoofd en begin me, zoals dat dan gaat, af te vragen of het eigenlijk wel de moeite waard is, allemaal. Want het is wel duidelijk dat er in de prijsopbouw van zo'n boek maar een klein stukje gereserveerd is voor degene die al het werk gedaan heeft ;-) Overigens komt het boek uit in print en als E-book.

En waar gáát het over....?

 

Wat een ontspannen vakantie op een kleine dorpscamping in de Provence had moeten worden, verandert  door een onverwachte gebeurtenis. Ten gevolge hiervan raken de levens van - niet alleen -  de vakantiegangers voor altijd met elkaar verweven.

Of:
Als Merel Landsdaal met haar man Alex gaat kamperen op een camping municipal in de Drôme Provençale, kan zij niet vermoeden dat haar leven binnen enkele dagen een volkomen andere wending zal krijgen. 

Is deze tekst spannend genoeg? Wil je het nu lezen? Van die dingen....

Ik ben nu een marketingstrategie aan het bedenken en denk aan een boekpresentatie in, waar anders, mijn mooie huisje in de boomgaard? Of geen boekpresentatie? Alles via internet, social media, e-mail?  We gaan het zien!

Puberteit

Ze is er in één dag in geschoten, onze Ronja, in de puberteit. Op de dag af vijf maanden oud begon het Grote Slopen. Moesten eerder sommige graspollen in de tuin het al ontgelden, nu is er helemaal niets meer veilig. Mijn voornemen de border opnieuw te beplanten heb ik maar een half jaartje uitgesteld. Dat kan in november ook nog wel. Want ik zie het helemaal voor me: aan de voorkant poot ik de vaste planten en aan de achterkant scheurt het kleine monster ze er weer uit.

Laat vooral niks op de tafel staan en vooral geen vers gesmeerd boterhammetje met kaas: nauwelijks ben je naar de keuken heen en weer gelopen om thee in te schenken of het boterhammetje is van je bord verdwenen. Leuk boeketje lelietjes-der-dalen op tafel? Ronja vindt er niks aan. Net heb je de ene rommel opgeruimd of daar komt ze voorbij gedraafd met de plumeau overdwars in haar bek. En heb je haar die weer weten te ontfutselen dan bespeurt ze de kat in de vensterbank en moet die het ontgelden. Wat een geduld, overigens, die Spookje! Ze laat veel, héél veel toe. Maar heel zelden hoor ik een gepijnigd gepiep van Ronja. Sinds ze mijn favoriete oogmake-upkwastje heeft fijngekauwd hebben we nu heel goed afgesproken: alles moet buiten hondbereik worden opgeruimd. Het monster zal het maar in haar hoofd krijgen de camera van tafel te sleuren.

Van de week hadden we een dag regen en dan willen onze dames niet naar buiten, want nat worden, bah, daar houden ze niet van. Met als gevolg een voortdurend gedribbel, op de bank, van de bank, onder de bank, op schoot, van schoot, gek werd je ervan. Dus toen het om zes uur droog was gauw naar buiten. Dan duurt het maar even of ze krijgt de puppykolder: door de wei in steeds kleinere bochten keihard rennen. Goed zo, even wat kilometers maken en dan komt er daarna vanzelf rust. Stiekem denk ik wel eens dat dat met onze ADHD kindertjes ook het geval is. Ze moeten kilometers maken, hun tomeloze jongemensen energie kwijt en hoe doe je dat als je niet naar buiten kunt?

 

Inmiddels is er van haar doos alweer een flink stuk minder. Hij wordt nu niet meer gebruikt om in te liggen, want Ronja is nu net zo groot als haar moeder - grote kans dat ze haar nog inhaalt, qua hoogte. Ze moet 's nachts nog steeds in de bench. In de woonkamer plast/poept ze al twee maanden niet meer, maar de serre hoort kennelijk nog steeds bij 'buiten.'

Maar verder is ze echt héél erg lief. Ze luistert goed en kan ook al zit&blijf. Ach, en verder: het is onze vijfde pup  die we meemaken en dan weet je het wel zo'n beetje. Niks om je echt druk over te maken, alles gaat  vanzelf voorbij en als ze een jaar of twee zijn zijn ze 'klaar.' Net mensen, eigenlijk ;-))

Voorjaar

Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jullie is, maar deze dagen, als het voorjaar losbarst, heeft dat een navenant effect op mij. Het ene idee borrelt op na het andere en ik begin met de ene na de andere klus zonder de eerste eigenlijk goed af te maken. Er is ook zoveel te doen: hout verwerking, moestuin in orde maken (hoewel ik het zaaien nog een beetje achterwege laat, behalve in de broeibakjes), honden, opruimen, aanharken, onkruid wieden, misschien ook nog een beetje huishouden, NaoberLOOkaal, Close Company , en dan natuurlijk gewoon nog werken: ga zo maar door.

De afgelopen winter heb ik weinig in het Schrijvershuisje vertoefd. Het was er koud en ik was met de afronding van mijn boek bezig, d.w.z. een stel proeflezers hadden hun kritische blik er over laten gaan. Twee weken in La Noblet waren voldoende om het boek nu weer helemaal door te nemen en de naar mijn mening toepasselijke commentaren er in te verwerken. En nu ligt de laatste definitieve versie bij de corrector. En dan, tja. Uitgever zoeken of zelf uitgeven? Dat laatste klinkt wel steeds verleidelijker, steeds meer 'echte' uitgeverijen begeven zich ook op dat pad. Maar ik moet me er nog in verdiepen.

Vandaag kreeg het huisje een grote schoonmaak. Ik had geloof ik al gemeld dat er in oktober al schimmel te zien was op het vers geverfde hout. Op mijn e-mail reageerde de leverancier dat ik het misschien moest schoonmaken. Ja zeg. Ik ga niet schilderen om na drie maanden met de pannenspons in de weer te moeten! Maanden later kreeg ik nog een mail waarin hij een soort schimmelvreter aanbood, tegen een 'zacht prijsje'. Daar ben ik niet op in gegaan. Kennelijk had hij meer klachten ontvangen. En dan vind ik niet dat je met een zacht prijsje moet komen, maar met een adequate oplossing. Want ik heb nu twee uur staan schrobben en boenen en het is nog niet schoon. En het ziet er gewoon naar uit dat we in ieder geval alle kozijnen en afwerklijsten met gewone, milieu-onvriendelijke maar wel afdoende verf zullen moeten overschilderen. En we dachten dat we klaar waren.

Binnen lagen een triljoen dode muggen. Dirk had op een bepaald moment het zolderluikje even open gezet voor wat beluchting en toen had hij ze al zien zitten. Dachten daar fijn te overwinteren. Maar ja. Toen ze wakker werden, was er niets te eten. En zijn ze allemaal van de honger omgekomen. Je zou het bijna zielig vinden.

Dus van schrijven kwam nog even niks, ik was te mopperig.
Maar weldra ga ik wel weer aan de slag. Mijn boek krijgt nl. Een Vervolg. Er zitten genoeg verhaallijnen in waar ik op voort kan borduren. Bovendien heeft de hoofdpersoon mijn hart gestolen en gun ik haar een langer leven. En ik ben wel benieuwd, naar wat haar nog allemaal gaat overkomen.....Alleen de titel. Dat vind ik nog een hele klus!