Ze is er in één dag in geschoten, onze Ronja, in de puberteit. Op de dag af vijf maanden oud begon het Grote Slopen. Moesten eerder sommige graspollen in de tuin het al ontgelden, nu is er helemaal niets meer veilig. Mijn voornemen de border opnieuw te beplanten heb ik maar een half jaartje uitgesteld. Dat kan in november ook nog wel. Want ik zie het helemaal voor me: aan de voorkant poot ik de vaste planten en aan de achterkant scheurt het kleine monster ze er weer uit.
Laat vooral niks op de tafel staan en vooral geen vers gesmeerd boterhammetje met kaas: nauwelijks ben je naar de keuken heen en weer gelopen om thee in te schenken of het boterhammetje is van je bord verdwenen. Leuk boeketje lelietjes-der-dalen op tafel? Ronja vindt er niks aan. Net heb je de ene rommel opgeruimd of daar komt ze voorbij gedraafd met de plumeau overdwars in haar bek. En heb je haar die weer weten te ontfutselen dan bespeurt ze de kat in de vensterbank en moet die het ontgelden. Wat een geduld, overigens, die Spookje! Ze laat veel, héél veel toe. Maar heel zelden hoor ik een gepijnigd gepiep van Ronja. Sinds ze mijn favoriete oogmake-upkwastje heeft fijngekauwd hebben we nu heel goed afgesproken: alles moet buiten hondbereik worden opgeruimd. Het monster zal het maar in haar hoofd krijgen de camera van tafel te sleuren.
Van de week hadden we een dag regen en dan willen onze dames niet naar buiten, want nat worden, bah, daar houden ze niet van. Met als gevolg een voortdurend gedribbel, op de bank, van de bank, onder de bank, op schoot, van schoot, gek werd je ervan. Dus toen het om zes uur droog was gauw naar buiten. Dan duurt het maar even of ze krijgt de puppykolder: door de wei in steeds kleinere bochten keihard rennen. Goed zo, even wat kilometers maken en dan komt er daarna vanzelf rust. Stiekem denk ik wel eens dat dat met onze ADHD kindertjes ook het geval is. Ze moeten kilometers maken, hun tomeloze jongemensen energie kwijt en hoe doe je dat als je niet naar buiten kunt?
Inmiddels is er van haar doos alweer een flink stuk minder. Hij wordt nu niet meer gebruikt om in te liggen, want Ronja is nu net zo groot als haar moeder - grote kans dat ze haar nog inhaalt, qua hoogte. Ze moet 's nachts nog steeds in de bench. In de woonkamer plast/poept ze al twee maanden niet meer, maar de serre hoort kennelijk nog steeds bij 'buiten.'
Maar verder is ze echt héél erg lief. Ze luistert goed en kan ook al zit&blijf. Ach, en verder: het is onze vijfde pup die we meemaken en dan weet je het wel zo'n beetje. Niks om je echt druk over te maken, alles gaat vanzelf voorbij en als ze een jaar of twee zijn zijn ze 'klaar.' Net mensen, eigenlijk ;-))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten