Verschillen

In Frankrijk praten benzinepompen tegen je en kan het gebeuren dat je koffiedrinkend in het lokale dorpscafé aan de overkant een dromedaris in een tuin voorbij ziet wandelen. En dan die lantarenpalen. Waar een Frans dorp zich in onderscheidt, is zijn straatverlichting, zijn laatste redding als het met het aantal bloemetjes dat ‘Village Fleurie’ aan moet duiden wat te wensen overlaat.

‘Composez votre code confidential’ beveelt een luide damesstem bij de zelftank van LeClerc en eigenlijk verwacht je dan dat wanneer je dat doet ze het cijfer voor cijfer na zal vertellen dus blijft je vinger even aarzelen na het intoetsen van het eerste getal. Dat gebeurt gelukkig toch niet. Waarschijnlijk is deze mondelinge behulpzaamheid bedoeld voor analfabeten, want blinden zie ik nog niet direct autorijden.

Wat die dromedaris betreft, er lopen ook een kameel, een paar ezels, twee rendieren en wat walibi’s in Villers-en-Ouche, een verder weinig opzienbarend Normandisch dorp in de Orne. Hun eigenares verhuurt ze voor evenementen in de ruime omgeving.  Ruim 800 inwoners heeft het dorp, er zijn een slager, een bakker en dus een café Tabac met een kruidenierswinkeltje er aan vast. De slager verkoopt sinds kort ook wat groente en fruit en tot vorig jaar was er ook de Quincaillerie van Madame de Pape: het type Winkel van Sinkel waar onvoorstelbaar veel te koop is behalve dat wat jij nodig hebt. En dan is er de Manoir, waar je een paar dagen per week uitstekend Italiaans kunt eten, klaargemaakt door Nicole en haar tanige Italiaanse moeder. Zus Barbara exploiteert de manege, waar altijd van alles te doen is. Nagenoeg ieder kind uit het dorp rijdt paard, want andere sporten hebben ze er niet. 

Tenslotte is er nog een heus Chateau in het dorp, een 17^de eeuws paleis met fraaie tuinen, in privébezit. In de zomermaanden kan het door de week ’s middags bezichtigd worden. Je krijgt dan een rondleiding, in het Frans. Als er kleine Franse kinderen bij zijn zwijgen die bewonderenswaardig lang, de hele tour. Mochten ze probéren iets te zeggen, is een strenge blik voldoende. Hoe doen ze dat toch, die Franse ouders?

En die lantarenpalen, op de terugweg besluit ik de volgende keer wat foto’s te maken. En als u nog gaat, let er eens op. Zo mooi! En onderscheidend!