Vijf kamelen

Soms lijkt het of het leven van toevalligheden aan elkaar hangt.  Je hebt als adolescent hijgend een hoge bergtop in de Franse alpen beklommen en wie staat daar van het uitzicht te genieten: de lerares Frans die je in het dagelijks leven verfoeit (maar die hier op die bergtop plotseling menselijk blijkt).  Je staat op een camping naast mensen met wie je het goed kunt vinden en een half jaar later kom je ze tegen op een familiereünie: de man van het stel blijkt een volle neef van je te zijn. En op een dag, rond Kerstmis, rijd je door Ede en zie je kamelen in een weiland. Nét op het moment dat Hoofd Achterbank in een avonturenroman leest over een expeditie die kamelen nodig heeft. Je zit achter het stuur en zegt: ‘Kijk, ik zie kamelen, twee, drie, nee, víjf kamelen!’ Op hetzelfde moment leest hij: ‘Vijf kamelen……!’

Op dat moment wordt in ons gezin de kamelenfactor geboren. Voortaan beoordelen we toevalstreffers op een schaal van  1 – 5 kamelen. Vijf kamelen worden zelden gehaald.

25 jaar geleden werd onze jongste dochter geboren. Ervan overtuigd dat ik zwanger was van een jongetje bleef de nummer één die al op het lijstje stond  beschikbaar: Laurens. Maar het werd een meisje. Uit mijn zwangerschapsgymgroep werd een dag later het enige jongetje geboren en hij  kreeg de naam Laurens. Nu vraag ik je, hoe groot is de kans dat dát gebeurt? Twéé kinderen in een dorp met 2500 inwoners in één klas met dezelfde bijzondere naam? Het was nog voor onze vijfkamelen index, maar opmerkelijk was het wel.

Járen later is de dochter van vriendin Jolande voor de tweede keer zwanger. In oktober 2015 is ze uitgerekend. Op 8 oktober ben ik ’s ochtends met Kleindochter op weg naar de Boreel wanneer een zwangere vrouw met een klein meisje met paardenstaart de roltrap afdaalt. Ze ziet me niet en ik kijk achterom : verdomd als dat niet Marielle is met Anna! Tegelijkertijd lijkt het me sterk: ze is toch bijna uitgerekend? Het is toch wel erg vroeg voor haar om vanuit Noord-Holland nu in de Boreel te zijn? Ik wil Jolande appen om ernaar te vragen maar de dag is vol met Kleindochter en andere zaken en net als ik zover ben komt er een app: ‘Vanmiddag is onze tweede kleindochter geboren. Marielle en Fleur komen morgen thuis! We zijn blij en héél trots!’ Onmiddellijk bel ik de opgewonden grootmoeder.

‘Ze was ervan overtuigd dat ze een jongetje zou krijgen,’vertelt Jolande. ‘Haar vriendin kreeg een paar weken geleden een jongetje, Laurens. Zij hadden ook die naam uitgekozen! ‘ Snel deel ik haar opmerking in op onze vijf kamelenschaal. Ik vind het wel een vier, op de vijf. Want het is uiteindelijk geen Laurens geworden. Maar een Roos. En dat is, voor Jolande, met haar grote voorliefde én kennis van tuinen en rozen, toch een heel bijzondere vernoeming. En eens te meer een bewijs dat toeval grootse, ongrijpbare vormen aan kan nemen.