In de Smouzenglossy* van september 2016 staat een verhaal
over hoe om te gaan met honden die bang zijn voor vuurwerk en onweer. Het
vertelt ons weinig nieuws: negeren is de aloude boodschap, toegeven aan de
angst is alleen maar een bevestiging ervan.
Vervolgens wordt er een heel arsenaal aan trainingen en medicatie
besproken dat veel vergt van de hond en zijn eigenaar. Of je na deze
behandeling een angstvrije hond hebt laat de auteur een beetje in het
midden, omdat dat van vele factoren afhangt.
Laten we deze angst nu eens met ons gewone, gezonde verstand
bekijken.
Is het ráár om bang te zijn voor knallen en onweer? Onweer is een erkend gevaarlijk natuurverschijnsel waar ook de doorsnee mens respect
voor heeft. Je moet dekking zoeken en hopen dat er geen boom op je kop valt. En van harde vuurwerkknallen schrik je doorgaans ook, zeker als het
carbidkanon Dikke Bella in paraatheid wordt gebracht. De omstanders dragen
gehoorbescherming en drinken glaasjes Schrobbelèr, ik bedoel maar. Dus deze
angst is legitiem. En vervolgens: hoe erg is dat dan, als je hond bang voor
onweer of ander geknal is?
Van ons als ‘baasjes’ of de nieuwe term ‘begeleiders’ wordt verwacht
dat wij onze hond liefdevol en vanuit
veiligheid opvoeden en van hem een maatje voor het leven maken. We aaien en
knuffelen onze viervoeters veelvuldig, we geven ze lekkere hapjes, heerlijke
dekens om op te liggen en leuk speelgoed om mee te spelen en als het onweert of
knalt laten we ze aan hun lot over en doen we net of ze er niet zijn. Juist op
het moment dat hij de zekerheid van een troostende baas nodig heeft, laten we
hem, bibberend achter de wasmachine, in de steek. Terwijl de ramen in de
sponningen rammelen zetten wij de tv een stukje harder en dweilen zonder wat te
zeggen de angstplasjes op. Nou, dáár is onze
trouwe viervoeter ons dankbaar voor!
Ik geef toe, ik heb het jaren gedaan, dat negeren. Of een
paar pilletjes gegeven waardoor de hond nog banger leek te worden. Maar toen ik
voor de zoveelste keer een trillende Suus (haar angst ontwikkelde zich in de
loop der tijd) onder het logeerbed vandaan moest trekken heb ik haar gewoon op
schoot genomen, geknuffeld en troostend toegesproken. En ben toen weer
overgegaan tot de orde van de dag. Dat is in mijn geval veel achter de laptop
zitten en dan mag Suus op mijn voeten liggen als het buiten onweert. Ook als
het alleen maar dreigt. Zonder al teveel poespas geven wij onze honden net dat
beetje steun wat ze bij ons als begeleider zoeken en ook van ons mogen
verwachten. En nee, de angst wordt er niet minder door, maar wel draaglijker,
je maakt het niet groter dan hij is maar doet ook niet net of er niks aan de
hand is.
En voor het moment
suprème, oudjaarsnacht, hebben we een onorthodoxe remedie waar ze dol op zijn. Ik
denk, dat ze nu bijna uitkijken naar de jaarwisseling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten