En toen?

woensdag, 15:03 - 3 x bekeken
Om dit nog even af te ronden: drie weken geleden besloten we de egeltjes in het kippenhok te zetten. Ze begonnen zich nu echt te vervelen in die bak en maakten er 's nachts een stinkende puinhoop van. Dus het hele hok hermetisch afgesloten, hooi en takken neergegooid, huisje gebouwd: en de volgende ochtend waren ze spoorloos verdwenen! Tja. Uiteindelijk vond ik op 20 cm hoogte een piepklein gat in het gaas waar met een beetje proppen net een egeltje door kon. Zelfs Beer! Dus ben ik de egels 's avonds gaan voeren, ik gooide kattenvoer achter het kippenhok en na een dag of twee zag ik de bekende keuteltjes op de voerplaats! Dat lijkt me dus een goed teken: het weer was goed, er was genoeg te eten, dus ze redden het wel. Misschien niet allemaal, maar dat zou 'in het echt' ook niet gebeurd zijn. Onder de pallets waar de hooibaal op stond, die nu op was, vond ik het nest met nog één verdroogd egeltje er in. Mama had dus maar liefst zes nakomelingen op de wereld gezet, vijf daarvan gelukkig ondernemend genoeg om in leven te blijven!

Close upjes dag 6

Geel is nieuwsgierig

Blauw gaat er maar eens lekker bij liggen met z'n vieze handjes vol kattenvoer....

en zo ziet zo'n beest er en profil uit!

Dag 6

Hier zien we Beer, Geel en ik denk Blauw. Sinds vandaag verkiezen ze het kattenvoer veruit boven de melk. Ze zijn ook gemiddeld 10 g gegroeid sinds gisteren, Beer spant zoals gebruikelijk de kroon met maar liefst 17 gram. De joekel. Die lust overigens ook nog best wel melk hoor.....

Egeltjes

 

5 augustus, dag 1.

Vandaag vond ik vier jonge egels bij de hooibaal. Ze scharrelden daar rond, eentje bleef vlakbij de ingang tussen twee pallets: kennelijk waren ze daar uit gekomen. De drie anderen waren al een stuk verder. Ik ging boodschappen doen en toen ik terug kwam waren ze er nog steeds – en een uurtje later ook nog, tenminste, drie kon ik er terugvinden, nummer vier was misschien terug in het hol gegaan.

 

Ik heb ze in een grote witte bak gezet met blad en hooi en kattenvoer. Ze wogen gem. 80 gram, hetgeen betekent dat ze ca. 4 weken oud zijn: hun oogjes zijn open en ze 'prikken' al. Ze zijn natuurlijk SCHATTIG. Een en Twee gingen als een beest tekeer in dat kattenvoer, Drie vond het allemaal niks en bleef maar heen en weer lopen. Ook als ik het voor z'n bekje hield, wilde hij nog steeds niet eten. Ik gaf ze ook water maar daar hadden ze nog weinig sjoege van.

Dus maar even naar Holten om een flesje lactosevrije melk te halen, nou ja, dat kost je de kop ook niet dus ook nog maar twee kleine luxe blikjes kattenvoer. Als ze de eerste dagen doorkomen, zal het wel goed komen. Maar voor Drie vrees ik het ergste.

Na de maaltijd gingen ze op een kluitje liggen slapen en dat doen ze nu nog steeds. De bak heb ik afgedekt met vitrage, want het grootste gevaar voor egeltjes van deze leeftijd is de Strontvlieg, die fijn eitjes op het beestje legt waarna de maden zich via de anus een weg naar binnen vreten. Gezellig, toch?

Als ze wakker worden geef ik ze weer voer en melk in een pipetje. Ik zal ze maar in een doek doen, want ze schijnen vol parasieten te zitten. Daar zie je overigens niks van, ik vond ze alle drie brandschoon.

 

Dag 2.

Vanmorgen schrok ik wakker, er was toch iets? Oja, de egeltjes….ik kleedde me snel aan, het was al kwart voor acht en stoof naar beneden. Er was niets te horen in de bak en ik vreesde het ergste. Maar ze lagen rustig te slapen. Het eten was onaangeraakt. Melk opgewarmd, voeren, buikje wrijven. Ik vond ze koud, dus heb ik een warmwaterzak met een klein beetje water gevuld en ze daar opgelegd, bedekt door hooi en bladeren. Dat vonden ze wel lekker, dacht ik.

Na vier uur weer melk gegeven, dat ging nu vrij gemakkelijk, ze hadden het door! Dirk was om 14 uur thuis en vond prompt weer een egeltje. En ik twee uur later weer één, dus nu zijn er vijf, in gewicht variërend van 72 tot 92 gram. De laatste was wel de zwaarste: zou er dan toch nog een moedertje rondlopen? Maar waarom kwamen ze dan op klaarlichte dag tevoorschijn?

Om ze uit elkaar te kunnen houden hebben we nu Rood, Geel, Groen, Blauw en Niks. Sommigen eten ook wel wat kattenvoer, maar morgen haal ik wat makkelijker voer: dit zijn stukjes die ze nog niet echt weg kunnen krijgen. Gewoon 'paté' dus. Ik voer ze om de ca. 4,5 uur, drie pipetjes melk of meer, als ze meer willen. Ze willen niet allemaal even veel, maar drie moet van mij. Dat weegt nog zo weinig, dat het op de weegschaal niet eens te zien is. Vera kwam nog even kijken met Ria, ik denk dat Ria ze nog leuker vond dat haar dochter, want morgen komt ze weer met haar fototoestel.

Straks voor ik naar bed ga geef ik ze nog wat melk, vul hun kruikje en dan moeten ze het er maar mee doen, tot morgenochtend. Midden in de nacht mijn bed uitkomen is zelfs bij mijn eigen kinderen nooit mijn sterkste kant geweest…..

Dag 3

Vandaag weer in de weer geweest, eerst een echt melkflesje, wurmen en een nieuw blik kauwbaar kattenvoer gehaald en vervolgens de egeltjes vanaf half acht keurig om de vier-en-een-half uur gevoederd. En behalve Groen zijn ze allemaal gegroeid, Niks zelfs 10 gram!! Groen woog 92 en nu 87, hij wil eigenlijk niet goed drinken, die vier anderen hebben het helemaal door. En Niks en Geel zijn ook al stevig in het kattenvoer tekeer gegaan. Van de wurmen begrepen ze nog niks dus die wonen nu in de koelkast.

Ik maak een dun warmwaterzakje voor ze klaar na iedere voeding en dan slapen ze weer als roosjes. Toen ik de bak verschoonde kon ik aan de bodem zien dat er gepoept en gepiest wordt, dus dat ziet er allemaal goed uit.

 

Omdat ik denk dat het nu wel goed gaat met ze vind ik ze opeens veel leuker. Omdat ik bang was dat ze dood zouden gaan hield ik aanvankelijk wat afstand, dan is het niet zo erg. Maar kijk toch hoe aandoenlijk ze zijn: Dirk zei vanmiddag ook: 'Is er iets fotogeniekers als een jong egeltje?" Kijk nou toch die handjes en voetjes!

Maar goed, intussen heb ik me natuurlijk wel weer wat op de hals gehaald, pas rond de 40 dagen worden ze gespeend en met ruim drie maanden kunnen we ze terugzetten. Waarna ze dan natuurlijk gewoon fijn platgereden kunnen worden op de Looweg. Misschien zet ik ze wel heel ver op de Holterberg uit.

Ondertussen bleek een er een witte kip op het schoolplein te zitten en toen Dirk bij het hok kwam lag er een bruine zieltogend bij. Hij had ze uit de ren gelaten, maar Jack kwam vanmiddag laat opeens ook via de voordeur naar binnen. Dus dat lijkt een kip minder, zo gaat het alweer hard. Ze kan natuurlijk ook in shock zijn, kippen zijn rare beesten. Morgen weten we meer.

 

Dag 4.

Wat onrustig wakker geworden vanmorgen. Groen wou gisteravond helemaal niet drinken en was ook verder wat sloom en ik dacht ojee, nu is die warmwaterzak ook koud…Dus maar vroeg uit de veren. Alle egeltjes waren nog erg slaperig en Groen zoog vijf pipetten leeg. Niks, die nu Beer heet, lijkt met de dag te groeien, echt zichtbaar! Was vandaag dus maar liefst 18 gram gegroeid vergeleken met gisteren! Allemaal waren ze gegroeid, gelukkig, Groen ook. De meesten eten nu ook van de kattenbrokjes, het wordt een tamelijk vieze bende en er is nu ook genoeg poep waar te nemen. Morgen de hele bak maar weer goed schoonmaken. Ze hebben ook jeuk, want ze kunnen al echt krabben, staande op drie poten. Erg grappig.

Vera en Madelief kwamen ook even kijken, identiek gekleed. Vera had haar dansmarieke outfit eerst en toen wou Madelief het ook. 'Ze heeft me gekopieerd', zei Vera. Hetgeen ik een lief woord vind voor na-apen. Ik hoorde het Bert, haar vader, zeggen.

De kip lag vanmorgen inderdaad dood in het hok, Dirk heeft haar terug aan de natuur gegeven door haar ergens achterin de boomgaard neer te gooien. Benieuwd hoe lang het duurt voor je er niks meer van terugvindt…..

Verdrietig

Vanavond zat ik even te huilen: dat riep ik over mezelf af met het nummer: Ga maar vast vooruit van Frederique Spigt. Daar kwam Suus aangehobbeld, kroop tegen me op, likte tranen op. Zo lief.

Voorjaar

Met de komst van het mooie weer en de wat langere avonden krijgen we te maken met een nieuw probleem: hoe houden we Suus op het terrein? Hoewel de tuin zelf goed omheind lijkt, duikt ze iedere keer op als ik achter op het erf ben. Na een week heb ik alle plaatsen onder controle - en opeens loopt ze weer achter me aan als ik de was ga ophangen. Heeft mevrouw zich onder de tuindeur door 'gegraven'. Dirk heeft al eerder het tuinhek geplaatst en gaas langs de hele voorkant tussen de bomen door gevlochten, maar nog tref ik haar een paar keer op straat of het schoolplein aan. Oeioeioei, dan krijgt ze straf. Veel kwaaier kan ze me niet krijgen. Moeten we nou ook nog de hele kant langs S. afschermen?!

Dan heeft ze een nieuw spel ontdekt: het opgraven van de ringleiding waarbinnen Luigi, onze luie italiaanse grasmachine, zijn werk doet. Nu wordt het dus echt tijd voor het plaatsen van het al weken geleden gekochte hondenschrikdraad. Dat werkt. Het draad is nu weer weg en de ringleiding dieper begraven.

Op een dag hangen Suus en ik samen de was op en loopt er opeens een fazant. Tsja. (Met dank aan Martin Bril, van wiens verscheiden deze week ik diep onder de indruk ben). Ze is niet te houden en verdwijnt uit mijn gezichtsveld, met die enorme sprongen en dan pijlsnel door de wei richting Looweg. Ik ren er vruchteloos achter aan en zie haar noch de fazant. En even later komt ze weer vrolijk aangedarteld, zonder fazant, natuurlijk.

Met de lente komen er ook allerlei insecten, leuke (vlinders) en minder leuke (wespen). Hoornaars vliegen in het rond en wat zou het toch leuk zijn er eentje te vangen. Ik griezel van die beesten en tracht mijn angst op Suus over te brengen. Op een ochtend komt ze op drie pootjes naar me toegerend en vlijt zich op mijn voeten. Dat betekent meestal dat ze a) of iets stouts gedaan heeft of b) of er iets gebeurd is wat ze niet begrijpt. Dat dat pootje zeer doet, blijkt. Na een uurtje zie ik op de vloer in de gang een gehandicapte koninginnewesp en trek mijn conclusie. Ik verlos het beest uit zijn lijden en gooi hem naar buiten, hierbij op de voet gevolgd door Suus die misschien toch nog wel even hapje had willen proberen.
Na een paar uur is alles weer goed met dat pootje. Maar of ze het echt geleerd heeft?

A.s. zondag gaan we wandelen met de broers en zusjes en vader en moeder van het hele stel, in Zeewolde. Ik hoop dat we erbij kunnen zijn, want met pa gaat het helemaal niet goed. Hij is vandaag weer opgenomen, uitgedroogd en totaal uitgeput. We hopen maar dat hij weer wat opknapt maar het ziet er allemaal niet goed uit.

Achgossie, ze blijven leuk, die scheve koppiefoto's. Van de week dacht ik dat Suus loops was, maar nu weet ik het niet meer zo zeker. Er liggen nergens bloedspetters, maar dat kan nog komen, natuurlijk.
Ze is wel heel aanhankelijk, nu ligt ze ook weer op mijn voeten. Vorige week zijn we voor het eerst naar Gedrag&Gehoorzaamheid geweest, nou, dat was geen succes. Maar de cursusleiding bezweert me dat het in de loop van de lessen beter zal gaan. Of ik vanavond ga weet ik nog niet, ik ben niet echt in orde en heb zo nu en dan vreselijke kriebelhoestbuien. Om dan weer ruim een uur in de ijzige kou te staan.....

Over het algemeen is ze goed gehoorzaam, maar de overkant, het schoolplein met kindjes, is een verlokking waar ze nog niet echt weerstand aan kan bieden, vooral natuurlijk als ze haar beginnen te roepen......en wat kan ze toch ongelofelijk hard rennen! Ik heb al een keertje met haar gefietst, nu het weer beter wordt gaan we daar eens echt werk van maken. Het ging redelijk, de eerste keer. Ik ben geen een keer over haar heen gereden.....

En ja hoor.......

Precies vanaf haar zevenmaandse verjaardag, 22 februari, is Suus ZINDELIJK! Ik wou het eerst nog niet melden, want tja, zo'n dagje, dat kan. Maar nee hoor, behalve gisteren (chaotische dag, misschien ook niet genoeg uitgelaten) gaat het helemaal prima.
Nu krijgen we de volgende hobbel, loopsheid. Een zusje van haar was dat al in januari! Ik hoop wel dat het gauw komt, in verband met de toekomst: volgend jaar zou ze dan gedekt kunnen worden, lekker ruim voor de zomer.
Hoewel ik haar momenteel als moeder nog niet echt kan voorstellen. 's Ochtends springt ze uit haar vel van energie, vliegt steeds kleinere rondjes door de tuin maar vergeet gelukkig niet meer ook nog te plassen en te poepen. Daarna moet Jack het ontgelden, soms ontaardt dit 'gestoei' in een echt gevecht en kom ik als roedeloudste even orde op zaken stellen. Het eeuwige gekibbel over wederzijdse kauwbotjes is soms wel irritant, soms heeft Suus ze allebei in haar bek. En op andere momenten liggen ze verspreid door de kamer en taalt er niemand naar: totdat een van beide er weer eentje oppikt. Dan is de boot weer aan en is ook alleen dat ene botje interessant....
De Smouzenclub zoekt foto's voor de voorpagina van het naamloze blad, daar zal ik Maarten Plaatje eens voor inhuren. Want Suus is natuurlijk wel zo ongeveer de mooiste lelijke Smous van Nederland, dat begrijp je wel....

Boswandeling

Vanmorgen weer sinds lange tijd eens een stevige boswandeling gemaakt, ook goed voor de baas! Daarbij mogen de hondjes dan natuurlijk los lopen en ik was heel benieuwd hoe dat nu zou gaan. Met het schrikbeeld van de altijd voortvluchtige Noa voor ogen hield ik Suus scherp in de gaten en de kaasknabbels stand by. Maar dat bleek helemaal niet te hoeven: ze hield mij scherp in de gaten. Natuurlijk ging ze wel vrolijk op onderzoek uit, maar verloor me geen moment uit het oog. En het was toch min of meer 'bekend' terrein, ze komt er al vanaf dag drie. Alleen niet zo vaak. Wat een geruststelling! Zou dat zo blijven?!

Gelijkenis?

Ze zeggen wel eens dat een baas op z'n hond gaat lijken. Bij ons is dat volgens mij wel aan de orde, zie het haar. Gelukkig is mijn neus niet zo zwart, maar verder....

Tja, en hoe gaat het verder met Suus? Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ze wordt momenteel zindelijker: ze plast/poept nu zelfs wel eens op de wandelingen en niet alleen in de tuin. 's Avonds gaat het, ondanks toch twee tot drie keer uitlaten, nog steeds mis. Nu geen pianopoep meer, maar ze gaat gewoon naast M. zitten poepen. Als je dat met de mantel der liefde wilt bedekken, kun je zeggen: 'dat doet ze om te laten zien dat ze moet'. Maar als ze net tien minuten daarvoor buiten is geweest......Tja. Maar ja, dan kijkt ze je weer zo aan als op die foto hierboven - en wat moet je dan?!

Vanaf half maart gaan we op cursus, Gedrag en Gehoorzaamheid. Hoewel ze redelijk gehoorzaam is; ze kan alleen zo vreselijk hard rennen dat ze het ene moment keurig naast je zit en het volgende moment onder het konijnenhok van de buren zit. Ongelofelijk.

O wat hou je van me

Op de uitkijk

Dit is momenteel een favoriete plek van Suus, al viel ze vanmorgen opeens achter de bank. Ze geeft dan geen kik en lijkt daar volkomen onaangedaan onder.

Ze weegt nu 7,5 kg en heeft heel pluizig, zacht en viltig haar, ik denk niet dat dat echt goed is. Ik heb er al een hele berg klitten uit geknipt, waardoor ze er nog mottiger uitziet dan zo'n hondje normaal al is.

La Noblet

Het heeft even geduurd, voor we er weer waren, maar computerproblemen waren daarvan de grootste oorzaak. En natuurlijk een weekje La Noblet www.lanoblet.com . Wat een paradijs voor honden: geen auto's, veel mollen, muizen, vogels, konijnen........dus de dag is te kort om alles mee te maken.

Natuurlijk moet je er wel voor zorgen dat je er met je snufferd bij zit, het zou kunnen dat er iets te eten op tafel staat.

Lekker dollen in de tuin en daarbuiten.

En verder? Suus is nu ruim een half jaar oud en nog steeds niet zindelijk, soms word ik daar erg, erg kribbig van. De ene dag gaat het beter dan de andere. Ze is natuurlijk geweldig energiek en eenmaal buiten is alles even interessant en spannend en is er geen rust in de kont om eens even lekker te gaan zitten poepen. Dat doe je dan pas als je weer thuis bent, soms zelfs als je al een tijdje binnen bent: opeens schiet je te binnen dat je eigenlijk wel vreselijk nodig moet en als de vrouw je dan met zo'n sceptische blik staat aan te kijken van: "Dacht je dat ik gek was dat ik weer m'n jas aantrek en de snijdende kou in loop" en ze zich dan omdraait om weer achter dat zwarte ding te gaan zitten, nou, wat moet ik dan.....?''
Vreselijk vervelend kan het stel zijn met de respectievelijke kauwstaven. Hebben ze er elk een, dan willen ze allebei die van de ander ook. Dat kan tot eindeloos gegrom en gejammer leiden, waar eigenlijk niks aan te doen is. Allebei afpakken, uiteindelijk.
Van de week erg gelachen: er lag een brokje in de waterbak en Suus verdronk bijna om het te pakken te krijgen....de hele keuken lag vol water en het brokje nog steeds in de bak.

Let it snow!

En opeens valt vanavond de sneeuw weer met bakken uit de hemel. Toch nog maar eens proeven, dat rare witte goedje.......En dan heel hard rondjes racen door de sneeuw. Want man, wat heb ik toch een tomeloze energie, mijn mensen worden er soms niet goed van, tot 22.00 uur blijf ik als een gek op zoek naar spul om op te knagen, hond om in te bijten, kussen om op te rijden, wat is er toch met me aan de hand? En ik kan ook al traplopen en 's ochtends met vier poten tegelijk op bed springen en alle aanwezigen daar enorm kussen en knuffelen. En weet je wat de baas dan zegt? 'Zo'n hondje, daar moet je toch wel blij van worden!"