Violen

Vrijdagmiddag stond ik in de rij voor de kassa van de Welkoop. Voor me stond een mevrouw die toen ze aan de beurt was aarzelend vroeg: 'Violen?' Bij de ingang van de zaak stonden tafels vol kleurige bakken violen. De kassabediende wees er naar. 'Oja', zei ze. 'En wat kosten ze?' Aan iedere tafel hing een papier met daarop in duidelijke druk: 'Violen, 0.50 p.s.' De kassabediende vertelde het haar toch ook nog maar even, voor de zekerheid. 'U kunt ze eerst hier betalen en dan gewoon pakken wat u nodig heeft', sprak hij ter aanmoediging. 'O, dat weet ik nog niet zo, dan moet ik eerst even tellen', sprak de vrouw, geheel overvallen door deze mogelijkheid. 'En welke kleuren.....?' 'Ze zijn er in alle kleuren', hield de geduldige jongeman aan. 'Dan ga ik eerst even nadenken,' zei de vrouw en vertrok. De aanwezige klanten en de jongen wisselden bevreemde blikken.
Ik ken haar wel, ze werkt in de plaatselijke bibliotheek. Later, toen ik dit verhaal aan D. vertelde, zei hij: 'Je had eigenlijk moeten zeggen: U mag er vast wel een paar lenen'. Maar ja, zoiets adrems bedenk je altijd te laat.

De hoogstambrigade

Koud waren we thuis of alles moest in de startblokken voor de komst van de hoogstambrigade op zaterdag. Vrijdag boodschappen, ik kan dan natuurlijk weer niet gewoon een paar zakken soep en een ingepakte cake kopen, nee, dat moet allemaal ZelfGemaakt. Bovendien moest ik nog bomen kopen, drie pruimen en belandde daarbij op de kwekerij van Jansen Maneschijn in Dijkerhoek (ja echt, zo heten die mensen). Wat een enorme keuze: ik heb er maar een paar gekozen waar je lekker jam van kunt maken en die niet allemaal tegelijk rijp zijn, zodat ik niet op enig moment omkom in het ooft.

Voor drie appelbomen was plaats in de boomgaard, de pruimen zijn wat verspreid over het terrein en eentje staat dus gewoon in de tuin.









De appelboom bij de tuinmuur is ook onderhanden genomen, er zit nu weer 'lucht' in.



















En ook in de boomgaard kon men zich uitleven. Vier vrouwen en vier mannen gingen heerlijk tekeer!


Je hebt dan natuurlijk wel eer van je werk, als je er zoveel tussenuit kunt zagen. Wat dan wel weer tot gevolg heeft dat er heel veel hout is om weer op te ruimen, daar zijn we dit voorjaar wel heel fijn mee in de weer. Maar goed, een keertje zal de wind wel de goede kant op waaien en tja, dan branden die fruitboom takken natuurlijk prima. En ik kan tegenwoordig ook geweldig met de kettingzaag overweg, dus voor de kachel wordt ook gezorgd.





Nu maar eens een paar plaatjes van over een maand: er zitten al veel bloesemknoppen aan de takken, dus het kan best wat worden!


Zo vol ligt het dus - snoeien is ook heel leuk als je niks hoeft op te ruimen! Maar het is natuurlijk geweldig, zo'n club mensen die zomaar op je erf de boel eens flink aan komt pakken, en dat de hele winter door iedere veertien dagen, weer of geen weer! En als er straks een beetje gras wil groeien onder de bomen dan wordt het allemaal een heel ander gezicht. Maar daar is nog een heleboel werk voor nodig..........

Weekje La Noblet

We gingen een klein weekje naar La Noblet, Dirk zat als een pasja achter in de bus op een Klippan met z'n been omhoog (slaagde er gelukkig toch nog in wat te klagen te hebben: over de kou, b.v.) en las en laptobde zich door de hele reis heen, terwijl deze mantelzorgchauffeuse zich met rappe wielen over de diverse snelwegen spoedde.

Het werd meteen prachtig weer en aan het eind van de middag kwamen er steeds drie grote en maar liefst negen kleine beverratten tevoorschijn uit de poel. Ze moesten wel van grote verte gefotografeerd worden want die rakkers zijn zo weer verdwenen! Ook de reeën kwamen langs en flink wat roofvogels, helaas kunnen die de muizenpopulatie maar nauwelijks op peil houden, wat een muizenholen overal! De honden konden zich uitleven, al vindt Jack het tegenwoordig eigenlijk allemaal wel best en gaat liever met zijn buikje in de zon liggen.


Maandag gingen we naar Arromanches, was nog best ver maar het helpt ook niet echt als je geen kaart en geen tomtom bij je hebt en denkt dat je het zelf wel zal kunnen vinden. Lukte wel, maar toch had het anders gekund. Op de terugweg hadden we wel een kaart, mooie route ruim om Caen heen. Toch een vreemd gezicht, al die restanten van een verleden, te lopen over met bloed doordrenkte aarde en stranden waarop gekleurde strandhuisjes nu alleen maar laten zien waar een strand voor bedoeld is: voor zomer, zonnebaden en wandelingen maken.







Op de vertrekdag, donderdag, besloten we vroeg weg te gaan om niet weer zoals de vorige keer 2,5 uur in de file voor Antwerpen te staan. Dus om 7 uur al op en ja, dan is het mooi buiten, zeker als het net een beetje gevroren heeft.



Overigens waren we al om 15.15 uur door Antwerpen heen maar in mijn vreugde miste ik de afslag Eindhoven en kwam daar pas achter toen we in Hasselt waren. Mijn pasja lette natuurlijk ook niet op. Toen door België binnenland terug, wat een feest. En in Eindhoven in de file. Waren we toch pas om half acht weer thuis.....






Ik had er eigenlijk geen zin in, maar toen ik eenmaal begonnen was kreeg ik er toch wel weer aardigheid aan: de kozijnen zijn nu allemaal één keer Bentheimer Wit geschilderd (er zal bijna overal al grondverf op, na jaren beits) en dat staat toch heel wat vriendelijker dan die donkere gaten die de ramen eerst waren. In juni ga ik het afmaken en dan krijgt de voordeur ook weer een frisse beurt!

Nuttig gebruik

De fanfare kwam potgrond verkopen en aangezien ik daar nog wel wat van in mijn palletplantage kan gebruiken was ik daar heel blij mee. Inmiddels heeft D. een rolstoel met twee beensteunen en daar blijken die zakken precies in te passen!











Alleen een beetje te zwaar. De constructie van zo'n stoel is trouwens knap waardeloos: duwsteunen te laag, beensteunen te kort en een vreemd evenwichtspunt, waardoor je er zo mee achteruit kunt klappen. Zo houdt de zorg zich natuurlijk wel zelf in stand!

Werk

 
Inmiddels wordt er ook hard gewerkt aan Stal Loo i.o.: de 'zadelkamer' is geplaatst door 'de jongens. Het is allemaal heel gezellig, zo met z'n allen aan het werk en de piraat aan.








De bak is klaar, moet nu een paar weken inklinken. En er moet natuurlijk nog een soort hek omheen en om de hele wei moet een hek en honderden meters bruin schriklint, er moet extra ingezaaid en wekelijks gebosmaaierd worden: zoveel werk is er nog te doen....







We begonnen met de takkenversnipperaar, die ik al om half negen uit Deventer had opgehaald, een gewelddadig apparaat dat we na een uur klungelen en veel bemoeienis van omstanders aan de praat hadden en waar vervolgens  dus mondjesmaat snippers uit kwamen, toen bleek de pijp verstopt en en nadat we die twee keer hadden losgeschroefd en leeggemaakt het hele zaakje weer aan de bus gehaakt en teruggebracht. Gelukkig mochten we de aanhanger van F. lenen en in drie keer hadden we de hele reut naar het paasvuur gebracht en was de wei weer leeg.








Uiteindelijk is dat het doel van alle werk: uitrusten.

De patient

De patient groet jullie vanaf een zonnig terras!

Hij is heel blijmoedig en verzint steeds allerlei dingen waardoor ik constant met zijn drie laptops heen en weer moet lopen, van atelier naar de huiskamer naar zijn werkkamer en slaapkamer en weer terug. Of boeken van beneden naar boven. Tja.

De Bak

Zo ziet de grond er hier uit: een klein laagje zwarte aarde en dan maar omgooien, die hap! Anderhalve dag werk: en klaar is de bak (voor niet insiders, het betreft hier een paardenbak). Van het resultaat volgt nog een foto.
De mantelzorg eist behoorlijk veel tijd op, al was het alleen maar het onderhouden en verzorgen van visite. Haast ik me te zeggen dat ik dat natuurlijk heel gezellig vind, visite!

Klein maar dapper

Zo lief als viooltjes waarvan het zaad vorig jaar uit de bakken gevallen is zich stevig tussen de straatstenen genesteld hebben.

Hun hoofdjes richting zon en dan maar genieten, dat zie je aan ze!