Vrijdagmiddag stond ik in de rij voor de kassa van de Welkoop. Voor me stond een mevrouw die toen ze aan de beurt was aarzelend vroeg: 'Violen?' Bij de ingang van de zaak stonden tafels vol kleurige bakken violen. De kassabediende wees er naar. 'Oja', zei ze. 'En wat kosten ze?' Aan iedere tafel hing een papier met daarop in duidelijke druk: 'Violen, 0.50 p.s.' De kassabediende vertelde het haar toch ook nog maar even, voor de zekerheid. 'U kunt ze eerst hier betalen en dan gewoon pakken wat u nodig heeft', sprak hij ter aanmoediging. 'O, dat weet ik nog niet zo, dan moet ik eerst even tellen', sprak de vrouw, geheel overvallen door deze mogelijkheid. 'En welke kleuren.....?' 'Ze zijn er in alle kleuren', hield de geduldige jongeman aan. 'Dan ga ik eerst even nadenken,' zei de vrouw en vertrok. De aanwezige klanten en de jongen wisselden bevreemde blikken.
Ik ken haar wel, ze werkt in de plaatselijke bibliotheek. Later, toen ik dit verhaal aan D. vertelde, zei hij: 'Je had eigenlijk moeten zeggen: U mag er vast wel een paar lenen'. Maar ja, zoiets adrems bedenk je altijd te laat.
Ha,ha, dat had ik net zo makkelijk kunnen zijn. Kan ook nooit kiezen of besluiten nemen op cruciale momenten...
BeantwoordenVerwijderen