Muis in huis

Bij Martine in huis woont een muis. Deze muis gaat enorm tekeer en is erg brutaal. Hij sleurt aan de vuilniszak, knaagt zich boven op zolder door de isolatie heen, rent heen en weer: ze doet geen oog dicht zonder oordopjes. Bovendien blijkt de muis op het aanrecht gepiest en onder het toestenbord van haar pc gepoept te hebben. Dus er moet wat gebeuren, aan die muis. Ik stel drastische maatregelen voor: muizenkorrels. Als kind heb ik de vreselijke lijdensweg van een muis in een val moeten aanhoren, minutenlang bleef het beest gillen op zolder, de val achter zich aanslepend, terwijl ik met mijn handen over mijn oren onder de dekens wegkroop. ‘Dat vind ik zielig, we kunnen hem ook in zo’n kooitje vangen en dan ergens ver weg brengen’. ‘Ja,’zeg ik, ‘en dan is die muis weer eerder thuis dan wij’, precies zoals mijn vader dat toen tegen mij zei. Op zolder vind ik de bus muizenkorrels, waaraan de muis al flink heeft geknaagd om hem te proberen open te krijgen. De arme sufferd. Ik strooi de felroze gekleurde korrels op een schoteltje en zet beneden op het aanrecht nog een portie neer in een leeg dekseltje. De volgende ochtend is alles op en de muis, volgens Martine, nog net zo actief. ‘Op de verpakking staat ook ‘meerdere dagen’, leest ze. Ze zal nog wat neerzetten.

Een dag later is er wel van gegeten, maar het is niet op. Tijdens het inrichten van haar hangmappenkast vindt ze achterin de la in de hoek een muizennest in aanbouw: snippers papier, een uitelkaar geplukte tampon en een piepklein roze beertje, helemaal heel. Voor de kindjes, natuurlijk. Van de muis hebben we niets meer gehoord.