Waarneming

Er zijn van die klussen die moeten gebeuren en waarbij je dan zo lekker na kunt denken. Honden uitlaten, stofzuigen, strijken, best veel, eigenlijk. Vanmorgen was ik aan het grasmaaien in de boomgaard, een flinke klus die ik en mijn loeisterke Viking doorgaans zo in een uurtje klaren. Er zijn al heel wat appeltjes van de boom gevallen en in de rottende plekken feesten wespen. Dat hadden we vorig jaar niet. Daarover nadenkend, in de pers lazen we dat er dit jaar weinig wespen en muggen zijn, dankzij de ‘late koude’. Een wetenschappelijk instituut in Wageningen heeft dat bekeken. Wij, hier in Loo, bekijken dat anders. Hier barst het van de wespen. In jaren niet zoveel gehad. En ook andere mensen in andere delen van het land hoor ik klagen over wespen. Vreemd.

Dat brengt me, nog steeds maaiend, op de volgende waarneming. Die van de huizenprijzen. In de kranten gaat het over 5, 10%. Nu kijk ik wel eens op Funda en tegenwoordig kun je daarop de oorspronkelijke vraagprijs van de huizen bekijken (zoiets als ‘van…voor’) zien. Daaruit blijkt dat de prijzen met tienduizenden euro’s tegelijk naar beneden gaan. Nu is mijn bèta kant beslist onderontwikkeld te noemen, maar in mijn visie hebben we het dan toch meer over 25 tot 30% of nog meer. Waarom zou men daar zo geheimzinnig, of noem het misleidend, over doen? Veel om over te mijmeren dus, zo tijdens het rondsleuren van die machine.

En omdat ik dan toch zo lekker bezig ben: de economische crisis. Kom op een zonnige middag in een willekeurige gezellige provinciestad en je moet vechten om een plek op een terras. Het aantal reizigers op de vliegvelden stijgt. En er staan steeds nog overal files. Zou het niet kunnen zijn dat die ‘economische crisis’ eigenlijk al twintig jaar geleden begonnen is en de zaak nu aan het normaliseren is? Die huizenprijzen, dat sloeg toch ook helemaal nergens meer op en die konden alleen maar zo hoog worden bij de gretige gratie van de hypotheekverstrekkers – die nu van ons geld de touwtjes opeens erg strak in handen houden, maar nu andersom? Al die mensen die al jaren op de pof leven en nu tegen het plafond aanlopen. En al die lege kantoorgebouwen voor bedrijven die niet bestaan: dat hebben we toch maar allemaal laten gebeuren. En laten we daar gewoon vooral mee doorgaan: dingen laten gebeuren. Dan komt het vanzelf goed, met collateral damage, maar dat moet dan maar.

De tomaten groeien flink, m’n tweede lading sperziebonen verwacht ik met deze weersomstandigheden volgende week te kunnen verwerken, de andijvie spuit de grond uit en er is ook nog verse rucola. De kippen leggen prima. Er ligt van alles in de vriezer en volle potten jam staan in de voorraadkast. Mocht de nood aan de man komen, dan kunnen wij hier onze broek aardig ophouden. En we zitten nog op 7 meter NAP ook.

Straks ga ik de tuinbank blauw schilderen. En en passant het volgende wereldprobleem oplossen.