Stedentrip

We gingen vijf dagen naar Barcelona, Di en ik. Di als in Diana. Niet in Dirk. Die houdt niet zo van steden. Ik eigenlijk ook niet zo erg, maar Barcelona, dat moet je gezien hebben werd mij van verschillende kanten verzekerd en ik sta altijd open voor goede suggesties. Di is al járen een prettige reisgenote (meestal, ik treed niet in details) dus zij mocht mee.

Nicht Kea bracht ons vanuit haar vlakbij het vliegveld gelegen woonplaats naar Eindhoven zodat de auto bij hen kon staan. De vlucht verliep zonder problemen en om een uur of kwart voor tien stapten we uit op het verder tamelijk desolate vliegveld Reus. In het zonnetje, 26 graden. De spijkerbroek was gelijk al véél te warm. RyanAir was nu niet direct duidelijk in hoe nu verder, dus de reizigers liepen verdwaasd rond de verschillende bushaltes en niemand wist precies hoe of wat. Een doortastende Hollandse met dito dochter vond dat wij met ons vieren met een taxi naar het station moesten gaan. We stapten in. Onderweg vroegen we wat het kostte ons naar Barcelona te brengen. Na enig onderhandelen bleek dat 150 euro te kosten. Dat leek ons toen nog erg veel. Wisten wij veel dat RyanAir’s ‘Barcelona’ 106 km ten zuiden van deze stad ligt….Nou ja, konden we ook met de trein, altijd leuk. Vlak langs de kust, met de blikkerende zon op het Middellandse zeewater, wat wil je nog meer als toerist!

Het door Di gereserveerde hostel bleek vlakbij de Rambla te liggen, we hadden de kamer met het magische nummer 101 en hebben vier nachten saampjes in een twijfelaar geslapen, als een oud getrouwd stel.

De Rambla is de ‘ader’ van Barcelona, vroeger water, nu wandelgebied. Nu spijt het mij te moeten zeggen, maar ik snap niets van de euforische verhalen over de Rambla. Ik zie alleen maar toeristenstalletjes met dito rotzooi, veel te dure eettenten en straattheater dat je overal ziet. En vooral héél véél mensen die het er allemaal wel leuk vinden.  Met gezwinde pas wist ik Hoofd Reisleiding dus richting zee te bewegen, waar lucht en ruimte waren en in Barcelonetta een leuk terras met overheerlijk geroosterde sardientjes en bier. 

Zoals je je dat voorstelt.

 

Langs het strand slenteren en nog maar een drankje en  tapas nuttigen. Heerlijk. Terug door kleine straatjes. En slapen.

De dagen daarop hebben we veel gezien van Barcelona. Overdonderend veel, zo nu en dan. Wat een prachtige, veelzijdige stad, met onverwachte pareltjes en natuurlijk de bijna onaardse gebouwen: zo’n Sagrada Familia, die is toch gewoon van een buitenaardse categorie?! We moesten er anderhalf uur voor in de rij staan, iets wat ik aanvankelijk niet bepaald zag zitten maar Di had gelijk: het was de moeite waard.

Ook Parc Guell

 en Casa Batllo blijven in de herinnering gegrift. De vele markten waar kleur en geur om het hardst de zintuigen testen. Het Palau de la Musica Cataluna, ook adembenemend, maar naar mijn smaak net weer een beetje tè. Wat dan ook wel weer wat heeft.

Ook: eindeloos veel winkels en winkeltjes. Drie keer H&M, Mango, Desigual – maar ook super gespecialiseerde winkeltjes op krap 6 m2 met alleen maar handgeschept papier, mesjes of natuurlijke babykleding.

 En vooral: eindeloos veel toeristen. Niet alle Barcelonezen zijn daar blij mee, hier en daar hingen zelfs protestborden. Maar de Spanjaarden die wij tegen kwamen waren allemaal even vriendelijk.

Voor P&M gingen we Yvette bezoeken in Cubelles (zie voor een exclusief artikel één van de volgende nummers van www.poppenhuizen-miniaturen.nl )

 Dat was ook weer een avontuur op zich, maar wel lekker, even weg uit de drukke stad, koffiedrinken aan de boulevard met dat mooie, lage licht zoals dat alleen maar in de nazomer te zien is. En ’s middags knabbelden er honderd visjes aan onze vermoeide voeten waardoor we er weer kilometers tegenaan konden.

Barcelona is een stad die doordendert. Voorlopig hoef ik er niet meer heen. Maar wie hem gezien heeft wil nu niet de Sagrada Familia ‘af’ zien? Dus dat hebben we elkaar beloofd: in 2026 gaan we weer. Om de basiliek te zien, in volle glorie. En dan hoef ik alleen de buitenkant maar te zien. Scheelt weer een rij.

Een maand later

Vanmiddag zat ik er weer, knus & met warme voeten, lekker kopje thee, speculaasje met amandelschaafsel...en toen bedacht ik opeens: zo'n  comfortabel huisje verdient gewoon een mooi boek! En toen ben ik lekker opgeschoten. Je komt dan in zo'n fase waarin je ook echt dóór wilt schrijven om te kijken wat er nu weer gaat gebeuren! Hoe vreemd dat ook klinkt, maar ik weet ook nog niet hoe het af gaat lopen. Ik kan nog alle kanten op. Ben nu op zoek naar het meest waarschijnlijke en het minst voor de hand liggende einde. Ja, die dingen kunnen samen gaan! Straks even een time out, maar voor het jaar voorbij is, is het boek 'af.' Het grootste struikelblok is tijd. En misschien discipline, maar die is weer gerelateerd aan tijd. Want hoe gemakkelijk is het gedisciplineerd te zijn als je genoeg tijd hebt om alles wat je doet een tijd & plek te geven? Al gelden natuurlijk Kees van Kooten's legendarische woorden (vrij geïnterpreteerd): 'Een boek schrijven is blijven zitten tot het er staat.'

Vakantie 2013

Het heeft even geduurd, maar in september konden we ons dan toch een kleine twee weken vrij maken om op vakantie te gaan. We begonnen in Lens, in de Dependance van het Louvre. Geweldig.

 

Dertig eeuwen kunstgeschiedenis op overzichtelijke en indrukwekkende wijze verbeeld - met hypermoderne (Nederlandse!) audio-guide. Nog tot 31 december gratis, daarna zal het wel wat kosten maar evengoed: GAAN!


Daarna langs de kust richting La Noblet.

 

Deze strandhuisjes staan in dit geval in Cayeux-sur-mer maar ze staan natuurlijk overal

En de krijtrotsen zijn in dit deel van Frankrijk ook zeer indrukwekkend

 

Gezicht op Verneusses vanuit Les Landelles

 

 

Waar, in Normandië, de appeltjes al bijna van de bomen vallen! Klaar om cider, pommeau en calvados te worden!

 

Verder was het nog heel zomers.

 

Broer A. had al een stukje van de heg gesnoeid deze zomer, met de hulp van Jan liquideerden we de heg helemaal tot kruishoogte en hebben we nu vanuit het huis overal uitzicht over de wijde weiden!

 

 

 

 

In La Ferté Fresnel is het oude landgoed opgeknapt door Russen

 

Maar is de middenstand nog op en top Frans

 

 

 

 Bij al dat mooie weer laat de natuur ons natuurlijk niet vergeten welk jaargetijde het is, dus hangt 's ochtends vroeg de nevel laag over het land en tovert de mooiste landschappen

 

 

 

Bij een bezoekje aan het Musée des Beaux Arts van Bernay zijn we verrast door de grote hoeveelheid 17de eeuwse Hollandse meesters, waaronder Hondecoeter

 

 

Ook het stadje is zeer de moeite waard om eens op je gemakje doorheen te wandelen

 

 

 Veel Normandischer kun je het niet krijgen!

 

We hebben deze keer geen foto's van de verrichte werkzaamheden in huis, terwijl die wel zeer de moeite waard zijn: de badkamer is na acht jaar bladderende verf nu voorzien van een strak, spiksplinternieuw plafonnetje. Met gevaar voor eigen leven (hij stortte met douchedeur en al tegen de vlakte maar alles bleef heel en na zorgvuldig terugbuigen van diverse strips ook weer helemaal restaurabel) betimmerde en plamuurde en beschilderde Hoofd Natte&Droge zaken deze doorn in het oog.

 

En het gloepgloepgloep lijkt vooralsnog ook opgelost door een wel heel eenvoudige handeling (die zich echter pas na alle andere mogelijke opties aandiende) één klein gaatje, geboord in de buitenafvoer en de vals aangezogen lucht behoort tot het verleden! Kan het zo eenvoudig zijn....?

Ja dus.