Het liefste dat er is

Sinds januari zijn wij trotse grootouders van Eefje. Hoewel we aan het woord ‘grootouders’ nog niet helemaal kunnen wennen, kunnen we dat aan Eefje wel. Met de week wordt het leuker, oma en opa zijn. Het kleine ding straalt als ze ons ziet, lijkt ons echt te herkennen en ze slaagt er natuurlijk in ons om haar minuscule pinkje te winden. Het allerliefst is het natuurlijk als je haar op de arm hebt en ze haar gezichtje in je nek duwt als ze verlegen is een nieuw persoon te zien. Dat jij dus te vertrouwen bent. Ik vind het ook geweldig om gewoon alleen maar te kijken naar wat ze doet. Het razendsnelle leren, niet alleen lichamelijk, maar ook hoe je met elkaar omgaat. Ze merkt precies wanneer ze met bepaalde handelingen succes heeft: gaan mensen lachen omdat ze bellen blaast, dan doet ze dat nog een keer. En nog een keer.

Waar ik ook blij mee ben is dat haar ouders haar gewoon in het gras laten kruipen. Dat het een lekker vies meisje wordt, bij tijd en wijle. Dat ze de aarde waarop ze leeft letterlijk leert proeven en niet straks voor elk torretje en spinnetje bang is.

Het is natuurlijk heel ‘gewoon’,  de voortplanting, die biologische drang je stempel op je nageslacht te zetten, maar tegelijkertijd is het ook weer uniek, zo’n nieuw klein mensje.  Vind jij, als oma. Dan stuurt een andere oma je een whatsappje met een filmpje van haar kleinzoon. En die doet preciés hetzelfde als dat kleine meisje van jou. Op de tafel meppen en babababa gillen. Zo word je weer even op je plek gezet. Want al kan het tempo verschillen, we doen dus gewoon allemaal hetzelfde en uiteindelijk worden we, met vallen en opstaan, groot. En met een beetje geluk, grootouder.

www.naober.nl  Column week 42

Naober.nl 3 oktober Strijkplank

Laatst zette een FB vriendin haar strijkplank op de foto. Uit haar onderschrift sprak een warme waardering voor deze onmisbare huishoudhulp. Ik heb een tijdje naar die foto zitten kijken en er over nagedacht hoe aardig het is zo’n oude, trouwe dienares eens in het zonnetje te zetten.

Met mijn eigen strijkplank heb ik al zo lang ik haar heb een haat-liefde verhouding. Ik kreeg haar mee toen ik op 17-jarige leeftijd op kamers ging. Mijn moeder, kringloopster avant la lettre, had haar uit de boedel van de bejaarde buren gered. Het is een Brabantia, misschien wel van vlak na de oorlog, ze weegt volgens mij een kilootje of twintig. Omdat ze een door merg en been gaand geluid maakt als je haar uitklapt (of invouwt) vluchten Suus en Ronja de kamer uit als ik alleen de kast waarin zij staat maar open doe. Vervolgens wil die plank halsstarrig niet in de hoogste stand. Om dat voor elkaar te krijgen moet ik levensgevaarlijke capriolen uithalen, namelijk mijn voet in de ene helft van het onderstel plaatsen en het andere deel dan omhoog sjorren.  Pas dan krijgt de plank de voor mij ideale hoogte.

Nu zult u zeggen, waarom heb je dan nooit een andere gekocht? Deze suggestie is mij ook al vaak door Hoofd Binnendienst gedaan, als hij mij weer eens  foeterend aantrof met mijn onhandelbare plank. Maar misschien heb ik toch wel een beetje hetzelfde als Beppie. Uiteindelijk verleent die plank bij elkaar al wel zo’n zestig jaar trouwe dienst. Ik ben helemaal niet zo’n strijkster, maar ik houd ervan theedoeken en kussenslopen mooi glad te strijken, het geeft me rust. En daar helpt zij me bij. Dus bij dezen: een eerbetoon aan deze weerbarstige, maar solide dame. Ik ga een mooi nieuw overtrekje voor haar kopen.

Iglo Fishcuisine - een graatje met een staartje

“Lieve Mevr. Cazemier,

Wij hebben uw klacht in verband met ons product, de Iglo Fishcuisine Bretagne, goed ontvangen en danken u voor het melden ervan.”

Zo begon de brief die ik ontving na het melden van een stuk verwrongen ijzerdraad dat ik tussen mijn kiezen vandaan peuterde tijdens het eten van bovengenoemd gerecht. In ieder geval had ik het niet doorgeslikt, dat was al wat. Ik fotografeerde het vreemde voorwerp van alle kanten, maakte een kopie van de verpakking + productiecode en stuurde alles per mail naar de Iglo Consumentenservice.

Na enkele dagen kreeg ik een telefoontje uit Engeland met het dringende verzoek het item op te sturen naar een adres in Breda. En natuurlijk deed ik dat.

Vervolgens ontving ik de brief waaruit ik de aanhef heb geciteerd. En er kwam nog meer:

‘Als commercieel gebaar sturen wij u graag deze VVV cadeaubon ter waarde van 5,-- Euro.’

Toch enigszins verbijsterd door dit royale gebaar legde ik e.e.a. aan de kant en ging verder met op dat moment belangrijker zaken. In juni vond ik de brief weer en besloot er toch nog eens een mailtje aan te wagen. Dat ik het eigenlijk een lachertje vond, dit ‘commerciële’ gebaar van een grootmacht als Unilever. Dat het héél anders af had kunnen lopen, met dat ijzerdraadje en dat ik deze gebeurtenis eigenlijk wel 100 euro waard vond.

Er gebeurde niets. Ik ging op vakantie en stuurde nadat ik terug was het mailtje nog een keer, nu begeleid met de vraag waarom er niet op het mailtje geantwoord was?

Na een paar dagen zag ik weer het Engelse landennummer op de display van mijn telefoon. Ik kreeg een soort stagiaire aan de lijn die mij, namens haar manager, een paar vragen moest stellen. 

‘Shoot,’ zei ik.

‘Waarom ik zo lang gewacht had met reageren?’ Of dat iets ter zake deed, maar dat wilde ik best even uitleggen. ‘Waarom ik honderd euro wilde hebben?’ Omdat ik maar net zo’n willekeurig bedrag noemde als zij mij gestuurd hadden: de kosten van een bakje Fishcuisine bedragen 5,--  en ik had nogal wat kosten meer gemaakt. Zo babbelden we nog wat door, met op de achtergrond soms gefluister. We hingen op. Na een half uurtje belde ze nog een keer. ‘Of ik ook naar de tandarts had gemoeten?’  Nee, ik was er zelf in geslaagd het voorwerp tussen mijn kiezen vandaan te peuteren. Maar dat ik vooral toch wel erg blij was dat het niet ergens in mijn strottenhoofd was blijven steken, met alle fatale gevolgen van dien. 

Ze hield even haar adem in voordat ze het gesprek beëindigde.

Dat was eind juli en hierna is het stil gebleven. Dus daarom dacht ik, kom, ik schrijf er maar eens een blogje over!

UPDATE: op donderdag 8 januari werd ik gebeld door Mevrouw Iglo: excusus dat het éven geduurd heeft, maar: ze gaan me een cadeaubon van 50 euro toesturen, de lieverds! We gaan het zien.