Sinds januari zijn wij trotse grootouders van Eefje. Hoewel
we aan het woord ‘grootouders’ nog niet helemaal kunnen wennen, kunnen we dat
aan Eefje wel. Met de week wordt het leuker, oma en opa zijn. Het kleine ding
straalt als ze ons ziet, lijkt ons echt te herkennen en ze slaagt er natuurlijk
in ons om haar minuscule pinkje te winden. Het allerliefst is het natuurlijk als
je haar op de arm hebt en ze haar gezichtje in je nek duwt als ze verlegen is
een nieuw persoon te zien. Dat jij dus te vertrouwen bent. Ik vind het ook
geweldig om gewoon alleen maar te kijken naar wat ze doet. Het razendsnelle
leren, niet alleen lichamelijk, maar ook hoe je met elkaar omgaat. Ze merkt
precies wanneer ze met bepaalde handelingen succes heeft: gaan mensen lachen
omdat ze bellen blaast, dan doet ze dat nog een keer. En nog een keer.
Waar ik ook blij mee ben is dat haar ouders haar gewoon in
het gras laten kruipen. Dat het een lekker vies meisje wordt, bij tijd en
wijle. Dat ze de aarde waarop ze leeft letterlijk leert proeven en niet straks
voor elk torretje en spinnetje bang is.
Het is natuurlijk heel ‘gewoon’, de voortplanting, die biologische drang je
stempel op je nageslacht te zetten, maar tegelijkertijd is het ook weer uniek,
zo’n nieuw klein mensje. Vind jij, als
oma. Dan stuurt een andere oma je een whatsappje met een filmpje van haar
kleinzoon. En die doet preciés hetzelfde als dat kleine meisje van jou. Op de
tafel meppen en babababa gillen. Zo word je weer even op je plek gezet. Want al
kan het tempo verschillen, we doen dus gewoon allemaal hetzelfde en
uiteindelijk worden we, met vallen en opstaan, groot. En met een beetje geluk,
grootouder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten