Naober.nl 3 oktober Strijkplank

Laatst zette een FB vriendin haar strijkplank op de foto. Uit haar onderschrift sprak een warme waardering voor deze onmisbare huishoudhulp. Ik heb een tijdje naar die foto zitten kijken en er over nagedacht hoe aardig het is zo’n oude, trouwe dienares eens in het zonnetje te zetten.

Met mijn eigen strijkplank heb ik al zo lang ik haar heb een haat-liefde verhouding. Ik kreeg haar mee toen ik op 17-jarige leeftijd op kamers ging. Mijn moeder, kringloopster avant la lettre, had haar uit de boedel van de bejaarde buren gered. Het is een Brabantia, misschien wel van vlak na de oorlog, ze weegt volgens mij een kilootje of twintig. Omdat ze een door merg en been gaand geluid maakt als je haar uitklapt (of invouwt) vluchten Suus en Ronja de kamer uit als ik alleen de kast waarin zij staat maar open doe. Vervolgens wil die plank halsstarrig niet in de hoogste stand. Om dat voor elkaar te krijgen moet ik levensgevaarlijke capriolen uithalen, namelijk mijn voet in de ene helft van het onderstel plaatsen en het andere deel dan omhoog sjorren.  Pas dan krijgt de plank de voor mij ideale hoogte.

Nu zult u zeggen, waarom heb je dan nooit een andere gekocht? Deze suggestie is mij ook al vaak door Hoofd Binnendienst gedaan, als hij mij weer eens  foeterend aantrof met mijn onhandelbare plank. Maar misschien heb ik toch wel een beetje hetzelfde als Beppie. Uiteindelijk verleent die plank bij elkaar al wel zo’n zestig jaar trouwe dienst. Ik ben helemaal niet zo’n strijkster, maar ik houd ervan theedoeken en kussenslopen mooi glad te strijken, het geeft me rust. En daar helpt zij me bij. Dus bij dezen: een eerbetoon aan deze weerbarstige, maar solide dame. Ik ga een mooi nieuw overtrekje voor haar kopen.