Geen doorgaande verharding

Na een half leven in het westen gewoond te hebben zijn we onlangs verhuisd naar een buurtschap in Salland. Er staan een stuk of dertig huizen, er is een kroeg en een basisschool. Onze straat wordt na nummer 6 een zandweg. Er is een hoop bedrijvigheid en er rijden enorme landbouwvoertuigen langs, machines die we in het westen nooit gezien hebben want daar zouden ze in de zachte veengrond verdwijnen. Er wordt door jongens en meisjes in oude Golfjes hard gereden over de smalle weggetjes. Bij zuidwestenwind lijkt het of de A1 door je voortuin loopt, draait de wind, dan hoor je behalve de treinen niets.

Ons besluit naar het oosten van het land te verhuizen sloeg bij vriend en vijand in als een bom. We woonden riant in een dorp met voldoende voorzieningen, hadden leuke buren en vrienden, alles prima voor elkaar ... Maar dit deel van het land trok, vooral aan mij. Sinds ik 26 jaar geleden deze omgeving verliet om in Purmerend te gaan werken dacht ik altijd: dit is maar tijdelijk. Het werd behoorlijk tijdelijk, maar door een aantal oorzaken waar ik hier niet dieper op in ga bleek op enig moment, een jaar geleden, dat allerlei dingen op hun plaats vielen. En toen vonden we dit huis. Ook al zo'n treffer. Niet eens via funda, maar gewoon, ouderwets door in de etalage van een makelaar te kijken.
En toen we het de eerste keer gezien hadden wisten we het meteen: dit is ons huis. Voor ons.

En zodoende zitten we nu hier. We hebben vier maanden keihard gewerkt om alles een beetje op z'n plek te krijgen, we hebben helemaal zelf alles verhuisd (behalve de piano) en we hebben van al onze vrienden (op de beste na) geen hulp gehad. We leren langzamerhand wat mensen kennen en merken dat het tempo over het algemeen iets rustiger is. In winkels word je over het algemeen uitstekend geholpen en dat geldt ook voor de klant voor je, dus je moet je geduld wat leren aanpassen. Er zijn veel weggetjes waar aan het begin staat: Geen doorgaande verharding. D., mijn man, zegt dat dat geldt voor het hele gebied en ook de volksaard. Of dat echt zo is, zullen we nog moeten ervaren.

Gisteren hebben we onze 'housewarming' gevierd. We hadden vrienden, familie, oude en nieuwe buren en al wat nieuwe kennissen uit de buurt uitgenodigd. We hadden plek voor tentjes en campers en er bleven in totaal een stuk of 23 mensen slapen. Het was een groot en gezellig feest, waar iedereen zich met iedereen mengde. De straat kwam met een overheerlijke dinerbon en een fles bubbels aan een touw dat ter doop tegen de muur stuk gegooid moest worden. En dat lukte prima, dus nu horen we erbij.

Vanmorgen heeft iedereen hier weer ontbeten en de laatsten vertrokken om half drie. We hebben wat opgeruimd en aangeveegd maar zijn over het algemeen maar wat aan het aanklooien. Opeens is de druk er af. Morgen gaat D. werken en M. voor het eerst naar school, en dan ben ik hier helemaal alleen. Heerlijk. Er is nog veel te doen dus ik hoef me niet te vervelen.