Gistermiddag ontbrak het gebruikelijke gepanieker van papa merel toen ik nog even wat bij de kippen ging rommelen. Ik zag moeders niet op het nest zitten. Ik ging weer snel weg, inmiddels zat ze toch sinds 10 april te broeden. Vanmiddag was ik er weer, de zon scheen, opnieuw een onverwacht mooie middag. Papa fladderde voor me uit op het weitje maar hij zei niets. Opeens verontrust voelde ik in het nest. En tot mijn verbazing voelde ik geen eitjes meer, maar het zachte gladde velletje van jonge vogeltjes. Te koud. Even hoopte ik nog dat ze zich misschien dood hielden (dat doen jonge vogels als ze onraad vermoeden) maar natuurlijk wist ik wel beter. Drie kleine dode vogeltjes - zo te zien een dag of wat uit het ei. Ik wist niet beter dan dat vogels drie weken broeden, maar dat is dus kennelijk gebaseerd op kippenkennis. Ik besloot het nest weg te halen maar de droogmolen weer precies zo neer te zetten. Om te kijken of papa een nieuw vrouwtje kan vinden want of het vorige is dood of heeft de vleugels genomen en kennelijk is de broedzorg voor pa alleen teveel van het goede geweest.
Voor het nest heb ik een kuil gegraven en de vogeltjes ter aarde besteld. Daar word je dan toch even een beetje verdrietig van, zo'n onbegonnen leven.
Ach wat zielig. Zo klein, maar wel groot leed. En dat fotootje, zo aandoenlijk. Ik duim voor snel nieuw geluk. Maar het blijft een groot verlies.
BeantwoordenVerwijderenKlein of groot, het verlies is er niet minder om....
BeantwoordenVerwijderen