Oud

Hier hebben we onze Jack. Hij is al ruim vijftien jaar bij ons. Vorig jaar april kreeg hij een herseninfarct en toen vreesden we het ergste. Maar hij krabbelde weer overeind en toen hadden we opeens een oud hondje in huis. Jack is legendarisch door zijn enorme voetbalvermogen, hij manoevreerde geweldig met een basketbal en wist die feilloos voor je voeten neer te leggen, hoe ver en hoog je hem ook wegschoot. Hij ving vonken als we een vuurtje stookten en sprong achter waterdruppels aan als je aan het sproeien was. Hij was waaks en kon geweldig muizen vangen. Hij beschermde ons tegen grote gevaren, zoals daar zijn pinken (jonge koeien)  en dat leerde hij pas af toen hij een keer een flinke trap kreeg en meters ver weg geschopt werd. Rond La Noblet groef hij naarstig kuilen in de muizenholen. Met z'n snor vol kleiproppen kwam hij dan ten lange leste binnen. Dit jaar vond hij er niks meer aan. Tijdens de lange reis naar La Noblet was hij niet op z'n gemak, hij moest steeds uit de auto, even plassen. En toen we er waren, liep hij maar een beetje rond en bleef liever slapen op z'n plekje in de grote haard in de keuken. De terugweg was al even langdurig, met vele stops. Dat was dus de laatste keer dat hij daar geweest is. Hij ging dus ook niet meer mee, deze zomer naar Zuid-Frankrijk. Lange wandelingen kon hij toch niet meer maken en al die warmte, nee. Hij bleef veilig thuis, bij de mensen die op ons huis pasten. Hij liet zijn nieuwe mensen niet uit het oog. Hij was uitzinnig blij toen wij er weer waren en herkent ook zijn andere 'oude' mensen nog prima. Hij is stokdoof en vanaf eergisteren wilde hij zijn brokken niet meer eten. Dus kocht ik vandaag lekker blikvoer voor hem en dat ging er prima in. Hij accepteerde de komst van Spookje zonder probleem, zelf opgegroeid met onze toenmalige jonge kater Disney. 's Ochtends als we gaan wandelen wil hij altijd graag mee en dan lopen we heel langzaam de straat uit. Soms loopt hij opeens een tijdje kreupel.  Ergens halverwege blijft hij dralen want hij heeft inmiddels begrepen dat als hij het hele stuk meewandelt hij dan ook weer dat hele stuk terug moet lopen. En dat is te ver. Hij snuffelt dus maar flink aan iedere grasspriet en plast maar eens even om te melden dat hij er nog is. Het is zo aandoenlijk. We houden hem scherp in de gaten. Is hij nog blij? Lijkt hij nog lol te hebben in zijn leven? Heeft hij geen pijn? Als de zon schijnt gaat hij lekker met z'n buikje omhoog in de warme stralen liggen. Het is mooi geweest, zo. En stiekem hoop ik dat als ik op een ochtend beneden kom hij gewoon in z'n mand in slaap gevallen is en niet meer wakker is geworden.  Wij hebben de macht om te bepalen wanneer dat moment gekomen is en die beslissing  hopen we niet te hoeven nemen. Hij verdient het, na al die jaren trouwe dienst, dat moment zelf te kiezen. En wat zullen we dan verdrietig zijn.