Dag vier, donderdag

En dan, na een dagje een beetje afvallen op dag 2, begint het Groter Groeien.

Suus is een nieuwe hond, deze eerste dagen: ze wil niet uit, nou ja dan net even de tuin in of tot het hoekje aan de overkant en staat dan gelijk alweer andersom om naar huis te gaan. Hoezo, geen geheugen, die honden?
Spookje hoeft niet binnen een straal van vijf meter in de buurt van het nest te komen, dan ontpopt het moederdier zich in een ware furie. Ook de stofzuiger wordt op die manier op veilige afstand gehouden.
 

Hier zien we Bix, onze Staffordshire Bullterrier in spé. Ze maakt een hoop misbaar als de boel haar niet aanstaat, evenals haar oudste broer Sjakie. Die kwam al ongeveer gillend ter wereld, maar nu is hij een stuk rustiger.

En zo ligt het zootje gewoon lekker warm en gezellig, net als Spookjes baby's weer warm en comfortabel in het fleece

Vanmiddag kwam Annelies van de Smouzenclub de pups '1e week' beschrijven. Suus was het daar maar nauwelijks mee eens. Hier heeft Annelies ons  zorgenkindje in handen: de kleine Roef wil nog niet zo groeien en ik voer hem sinds gisteren met puppymelk bij. Na zijn geboortegewichtje van 156 gram was hij naar 143 gezakt,  vanavond hebben we hem op 182 gram, nog steeds niet wild maar toch. Hij is tierig genoeg en hangt voortdurend aan de tiet, zonder merkbaar resultaat.
 

De pups hebben allemaal een naam, maar wie wie is laten we nog een beetje in het midden. We willen zelf een teefje houden. Er is een puntgave bij, er is natuurlijk Bix en dan nog eentje met een mooie witte plek op de borst, net als vader Sjakie, leerden we vandaag.

Suus beste tieten zitten alle vier tussen haar achterpoten, de middelste twee willen niet erg naar buiten komen en meer heeft ze er niet.

Het voordeel van een nest in de winter is dat je er fijn de hele dag bij in de buurt bent. Van alle kanten word ik met licht leedvermaak gewaarschuwd voor wat nog komen gaat. Als ze gaan lopen en hun scherpe tandjes in de stoelpoten zetten. En natuurlijk overal poepen & piesen. Ach ja, dat zien we dan wel. Ik heb ook genoeg kamerkennels en benches in de aanbieding en een goede mop heb ik al jaren. Suus was de laatste weken voor de bevalling bepaald niet zindelijk 's nachts, dus die stond standby. Nu is dat gelukkig niet meer nodig - voorlopig.

Suuskindjes

In het kader van 'ook dat wil je een keer meegemaakt hebben' hebben we onze Hollandse smous Suus in september laten dekken door Sjakie. Over dit Nederlandse hondenras kun je alles lezen op www.smoushond.nl , dus daar ga ik verder niet over uitweiden. Behalve dat wij het een heel leuk, handzaam ras vinden & onze Suus natuurlijk de liefste smous ter wereld is. Haar enthousiasme mag op visite of collecterende of colporterende mensen nog wel eens wat overdonderend overkomen, onze eigenwaarde wordt altijd weer gestreeld door haar juichende (een ander woord ervoor is moeilijk te bedenken) begroetingen.

Maar goed, zondagochtend begon de eerste fase van de bevalling en onervaren als wij zijn, dachten we dat het rond het middaguur wel gepiept zou zijn. Niet dus.

Radeloos keek het arme dier ons aan, geen idee wat haar nu overkwam. Ze wilde in de tuin een hol graven, ze ging vruchteloos op het gras zitten persen en kwam dan gauw weer binnen, maar eindelijk, rond een uur of half zes, verscheen er de zo gewenste 'blaas' en na nog weer bijna een uur verwoed persen kwam het eerste jong ter wereld. Feilloos en zonder poespas greep Suus in, verwijderde het vlies, knauwde de navelstreng door, droogde het jong af en toen dat allemaal klaar was kwam de volgende. En zo ging het nog drie keer door en na vijf pups was het klaar. Vier waren er rond 250 g en één klein, maar dapper reutje woog net 150 gram, een soort miniatuurversie van zijn 'grote' broer en zussen. Tot onze verbazing was er eentje bij die wel erg veel lijkt op Bix, de Engelse bulterriër van een vriendin van Martine, dus die hebben we gelijk maar vernoemd. Zelfs het puntje van haar staartje is wit!



Het grut vond al snel zijn weg naar de tepels en voordat we gingen slapen lag het hele stel rustig en warm in de werpkist. 's Nachts rond half vier sloop ik (om Dirk niet wakker te maken) even naar beneden om te kijken of het wel warm genoeg was (ja) en 's nachts om half vijf sloop Dirk (om mij niet wakker te maken)  naar beneden om te kijken of het wel warm genoeg was (nog steeds). 's Ochtends had Suus de pups keurig toegedekt onder het oude dekbed dat als bodembedekking in de werpkist ligt, alleen haar koppie kwam er bovenuit.



Tja en dan heb je opeens een hoop gedoe: FB, telefoontjes, mails, bezoekjes, allemaal leuk. Een column voor www.naober.nl  met een oproep namen te verzinnen voor het grut.  Nu mogen we nieuwe eigenaren kiezen uit de aangedragen suggesties van de wachtlijstbemiddeling. Eén teefje houden we zelf. Wie van de drie dat wordt gaan we de komende weken zien.  Ongetwijfeld hebben ze allemaal hun eigen karaktertje.

 

 

Spookje komt op kraamvisite. Dat hoeft ze niet te proberen als Suus erbij is!

 

Van tevoren lees je natuurlijk wel het een en ander over hoe dat  gaat, zo'n bevalling. Wonderlijk vond ik het advies een flesje Dettol en of alcohol klaar te hebben staan om eventueel de navelstreng mee 'schoon' te maken. Getsie! Je zal toch moederhond zijn en dan zo'n Dettolpup moeten aflikken! Een raar en wel erg met menselijke maatstaven bedacht advies (tja, kraamvrouwen eten nu eenmaal niet hun baby's navelstreng op). Niet doen, dus. De hond regelt het allemaal zelf en niemand kan dat beter!

 

'Af'

Het boek is af. In concept, natuurlijk, want ik laat het nu kritisch nalezen door een of meer ervaren lezers. En die moeten me dan vertellen wat er allemaal fout aan is, maar liefst ook wat er goed aan is.

Voelt wel een beetje leeg, zo zonder boek in je hoofd. Misschien moet ik gewoon weer een nieuw boek bedenken. Of eentje die ik nog heb liggen eens grondig gaan doorwerken.

 

Het water van de poel staat heel hoog. Komt waarschijnlijk ook omdat de paardenbak er in afwatert: in al die jaren heeft het nooit zo hoog gestaan. Of was ik er niet om dat te zien, dat kan natuurlijk ook ;-) Want nu in de herfst is hij best ver, de boomgaard.

 

Er zijn nog steeds héél véél appels en dat weten de vogels ook. In bijna iedere appel zit wel een snavelafdruk. Opvreters.....

 

Suus en haar dikke buikje hebben een eigen plekje in mijn schrijvershuisje. Waar ik nu dus even niet meer schrijf.

 

Maar met alle columns & interviews en wat er allemaal nog meer voorbij komt elke week denk ik dat ik even rust neem. Denk ik. Er is de komende weken, maanden genoeg leven in de brouwerij.

Een Frans feestje, bijvoorbeeld

Natuurlijk, we zijn allemaal Europees en hemelsbreed zo’n 600 km van elkaar verwijderd. Maar o, o, wat zijn we toch verschillend:  Fransen en Nederlanders. Even een paar belevenissen van de afgelopen week. Diana en ik waren op onze jaarlijkse creaweek in La Noblet. We keken natuurlijk ook veel naar buiten en gingen wandelen.

 

Appeltjes bijna klaar voor de ciderbereiding

 

 

 

Mijn Franse schoonzuster heeft een mening over Zwarte Pieten, blijkt als ik daar zoals altijd in de novembermaand speculaas, chocoladeletters en pepernoten kom brengen. Een mening, die ik overigens min of meer deel, nl. dat het in deze tijd misschien toch eens herbezien moet worden, dat zwarte in die Piet. Tradities mogen toch ook aan veranderingen onderhevig zijn, ik bedoel, we doen ook niet meer aan katknuppelen.  

Als ik vervolgens, als  mijn Frans-Hollandse broer op zoek is naar een niet te vinden kurkentrekker licht ironisch opmerk dat wij in NL dat probleem niet (meer) hebben omdat al onze wijn voorzien is van een schroefdop, krijg ik de toorn van alle aanwezigen aan tafel over mij uitgestort. ‘Ah…ce n’est pas juste!’ Ik verzwijg dan maar dat dat niet geldt voor de authentieke Franse wijnen en dat die (dus?) tegenwoordig nog slechts mondjesmaat in de supermarkt te krijgen zijn.

Fransen en hun eten en drinken! Zonder blikken of blozen kopen ze een pondje kaas van 25 euro of een litertje olijfolie van dezelfde prijs. In oktober trekken ze erop uit om paddenstoelen te plukken: toen ik in mijn onschuld vertelde waar ik de heerlijke parasolzwam had gevonden siste mijn Frans-Hollandse broer me toe dat ik dat voor me moest houden. Paddenstoelenplekken zijn geheim. Daar praat je niet over.

Omdat we familie van hem  zijn en ook zulke aardige mensen, zijn we al vaak voor typisch Franse feestjes uitgenodigd. Dat gaat als volgt.

De lokale salle de fête (zoiets als het NaoberLOOkaal, maar dan met enorme keukenfaciliteiten) wordt afgehuurd door het/de feestvarken(s). Vervolgens wordt iedereen inclusief kinderen uitgenodigd. Tegelijkertijd word je meegedeeld welk onderdeel van de maaltijd je wordt geacht mee te nemen: iets voor het aperitief, de salades (voorgerecht) of het nagerecht. Het hoofdgerecht, meestal een varken aan het spit of iets anders groots, wordt door de organisatie geregeld.  Iedereen arriveert tussen half acht en half negen met iets te eten bij zich. En een enveloppe met minimaal 20 euro per persoon erin, als er tenminste geen cadeau gegeven wordt. Door dit systeem is er standaard véél te veel eten.

 

 

Je komt dus binnen met je schaal en levert die af bij een gedelegeerde van het feestvarken. Vervolgens begint de ronde langs de al aanwezige gasten: degenen die je ook maar vaag kent kus je beide wangen en anderen schud je  de hand. Hoe daar precies de etiquette voor is heb ik ook na 25 jaar nog niet echt uit kunnen vinden. Soms kussen ook mannen elkaar, maar dat ook weer niet altijd. Er was een tijd dat men elkaar vier keer zoende, maar kennelijk is de mode nu twee keer. Drie, dat doen alleen Nederlanders. En omdat wij meesters zijn in ons aanpassen, geven wij er dus geen drie.

Het feest begint met het aperitief, soms een door de organisatie uit een grote Keulse pot uit een soeplepel geserveerde mixdrank doorgaans met een hoog alcoholpercentage. Anders witte wijn, rum of frisdrank.  Hiermee begint het feest. Ondertussen zijn er sketches en is er tijd voor muziek en dans en daarbij wordt er uiteraard gegeten. Zo tegen 1.00 uur ’s nachts komt het toetjesbuffet op tafel en daarna nog kaas en brood, maar dat kan ook andersom zijn. In de loop van de avond worden de kinderen te slapen gelegd in een andere ruimte, want iedereen heeft luchtbedden en slaapzakken mee.  Als er een veilig parkeerterrein is kan het ook zijn dat  de kinderen in de auto slapen, zodat de ouders ze geruisloos mee naar huis kunnen nemen als ze zover zijn.

Je moet vooral niet voor 23.00 uur naar huis gaan, want daarmee laat je zien dat je er niks aan vindt. Zo tussen 2 en 3 is geaccepteerd.  Het feest eindigt als de laatste gast naar huis gaat en dat kan tot in de vroege uurtjes duren. Dat is dan weer iets wat mijn Franse schoonzus in de NL feestjes waardeert: om half een koffie en broodjes en daarna oprotten. Lekker duidelijk.

Als je nu denkt, dat het daarmee klaar is, heb je het mis.

 

Bij voorbaat kun je nl. al behoren bij de uitverkorenen die worden uitgenodigd voor de afterparty: om de volgende dag vanaf 13.00 uur ‘de restjes’ te komen opeten. Dit voorrecht betreft alleen de intimi.  Je begint nog even met een sjuutje en bekijkt de katterige feestgangers van de avond daarvoor die ternauwernood op tijd wakker zijn geworden  en ondertussen wordt er door bijna iedereen af gewassen en opgeruimd en aangeveegd. Tafels worden weer gedekt  en dan neem je maar weer een wijntje want ach, het is nog steeds feest, toch! En ondertussen schep je weer op uit de restjes.  Zo tegen een uur of vier heb je allerlei vreemde Fransen leren kennen en blijk je vloeiend Frans te spreken,staan de glazen en de kopjes weer keurig schoon op de keukenplanken en is alle vuilnis opgeruimd en de salle de fête weer spic en span.  En is het weekend weer om!

Twee avonden later komen het feestvarken en de broer en schoonzus en haar moeder en de kinderen en een huisvriend bij jou eten. Afgesproken was 19.00 uur maar tel daar maar rustig een half uurtje bij op. Dan kan het zomaar gebeuren dat iemand een fles champagne bij zich heeft voor het aperitief en dat je pas om 21.00 uur aan de maaltijd zit. De aanwezige kinderen zijn na een lange schooldag dwarsaf en mogen ten lange leste van tafel en vallen in slaap in de salon op de bank of twee stoelen.

Er wordt gesproken over een vorig feestje waar één van de kinderen gepest werd door allerlei anderen en dat die ouders helemaal niet ingrepen en dat het feestje toen eigenlijk nogal de mist inging met woedend vertrekkende gasten. En als jij dan met je domme hoofd meent te moeten opmerken dat dat soort gedoe op NL feestjes niet plaatsvindt omdat de kinderen gewoon thuisblijven met een oppas en dat ze om acht uur naar bed moeten, oef, dan heb je weer iets héél vreemds gezegd. Maar goed, ook onze eigen Fransen hebben nu wel door dat Wij Nederlanders ook maar Rare Jongens (en Meisjes) zijn die in Hollandse huizen wonen met de gordijnen open en die de hele wereld laten zien als er een baby geboren is met ooievaars in de tuin  en zo leven we allemaal heel genoeglijk met elkaar in vreedzame co-existentie.