Een Frans feestje, bijvoorbeeld

Natuurlijk, we zijn allemaal Europees en hemelsbreed zo’n 600 km van elkaar verwijderd. Maar o, o, wat zijn we toch verschillend:  Fransen en Nederlanders. Even een paar belevenissen van de afgelopen week. Diana en ik waren op onze jaarlijkse creaweek in La Noblet. We keken natuurlijk ook veel naar buiten en gingen wandelen.

 

Appeltjes bijna klaar voor de ciderbereiding

 

 

 

Mijn Franse schoonzuster heeft een mening over Zwarte Pieten, blijkt als ik daar zoals altijd in de novembermaand speculaas, chocoladeletters en pepernoten kom brengen. Een mening, die ik overigens min of meer deel, nl. dat het in deze tijd misschien toch eens herbezien moet worden, dat zwarte in die Piet. Tradities mogen toch ook aan veranderingen onderhevig zijn, ik bedoel, we doen ook niet meer aan katknuppelen.  

Als ik vervolgens, als  mijn Frans-Hollandse broer op zoek is naar een niet te vinden kurkentrekker licht ironisch opmerk dat wij in NL dat probleem niet (meer) hebben omdat al onze wijn voorzien is van een schroefdop, krijg ik de toorn van alle aanwezigen aan tafel over mij uitgestort. ‘Ah…ce n’est pas juste!’ Ik verzwijg dan maar dat dat niet geldt voor de authentieke Franse wijnen en dat die (dus?) tegenwoordig nog slechts mondjesmaat in de supermarkt te krijgen zijn.

Fransen en hun eten en drinken! Zonder blikken of blozen kopen ze een pondje kaas van 25 euro of een litertje olijfolie van dezelfde prijs. In oktober trekken ze erop uit om paddenstoelen te plukken: toen ik in mijn onschuld vertelde waar ik de heerlijke parasolzwam had gevonden siste mijn Frans-Hollandse broer me toe dat ik dat voor me moest houden. Paddenstoelenplekken zijn geheim. Daar praat je niet over.

Omdat we familie van hem  zijn en ook zulke aardige mensen, zijn we al vaak voor typisch Franse feestjes uitgenodigd. Dat gaat als volgt.

De lokale salle de fête (zoiets als het NaoberLOOkaal, maar dan met enorme keukenfaciliteiten) wordt afgehuurd door het/de feestvarken(s). Vervolgens wordt iedereen inclusief kinderen uitgenodigd. Tegelijkertijd word je meegedeeld welk onderdeel van de maaltijd je wordt geacht mee te nemen: iets voor het aperitief, de salades (voorgerecht) of het nagerecht. Het hoofdgerecht, meestal een varken aan het spit of iets anders groots, wordt door de organisatie geregeld.  Iedereen arriveert tussen half acht en half negen met iets te eten bij zich. En een enveloppe met minimaal 20 euro per persoon erin, als er tenminste geen cadeau gegeven wordt. Door dit systeem is er standaard véél te veel eten.

 

 

Je komt dus binnen met je schaal en levert die af bij een gedelegeerde van het feestvarken. Vervolgens begint de ronde langs de al aanwezige gasten: degenen die je ook maar vaag kent kus je beide wangen en anderen schud je  de hand. Hoe daar precies de etiquette voor is heb ik ook na 25 jaar nog niet echt uit kunnen vinden. Soms kussen ook mannen elkaar, maar dat ook weer niet altijd. Er was een tijd dat men elkaar vier keer zoende, maar kennelijk is de mode nu twee keer. Drie, dat doen alleen Nederlanders. En omdat wij meesters zijn in ons aanpassen, geven wij er dus geen drie.

Het feest begint met het aperitief, soms een door de organisatie uit een grote Keulse pot uit een soeplepel geserveerde mixdrank doorgaans met een hoog alcoholpercentage. Anders witte wijn, rum of frisdrank.  Hiermee begint het feest. Ondertussen zijn er sketches en is er tijd voor muziek en dans en daarbij wordt er uiteraard gegeten. Zo tegen 1.00 uur ’s nachts komt het toetjesbuffet op tafel en daarna nog kaas en brood, maar dat kan ook andersom zijn. In de loop van de avond worden de kinderen te slapen gelegd in een andere ruimte, want iedereen heeft luchtbedden en slaapzakken mee.  Als er een veilig parkeerterrein is kan het ook zijn dat  de kinderen in de auto slapen, zodat de ouders ze geruisloos mee naar huis kunnen nemen als ze zover zijn.

Je moet vooral niet voor 23.00 uur naar huis gaan, want daarmee laat je zien dat je er niks aan vindt. Zo tussen 2 en 3 is geaccepteerd.  Het feest eindigt als de laatste gast naar huis gaat en dat kan tot in de vroege uurtjes duren. Dat is dan weer iets wat mijn Franse schoonzus in de NL feestjes waardeert: om half een koffie en broodjes en daarna oprotten. Lekker duidelijk.

Als je nu denkt, dat het daarmee klaar is, heb je het mis.

 

Bij voorbaat kun je nl. al behoren bij de uitverkorenen die worden uitgenodigd voor de afterparty: om de volgende dag vanaf 13.00 uur ‘de restjes’ te komen opeten. Dit voorrecht betreft alleen de intimi.  Je begint nog even met een sjuutje en bekijkt de katterige feestgangers van de avond daarvoor die ternauwernood op tijd wakker zijn geworden  en ondertussen wordt er door bijna iedereen af gewassen en opgeruimd en aangeveegd. Tafels worden weer gedekt  en dan neem je maar weer een wijntje want ach, het is nog steeds feest, toch! En ondertussen schep je weer op uit de restjes.  Zo tegen een uur of vier heb je allerlei vreemde Fransen leren kennen en blijk je vloeiend Frans te spreken,staan de glazen en de kopjes weer keurig schoon op de keukenplanken en is alle vuilnis opgeruimd en de salle de fête weer spic en span.  En is het weekend weer om!

Twee avonden later komen het feestvarken en de broer en schoonzus en haar moeder en de kinderen en een huisvriend bij jou eten. Afgesproken was 19.00 uur maar tel daar maar rustig een half uurtje bij op. Dan kan het zomaar gebeuren dat iemand een fles champagne bij zich heeft voor het aperitief en dat je pas om 21.00 uur aan de maaltijd zit. De aanwezige kinderen zijn na een lange schooldag dwarsaf en mogen ten lange leste van tafel en vallen in slaap in de salon op de bank of twee stoelen.

Er wordt gesproken over een vorig feestje waar één van de kinderen gepest werd door allerlei anderen en dat die ouders helemaal niet ingrepen en dat het feestje toen eigenlijk nogal de mist inging met woedend vertrekkende gasten. En als jij dan met je domme hoofd meent te moeten opmerken dat dat soort gedoe op NL feestjes niet plaatsvindt omdat de kinderen gewoon thuisblijven met een oppas en dat ze om acht uur naar bed moeten, oef, dan heb je weer iets héél vreemds gezegd. Maar goed, ook onze eigen Fransen hebben nu wel door dat Wij Nederlanders ook maar Rare Jongens (en Meisjes) zijn die in Hollandse huizen wonen met de gordijnen open en die de hele wereld laten zien als er een baby geboren is met ooievaars in de tuin  en zo leven we allemaal heel genoeglijk met elkaar in vreedzame co-existentie.