Vooruit dan maar

Na een dag of tien had Suus geaccepteerd dat het kleine monster nooit meer weg zou gaan en besloot ze toen van de nood een deugd te maken: het stel 'speelt' de hele dag al ben ik er nog steeds niet achter wie nou eigenlijk wie wil opeten. En gisteravond lagen ze voor het eerst samen te slapen: als je er dan met je camera aan komt sluipen is dat slapen natuurlijk snel over, maar nu kijkt Suus alsof ze wil zeggen: 'Sssttt, ze slaapt...!"

Zomaar even wat zomerse plaatjes

 

 

 

 

 

 

Oogst

Gisteren de eerste boontjes geoogst en gelijk ons favoriete huistuinrecept gemaakt: sajoer Goelai met bonen, eieren van eigen erf en de aardappel nog even niet, die mag nog een weekje ofzo. 

Vanmorgen bij de http://www.hofvantwello.nl/  nieuwe preiplanten en slasoorten gehaald om de lege plekken op te vullen; eergisteren zijn nl. ook de uien gerooid. Ze waren niet zo groot geworden maar eigenlijk is dat wel prettig: hoe vaak gooi je niet een deel weg van een ui omdat het teveel is! Zeker als je nog maar met z'n tweeën bent.

Je ziet, het tiert welig: warmte na al die nattigheid doet wonderen. In de grote bak staan tomaten, sperziebonen, dunne broccoli, koolrabi, hier en daar wat sla & rucola. Ik had ook balworteltje gezaaid, maar dat wordt helemaal niks. Zijn ook ondergesneeuwd door de bonenplanten.

De paardenmesthoop die ik in november gemaakt had is inmiddels behoorlijk geslonken en doordat de kippen er regelmatig op rondscharrelen is het nu prachtige, rulle 'compost' (dat mag je alleen zo noemen als het van plantaardig afval is) geworden dat ik rijkelijk over mijn aanplant gestrooid heb.

Dit zijn de uien. Die zien er zo van dichtbij toch heel indrukwekkend uit.

En dan kan ik toch niet even laten, al die bloeiende waterlelies! Dat blijven toch fascinerend mooie bloemen
Soms bloeien er tien tegelijk!

Stel je voor

Je eigen plek in een kleine boomgaard. Een klein huisje, met een bureautje en een fijne stoel. 

 Geen waterleiding.

Geen internet. Geen stromend water.

Uitzicht op een poel, die soms vol en soms leeg is. Aan de andere kant: uitzicht op een paardenbak, een stukje wei. En verder bomen en struiken om je heen.

Ecotoilet. Voor een echte wc moet je even lopen.

Om daar nu eens een paar dagen door te brengen. Alleen overdag, slapen doe je thuis. Alle rust om eindelijk dat verhaal eens te schrijven of dat stuk waar je al maanden op broedt af te ronden.

Dat zou voldoende moeten zijn om helemaal even tot rust te komen. Hollandse rust: dus je hoort vast wel eens een auto of een trein. En misschien komt er iemand een keer een uurtje in de paardenbak rijden. Maar daar hoef je niks van te merken. Die geluiden zijn verwaarloosbaar. Want er is genoeg stilte om je heen.

 Maar goed. Dit was dus het idee.
En wat gaat het nu worden......?

Oud

Hier hebben we onze Jack. Hij is al ruim vijftien jaar bij ons. Vorig jaar april kreeg hij een herseninfarct en toen vreesden we het ergste. Maar hij krabbelde weer overeind en toen hadden we opeens een oud hondje in huis. Jack is legendarisch door zijn enorme voetbalvermogen, hij manoevreerde geweldig met een basketbal en wist die feilloos voor je voeten neer te leggen, hoe ver en hoog je hem ook wegschoot. Hij ving vonken als we een vuurtje stookten en sprong achter waterdruppels aan als je aan het sproeien was. Hij was waaks en kon geweldig muizen vangen. Hij beschermde ons tegen grote gevaren, zoals daar zijn pinken (jonge koeien)  en dat leerde hij pas af toen hij een keer een flinke trap kreeg en meters ver weg geschopt werd. Rond La Noblet groef hij naarstig kuilen in de muizenholen. Met z'n snor vol kleiproppen kwam hij dan ten lange leste binnen. Dit jaar vond hij er niks meer aan. Tijdens de lange reis naar La Noblet was hij niet op z'n gemak, hij moest steeds uit de auto, even plassen. En toen we er waren, liep hij maar een beetje rond en bleef liever slapen op z'n plekje in de grote haard in de keuken. De terugweg was al even langdurig, met vele stops. Dat was dus de laatste keer dat hij daar geweest is. Hij ging dus ook niet meer mee, deze zomer naar Zuid-Frankrijk. Lange wandelingen kon hij toch niet meer maken en al die warmte, nee. Hij bleef veilig thuis, bij de mensen die op ons huis pasten. Hij liet zijn nieuwe mensen niet uit het oog. Hij was uitzinnig blij toen wij er weer waren en herkent ook zijn andere 'oude' mensen nog prima. Hij is stokdoof en vanaf eergisteren wilde hij zijn brokken niet meer eten. Dus kocht ik vandaag lekker blikvoer voor hem en dat ging er prima in. Hij accepteerde de komst van Spookje zonder probleem, zelf opgegroeid met onze toenmalige jonge kater Disney. 's Ochtends als we gaan wandelen wil hij altijd graag mee en dan lopen we heel langzaam de straat uit. Soms loopt hij opeens een tijdje kreupel.  Ergens halverwege blijft hij dralen want hij heeft inmiddels begrepen dat als hij het hele stuk meewandelt hij dan ook weer dat hele stuk terug moet lopen. En dat is te ver. Hij snuffelt dus maar flink aan iedere grasspriet en plast maar eens even om te melden dat hij er nog is. Het is zo aandoenlijk. We houden hem scherp in de gaten. Is hij nog blij? Lijkt hij nog lol te hebben in zijn leven? Heeft hij geen pijn? Als de zon schijnt gaat hij lekker met z'n buikje omhoog in de warme stralen liggen. Het is mooi geweest, zo. En stiekem hoop ik dat als ik op een ochtend beneden kom hij gewoon in z'n mand in slaap gevallen is en niet meer wakker is geworden.  Wij hebben de macht om te bepalen wanneer dat moment gekomen is en die beslissing  hopen we niet te hoeven nemen. Hij verdient het, na al die jaren trouwe dienst, dat moment zelf te kiezen. En wat zullen we dan verdrietig zijn.

Dagje droog

Spookje heeft de laptop ontdekt. Dat is leuk, met van die bewegende dingetjes! Daar moet een studie van gemaakt worden. Inmiddels gaat het prima, tussen Suus en Spookje. Ze 'spelen' veel en Suus is weer de oude.

Een van mijn favoriete bloemen, de Zonnehoed, Echinacea. Het wordt al een hele struik, al zie je dat hier niet!

Er moest even flink geruimd worden in m.n. de klimop. Ik denk wel eens, als je daar nu een jaar helemaal niets tegen doet, en dan nog een jaar dan zijn we geheel overwoekerd. Dus zover moet het maar niet komen. Daarbij is er natuurlijk ook een flink arsenaal aan zevenblad, uitgebloeid fluitenkruid en metershoge brandnetel. Dus is het sleuren en trekken en knippen en zeven kruiwagens later is het hier een daar een beetje een kaalslag, maar geloof me, dat duurt geen week.

En dan kom je ook nog opeens onbekende bloemen tegen die zich toch nog tussen al dit geweld hebben weten te nestelen. Wat mooi! Nog nooit gezien! Straks eens even in de boeken neuzen.

Deze heb ik wel vaker gezien, maar niet op de plek waar hij nu staat. Ook leuk. En ook nog zonder naam. Planten worden toch leuker als je weet hoe ze heten.

En in de vijver heeft de roze waterlelie maar liefst tien bloemen, wat hoop ik er op dat ze op een dag allemaal tegelijk bloeien! Nu zijn er steeds twee open. Zon, kom op!

Idee

Vanaf 2 april 2013 hebben wij iets nieuws.


Dat schreef ik vorig jaar in juli. En kijk. Wat een idee was, wordt werkelijkheid. Alleen: een beetje anders.

Thuis

We waren een paar weken op vakantie in het zuiden van Frankrijk, heerlijk. Mooi weer, mooie vruchten. En ik was toch enigszins bevreesd voor hoe we het thuis zouden aantreffen: drie weken regen en zon, daar schiet de tuin flink van op, en vooral dat wat je niet wilt hebben. Maar onze 'gasten/oppas' hadden het keurig achtergelaten, tomaten gediefd, onkruid gewied: geweldig! Dan is de boel nog te overzien en kun je lekker verdergaan waar je opgehouden was!

De bonen zijn flink gegroeid en gisteravond heb ik de aardbeiplanten uit de bak gehaald: die groeiden wel, maar er kwam geen bloem in: toch teveel bevroren geweest in die ondiepe bakken. Leermomentje. Ik heb er nog extra sperziebonen in gezaaid, dan komt dat niet allemaal tegelijk en eigelijk is dat een van de weinige groenten die we altijd lusten.

De aardappels met op de achtergrond de Coeur de Boeuf tomatenplanten zien er ook prima uit.

De bak met bonen: toch maar even afgedekt nu de kippen het zo nu en dan ook een verdieping hogerop zoeken, bovendien zijn duiven ook dol op bonen

Dit moet die bloemige broccoli worden, daar zie ik nog weinig van. Wel vraat: toch de kippen? Of....koolwitjes? Ik vond geen enkele rups of slak.

Dit spul heet mosterdsla, dat moet je roerbakken. Zo smaakt het naar gras. Het is misschien een dooddoener, maar niet alle vergeten groenten zijn dat onterecht. Maar goed, ik zal het recept op het zakje volgen en wie weet. In die bak heb ik langs de rand knoflooktenen geplant. Er achter zie je de uien, die doen het prima en mogen nog een tijdje doorgroeien.

En vanmiddag ook nog even wat jam gemaakt: ik maak het nu alleen nog voor eigen & weggeef consumptie, dus bij voorkeur in kleine potjes. Heerlijke frambozen, blauwe bessen, een paar kersen om het juiste gewicht te bereiken en als extra smaakmaker een eetlepel verse citroentijm. Morgen proeven!

En dan is er aan onze huishouding een nieuwe bewoonster toegevoegd:

Spookje

Suus is het er helemaal niet mee eens, die háát katten. En nu hebben we haar ook nog in Suus'bench gedaan, waar ze de hele vakantie in met ons mee gereisd is en geslapen heeft en haar veilige plek was. Het is allemaal onbegrijpelijk voor Suus. Jack vindt het best, die is 15 jaar geleden opgegroeid met onze Disney R.I.P. Spookje is een lief, aanhankelijk poesje met hele enge zwartomrande oogjes, vandaar haar naam. Het heeft me een uur en veertig mislukkingen gekost om bovenstaande foto te maken. Tegen die tijd had ze zichzelf aardig uitgeput met het najagen van haar staart.

En dan is zo'n foto een stuk eenvoudiger.....